Ik was nu een tijdje uit de kliniek en alles leek vrijwel goed te gaan. Ik had mijn eetstoornis ‘redelijk’ onder controle. Tuurlijk was ik altijd bezig met wat ik at, was de weegschaal nog elke dag mijn grote leidraad en mocht ik van mezelf met geen mogelijkheid boven het ontslaggewicht komen. En ondanks dat dit nog dagelijks mijn ritueel was kon ik wel weer echt genieten van de kleine dingen en vooral van mijn gezin. We konden weer leuke dingen doen en dagjes uit met wat langere afstanden. We boekten een vakantie en ondernamen weer dingen en ondanks dat het eten niet ging zoals het moest, was het goed voor nu. Toch merkte ik rond augustus dat mijn zelfbeeld wel weer slechter werd dan normaal en dat ik meer geobsedeerd raakte met mijn eetstoornis. Hij nam weer langzaam meer de macht. Ik zorgde er voor dat ik twee kilo onder mijn ontslaggewicht zat en dit gaf me een soort kracht. Ook voelde ik me lichamelijk er niet slechter door “en liet ik dit expres ook niet checken”. Dit hield een tijdje zo aan met ups en downs, maar ondanks alles was het te overzien en leek het leven iets makkelijker en met wat meer geluk door te gaan. Ik kon echt leven met wat meer rust. Ook wetend in mijn achterhoofd dat ik in maart 2019 in therapie zou gaan voor mijn borderline en daarna weer in therapie voor mijn eetstoornis.
Ik dacht dat als ik de therapien zou krijgen, ik alles meer onder controle zou kunnen houden en ik met mijn gezin een noh gelukkiger leven kon lijden. Ineens kwamen daar langzaam de grote klappen, die mij weer steeds dieper in het zwarte gat brachten van de bekende, en vooral dramatische en mogelijk dodende eetstoornis. De Anorexia kwam harder als ooit te voren terug en bracht weer veel risico en zorgen met zich mee. Het was oktober 2018, na meer dan twee jaar geen contact, kreeg ik een berichtje van mijn moeder. Ze ging verhuizen en ze wilde haar nieuwe adres laten weten. Ik reageerde netjes terug. Ik kreeg van mijn tante te horen dat mijn moeder al enige tijd knokte met haar gezondheid. Een nierinfectie die gepaard ging met veel en langdurige koorts. Ze zat al enige tijd aan de antibiotica. Ik wenste mijn moeder beterschap en zo kwamen we langzaam via Whatsapp weer in gesprek. Wel gaf ik aan het rustig aan te willen doen. Ze gingen in december verhuizen en we spraken af dat we in het nieuwe jaar een keertje op een zondag zouden afspreken. We hadden in oktober en november wekelijks contact via de app en ondanks dat ik dit toch ergens wel heel fijn vond, zat ik ook met veel pijn. Dit bracht de eetstoornis weer meer en meer in mijn leven. Dit gaf mij namelijk een gevoel van controle, mijn uitweg om pijn niet te hoeven voelen. De eetstoornis werd weer een 24 uur 7 plan. Dit hield een tijdje zo aan. Ik kreeg langzaam wat minder kracht en was weer een stuk vermoeider dan normaal. Kevin bracht Milan weer vaker naar school en als het avond werd, was ik dood op.
