Hey lieverd,
Ik zat gisteren aan de andere kant van het skype-schermpje, met jou te turen naar de test die in real time roze kleurde. Jij zat in het buitenland en ik kon bijna niet ademen, zo spannend vond ik het. Toen je me belde vorig jaar, om me te vertellen dat je voor een baby ging, was ik razend enthousiast in jouw plaats. Toen je me uitnodigde om te gaan shoppen voor je babyshower, was ik vereerd, ik reed met je naar mijn favoriete babywinkel en vulde jouw lijstje aan met mijn eigen droom must-haves. Ik was zo gelukkig daar een deel van uit te maken.
Ik ben zo gelukkig ook, dat ieder van jullie dit aan het beleven is, al m’n vriendinnen. Aan het leven zijn. Uitbreiden. En de paniek die ik zelf voel bij elke zwangerschapsaankondiging kan ik makkelijk wegdrukken. Zolang jij in de buurt bent. Als jij er niet meer bent is dat moeilijker. Dan voelt alles leger. Jij bent er dan niet. Je kinderen zijn er niet. Dan besef ik dat jouw verhaal niet het mijne is. Dan voel ik me alleen. Ik hou van mijn echtgenoot. Van het gezinnetje dat wij met twee zijn. En zijn sterke armen zijn vaak alles wat ik nodig heb om niet uit elkaar te vallen.
Sommige avonden passen alleen al mijn stukjes niet goed genoeg om bij elkaar te houden. Dan mist er één gigantisch stuk! En hoewel jij, lieve vriendin een groot deel van mijn eigen puzzel bent, hij zal nooit af zijn tot Maarten en ik dat laatste stukje vinden om er in te passen. Ons kindje. En dat is wanneer de paniek het soms over neemt. Omdat, en dat is het ding, we niet weten of en wanneer we dat stukje gaan vinden. Daarom zou ik graag een volksraadpleging willen houden. En stemmen dat jullie allemaal-even-alsjeblieft-stoppen-met-baby’s-maken-dankjewel. Tot wij er één hebben. En dan zullen we een herstemming houden, als ik zwanger ben. En eerlijk waar, op dagen dat ik mij zo voel, meen ik dat baby-embargo uit de grond van m’n hart. Dan kan ik niet met je praten zonder overspoeld te worden door onmetelijk verdriet. Op dat moment ben ik een puur egoïstisch en jaloers persoon. En dan ben ik razend kwaad. Op mezelf, vooral. Maar ook wel echt op jou. Omdat jij per ongeluk zwanger werd. Terwijl ik met pillen en spuiten aan het jongleren ben. En dan voel ik me oprecht en diep schuldig. Omdat ik weet dat ons verhaal ook geschreven wordt en ik besef dat jij gewoon in een ander hoofdstuk van dat van jou zit.
Maar de meeste dagen brengen zo veel meer dan alleen dat verdriet. Bijna altijd ben ik blij van je te horen. Dan word ik zo gelukkig van jouw baby dragen in de dierentuin of van het winnen van een ververs-de-pamper-zo-snel-mogelijk wedstrijd! Want jij bent lief. En je luistert. En jij weet hoe moeilijk het soms is. Ik weet dat jij met ons mee hoopt, dat ik mijn spuiten in jouw koelkast mag bewaren als die van mij vol zit en dat jij mee verdriet hebt bij elke witte test. Dus wil ik je vragen of je het nog even met me uithoudt, lieve vriendin. Dan beloof ik dat als il éénmaal mama ben, ik alle radiostilte-momenten van nu dubbel en dik goed maak!
HELEEN
Pakkend verhaal – kan me er in terug vinden .. na lang proberen zijn wij eindelijk zwanger geraakt, maar in december hebben we ons zoontje afgegeven op 26w . Hartverscheurend, de wereld rondom mij gelukkig zien, met kinderen/zwangere buik/pasgeborenen .. het is me zelf te veel. Ik ben gelukkig voor al mijn vriendinnen maar zo jaloers en kwaad met momenten.. Waarom is het ons niet gegund?