Uit mijn vorige relatie heb ik een prachtige dochter Nikki Cheryl van inmiddels zeven jaar overgehouden. En samen met mijn nieuwe man Jesse heb ik ook nog een prachtige dochter gekregen Liza Vienna, net één jaar. We hebben allemaal naar de geboorte van Liza uitgekeken, Nikki wilde al jaren lang een zusje. Het was onwijs mooi weer en de zomer vakantie was al een beetje in zicht. Nikki hielp met letterlijk alles. Vol energie deed ze alles voor haar zusje en mij. Prachtig om te zien hoe gelukkig ze was op dat moment.
Zomervakantie
Dit is een periode die alle kinderen helemaal geweldig vinden. Ook Nikki vond dit helemaal super, maar ze keek stiekem ook weer uit naar het volgende schooljaar. Aan het begin van de zomervakantie leek alles prefect te gaan. Mooi weer, een babyzusje en lekker uitslapen! Nikki was ook vaak te vinden in de speeltuin. Maar opeens veranderde dat. Nikki wilde niet meer eten en drinken en bleef steeds vaker en langer in bed. Ze klaagde veel over pijn in haar botten. “Groeipijn”, dachten we nog en de dokter bevestigde dit. Ondertussen kwam ze helemaal niet meer in het speeltuintje, het was al knap als ze naar de woonkamer kwam. Van een meisje die volop aan het genieten was van de zomervakantie en haar zusje, veranderde Nikki in een heel ander meisje. We kenden haar helemaal niet zo. Het maakte niet uit wat we haar te eten gaven. Zelfs haar lievelingseten wilde ze amper tot niet meer eten. Ze viel af en ze zag er steeds slechter uit. Mijn eigen huisarts was op vakantie en dus belde ik met een zeer ongerust gevoel de huisartsenpost. Dit kon niet langer zo. Ze had last van haar botten, overal in haar lijf deed het pijn, ze was onwijs moe en lijkbleek. Ook had ze veel last van oorsuizen. Volgens de huisartsenpost was er niets aan de hand en was het nog steeds gewoon groeipijn. Dus wij mochten weer naar huis. Het voelde niet goed, totaal niet. Er was iets met Nikki mis…
Tja, hoe ga je dan verder? De situatie veranderde niet ten goede, sterker nog, Nikki ging verder achteruit. Ze hing echt letterlijk op de bank of in bed. Meer deed ze niet op een dag. Twee dagen nadat wij bij de huisartsenpost waren, zijn we weer terug gegaan. Met nog steeds dezelfde klachten. Dit keer kregen wij Nurofen mee. Dit zou Nikki wel kunnen helpen volgens hun. Dit riedeltje herhaalde zich best vaak, inmiddels waren wij vaste klant van de huisartsenpost geworden. We hadden in die tijd ook nog een antibiotica kuur mee gekregen. Met de hoop dat dit zou gaan helpen, maar helaas. Niets hielp. helemaal niets. Inmiddels was mijn eigen huisarts weer aan het werk en heb ik hun telefonisch gevraagd hoe ik Nikki het beste kon laten aankomen, aangezien ze dunner en dunner werd, en ze werkelijk niets meer wilde eten. De assistente zou even overleggen met de dokter zelf. We mochten langs komen. Na wat onderzoekjes had mijn dokter het idee dat Nikki misschien wel een acute nierbekkenontsteking had. We moesten direct naar de EHBO. Snel mijn kolfspullen opgeruimd en wat melk meegenomen naar het ziekenhuis. Aangekomen op de EHBO, werd er beoordeeld of Nikki urgent genoeg was. We mochten al snel doorlopen naar een behandelkamer. Samen met Nikki ging ik naar binnen. Na weer verschillende onderzoeken werd er besloten om bloed af te nemen (iets wat ik al meerdere, wel tientallen, keren had gevraagd bij de huisartsenpost). Er werden foto’s en echo’s gemaakt aangezien haar lymfeklieren opgezet waren en haar mild, en nieren vergroot waren. Langzaam drong het tot me door dat de situatie serieus ernstig was…
Om ongeveer 21:00 uur werd Nikki naar de kinderafdeling gebracht en zou de kinderarts bij ons komen. Het was inmiddels al zo laat en we hadden nog niets gegeten. Dus we hadden al afgesproken om na ons ziekenhuisbezoek nog even wat eten te gaan halen bij een keten. Er kwam een verpleegkundige naar ons toe. Ze vroeg of Nikki wat te drinken wilde. Wij vroegen of ze al wat meer duidelijkheid hadden aangezien het later en later werd en mijn borsten inmiddels alweer op ontploffen stonden. De verpleegkundige vertelde ons dat wij nog even moesten wachten op de kinderarts en dat ze het dan zouden gaan uitleggen. Shit. “Dat belooft niet veel goeds”, dachten we. We waren direct alert en hadden geen honger meer. De kinderarts kwam aanlopen met twee andere artsen. Ik schrok. “Dit is echt een ramp van grote omvang”, dacht ik. Hij vertelde ons dat we maar even moesten gaat zitten. Ik grapte nog: “Is het zo erg dan?!” Waarop hij ons vertelde dat Nikki waarschijnlijk leukemie heeft. Dat dat eigenlijk wel al een duidelijke en zekere diagnose was. Terwijl ik dit zo typ krijg ik de tranen alweer in mijn ogen. “Mijn kind leukemie? Hoe kan dat dan? Hoe. Dan. Waarom?” De arts vertelde ons gelijk dat ze moest blijven en de volgende ochtend om half 10 naar Utrecht (Prinses Máxima Centrum) zou vertrekken met de ambulance. Ons leven stond direct op z’n kop. Het eerste wat Nikki aan mij vroeg was: ”Mam, ga ik nu dood?”. Een vraag die je je kind nooit wilt horen stellen. Met tranen in mijn ogen beloofde ik haar dat alles goed zou gaan komen. Dat we er alles aan zouden doen om haar weer beter te krijgen. “Maar, potverdorie, leukemie?!”, dacht ik. Er bekroop een duisternis over mij. Een enorme somberheid. Ik was zelf zo onwijs bang. Bang dat het niet goed zou komen. Bang voor wat er allemaal zou gaan komen. Bang dat ik mijn kind zou verliezen. Dat mocht niet gebeuren. Niet bij ons…Alsjeblieft niet bij ons gezin…
KIMBERLY (klik hier voor haar Instagram)
Jeetje met tranen heb ik zitten lezen. Zeer ernstig is het . Een tip zou je je kind een kwaliteit van leven kunnen geven, door Cannabis-Olie te geven aan je dochter. Baat het niet , schaad het niet. Zelf ben ik van kanker kwijt geraakt door THC – Olie te nemen en plots net voor mijn longoperatie bleek dat die grote tumor weg is. We wensen jullie enorm veel sterkte en beterschap toe . Met veel liefs , Anna