Het is tussen de middag, lunchtijd en ik ben nog als enige dokter aanwezig op de praktijk. De assistente vraagt of ik een jongetje wil zien dat net gevallen is op het schoolplein. Hij heeft zijn hoofd gestoten en heeft een keer overgegeven. Ik zoek het stroomschema van hoofdletsel bij kinderen erbij en kijk het even snel door. Ik loop naar de wachtkamer en zie daar een vrouw zitten met een jongen van een jaar of acht op schoot. Hij hangt tegen haar aan en naast hun staat een plastic beslagkom. Zijn moeder kijkt op als ik zijn naam roep. Na wat aansporing staat de jongen op en loopt met zijn moeder mee, helemaal soepel gaat het niet. De bak gaat mee. ‘Voor de zekerheid’, geeft zijn moeder aan. Als ze voor me zitten, vraag ik wat er gebeurd is. Ze waren op het schoolplein Anna-Maria-Koekoek aan het doen. Hij was aan het winnen, maar net bij het laatste stukje struikelde hij en klapte met zijn hoofd tegen de muur aan. Hij is niet buiten bewustzijn geweest, maar moeder vindt hem wel wat uit zijn doen. Hij geeft aan dat hij hoofdpijn heeft en hij heeft een half uur geleden overgegeven.
Ik twijfel, op basis van dit verhaal bestaat er geen keiharde indicatie om hem in te sturen. ‘Ik kan het altijd even overleggen’, schiet er door mijn hoofd. Maar eerst maar eens kijken of ik bij lichamelijk onderzoek nog andere dingen tegenkom waar ik me zorgen om maak. Ik vraag ze mee te komen naar de onderzoeksbank. Het valt me meteen op dat hij een flinke bult en ook een klein wondje heeft op zijn voorhoofd, boven zijn rechter oog. Ik kijk hem na, check zijn pupillen, oogvolgbewegingen en nog wat andere tests. Daar komt gelukkig niks afwijkends uit. Terwijl ik me omdraai om mijn handen te wassen hoor ik een typisch geluid. Hij heeft nog een keer overgegeven. Wat dat betreft maakt dat het voor mij makkelijker. De richtlijn is dan namelijk duidelijk: dan moet je overleggen met de kinderarts of neuroloog om het kind in te sturen. Dit vertel ik dan ook aan moeder. Ze schrikt er wel een beetje van. Gewoon een val op het schoolplein, hoofd gestoten en dan moeten ze nu naar de Spoedeisende Hulp. Ik leg uit dat dit vooral uit voorzorg is, maar dat het wel goed is dat hij toch wat uitgebreider wordt nagekeken. Ik bel met de kinderarts en ze mogen meteen komen. Ik geef moeder een beschrijving mee waar ze moeten zijn en ze vertrekken meteen om door te rijden naar het ziekenhuis.
Een paar weken later zie ik ze terug, voor iets anders gelukkig, maar ik grijp mijn kans om te vragen hoe het is afgelopen. Ze vertellen dat hij moest blijven, een scan van het hoofd heeft gekregen waar gelukkig niks geks op was te zien, maar dat hij wel twee nachten in het ziekenhuis heeft geleden ter observatie. Hij had een flinke hersenschudding opgelopen. Na een week rust is hij voorzichtig weer naar school gegaan. Ze vinden wel dat hij nog wat sneller moe is, maar verder heeft hij er gelukkig niks aan over gehouden. Hij heeft nu klachten die passen bij hooikoorts dus daar schrijf ik hem wat voor voor en ze vertrekken weer. Ik vind het prettig om terug te horen dat er gelukkig geen grote dingen aan de hand waren (je bent dan namelijk bang voor een bloeding in het hoofd) maar dat een simpele val op het schoolplein zo heftig kon zijn, had ik in eerste instantie, toen het werd aangekondigd, ook niet verwacht.
DOKTER MORENA (klik hier voor haar Instagram)
