Vrijdagavond 18-01-‘19
Het was 22:20 uur en we gingen naar bed. Ik stond op van de bank, deed de lamp uit en op het moment dat ik recht op ging staan, gutste het vruchtwater onder mij uit. OMG! Ten eerst was dit niet de bedoeling, want ik zou 27-01-‘19 ingeleid worden. Ten tweede had de verloskundige me mijn hele zwangerschap verteld dat een heel klein percentage van de bevallingen begon met gebroken vliezen. En dan al helemaal niet zoals in een film… Met een plens water. Nou, hier zat de dikste uitzondering, haha. Snel belde ik het ziekenhuis en we konden meteen komen. “Hup, snel alles in de auto en gaan!” Ik dacht nog: “Oh, gebroken vliezen, dan moet hij er binnen 48 uur zijn.” Dit bleek helaas bij mij niet het geval…
Zaterdag 19-01-‘19
Wakker worden in het ziekenhuis en weten dat je niet meer naar huis ging voor de baby er was, vond ik zo’n gek idee. Buiten dat mijn vliezen gebroken waren, gebeurde er gewoon niks, nada, noppus. Daar lag ik dan op de KRAAM-afdeling (op de verloskamers was geen plek voor mama’s waarbij er nog niets aan de gang was) met mijn baby nog in mijn buik. Dan maar wachten tot hij plannen maakte om eruit te komen. De hele dag gebeurde er buiten de vele CTG’s letterlijk niets, weer niets ….
Zondag 20-01-‘19
Zou het vandaag dan gebeuren? De hele nacht was er WEER niets gebeurd. Ik zou vandaag mijn verjaardag vieren voor familie met mijn tweelingbroer. Iedereen was er behalve… Juist, ja, ik dus. Ergens baalde ik hier heel erg van, niet dat ik er niet bij kon zijn, maar het idee dat iedereen nu wist dat de baby eraan zat te komen. De gynaecoloog vertelde dat het plan was dat ze mij maandagmorgen in ging leiden. Maar na een uurtje kwam daar verandering in. De gynaecoloog kwam terug en zei dat er plotseling tijd en ruimte was voor een inleiding! Of ik dat wilde!? Ja, ja, ja, zeker! Dat wachten was ook niets en ik wilde mijn baby ontmoeten! Ik vroeg direct of hij een dag later gehaald mocht worden. Want op mijn verjaardag vond ik niets. Hij verdiende een eigen speciale dag!
Nou, daar gingen we dan… Op naar de verloskamers. Eerst natuurlijk weer aan de CTG. Vervolgens kreeg ik twee pilletjes en dit zou drie uur later nog eens herhaald worden. De herhaling was niet nodig, haha. Een dik uur na de pilletjes kreeg ik weeën en hoe! Om 20:00 uur kwamen ze de ontsluiting meten: 2 centimeter. De gynaecoloog vroeg of ik een ruggenprik wilde. “Uhmm, NEE, het gaat nog wel”, zei ik. Waarop hij antwoordde: “Weet je het zeker?” “Ik ga lekker douchen”, dacht ik. Dat doet iedereen toch tegen de pijn. Lekker makkelijk! Ik vond het prima toen ik eronder stond, maar daarna om 22:00 uur vroeg ik dan toch maar om die ruggenprik (ik zat toen namelijk nog steeds op die takke 2 centimeter). Ik k9n nu even tussen de controles door slapen. Om 23:00 uur werden de weeënopwekkers aangesloten. Ik zag het 01:00, 03:00 en 05:00 uur worden! Om gek van te worden. Ik had nu een krappe 3 centimeter. Ze vertelden dat als er over twee uur nog steeds weinig vordering was, ze zouden starten met plan B: een keizersnede.
Maandag 21-01-‘19
Om 07:00 uur werd ik rillend, warm en in paniek wakker. Wat gebeurde er? Snel drukte mijn vriend op de bel. Wat bleek… Ik was in twee uur tijd van een krappe 3 centimeter naar 10 centimeter gegaan! Whoee, nu komt hij echt bijna! Uhmmm, nee hoor, de volgende stap duurde ook eindeloos. Het indalen duurde lang en ik had volle persdrang, maar ik mocht niet persen. Om 10:00 uur mocht ik dan eindelijk beginnen met persen. Om 10:45 uur schreeuwde ik dat ze me moesten helpen. Ik kon niet meer. “Help me alsjeblieft!” De gynaecoloog zei: “We proberen het nog 15 minuten, daarna ga ik je helpen.” Tussendoor werd ontdekt dat hij een schuine sterrenkijker was. Geen pretje bij je eerste bevalling! Het werd 11:00, 11:15, 11:45, 12:00 uur. Ik voelde me zo niet gehoord! Om 12:15 uur werd er EINDELIJK besloten om me te gaan helpen. Er werd een knip gezet en er kwam een vacuumpomp op het hoofdje van onze baby. Na ongeveer twee uur en 20 minuten persen was daar ons zoontje: Manu! Het was 21-01-2019, 12:17 uur en hij was 50 centimeter en 2982 gram. Ik heb altijd gezegd dat ik graag twee of misschien wel drie kindjes zou willen, maar na deze bevalling weet ik niet of dat nog ooit gaat gebeuren… Het was erg traumatisch.
LIZZY