Langzaam ging mijn lichaam weer steeds meer in protest. Maar voor mijn gevoel kon ik het allemaal nog aan. En de kilo’s daalden langzaam steeds meer, wat mij toch een soort overwinning gaf. Het werd een soort van wedstrijd in mijn “zieke” hoofd. Tot het telefoontje van 11 december om 2:30 uur. Ik had al twee gemiste oproepen van mijn moeder en mijn telefoon ging weer. Ik nam op en voelde al dat ik iets te horen zou krijgen wat niet goed was. Slecht nieuws. En dat klopte. Mijn moeder lag in het ziekenhuis en ze hadden een echo van haar lever gemaakt. “Chell”, zei ze, “het ziet er niet goed uit, maar dan ook echt niet goed.” Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Ondanks onze relatie hield ik met heel mijn hart van mijn moeder. Zij was al 16 jaar de enige ouder die ik had. Ik huilde en zei dat ze me beloofd had om 104 te worden, dus dat ze maar heel hard moest vechten. En vechten dat deed ze. Vele tegenslagen kreeg ze te verwerken, maar ze gaf niet op voor haar gezin, haar zes kinderen. Deze drie maanden waren natuurlijk een rollercoaster van emoties, waar mijn eetstoornis domineerde. Ik kreeg geen hap meer weg. Ik was alleen nog bezig met overleven en in de tussentijd hoop houden dat mijn moeder hier sterker uit zou komen. Ik ging veel naar het ziekenhuis en gelukkig kon ik hier nog wel lachen, huilen en praten met mijn moeder. Deze drie maanden waren intens geweest. Helaas mocht ze deze harde strijd niet winnen en moesten wij 9 februari 2019 al veel te snel afscheid nemen van mijn moeder. Ze was pas 45 jaar oud geworden.
Haar overlijden was een grote klap en mijn eetstoornis werd nog sterker. Ik viel in een rap tempo af en kwam al heel snel onder de 40 kilo. Ondanks dat dit zo slecht was, voelde in de 30 kilo magisch. Zo ‘ziek’ was en is mijn hoofd op dit moment. De afgelopen weken zijn dramatisch verlopen. Ik at dagen niks en als ik dan na vijf a acht dagen weer wat at, was een cracker al een hele opgave. Drinken was ook echt een ding. Ik mocht van mezelf niet meer dan een liter per dag drinken. Ik kreeg een neus-maagsonde, maar al vrij snel had ik voor mezelf steeds smoesjes om de sonde niet aan te sluiten en zo min mogelijk calorieën tot me te nemen. En ondanks dat ik ergens weet dat dit mijn dood kan zijn (wat ik in essentie absoluut niet wil) heeft de Anorexia op het moment mij compleet in zijn macht. Kevin heeft veel zorg op het moment. Hij brengt vrijwel elke dag Milan naar school, of mijn schoonouders doen dit, Milan wordt ook vaak thuisgebracht door een moeder van school of gaat daar spelen. Deze mensen ben ik ontzettend dankbaar voor de hulp. De afgelopen drie weken ben ik twee keer in het ziekenhuis terecht gekomen, wegens mijn dramatische lichaamswaardes, met een opname er bovenop. Mijn hart laat een stoornis zien door mijn veel te lage Kaliumgehalte… En ik was eigenlijk in een kritieke toestand. Ik ben er lichamelijk zo slecht aan toe, dat ik zelf geen grote afstanden kan afleggen en dit in een rolstoel moet doen. Dit maakt me diep en diep ongelukkig. De eetstoornis pakt letterlijk mijn leven af.
Twee weken geleden kwam ik in contact met de GGZ Breburg voor een behandeling van mijn eetstoornis. Zij hebben alleen dagbehandelingen en geen permanent verblijf. Ik ben volgens hun in een te kritieke toestand en de kans op overlijden is te groot. Ik moet echt weer opgenomen worden in een eetstoorniskliniek. Daarom heb ik aankomende week een gesprek bij GGZ Helmond de eetstoorniskliniek. In afwachting of er een plekje voor mij is voor opname. Door een infectie in mijn neus, wat gepaard is gegaan met een bloedneus en bloedspugen moest mijn sonde er vorige week tijdelijk uit. Wat bij iedereen weer alarmbellen laat rinkelen. Daarom moet ik deze week weer bloedprikken in het ziekenhuis voor mijn lichaamswaardes, die al weer erger aan het zakken zijn. Ik baal ervan dat ik dit stuk in het nu moet schrijven in plaats van verleden tijd. Ik ben doodmoe van mijn eetstoornis die mijn leven overneemt en mij diep ongelukkig maakt. Maar hoe ongelukkig ik ook word van de Anorexia, ik kan er niet aan ontsnappen. Ik wil wel weer leven! Voor mijn gezin, die het er ook ontzettend zwaar mee heeft. En ik hoop dat ik ook ooit kan zeggen dat ik het ook voor mezelf wil.
WORDT VERVOLGD……
MICHELLE (klik hier voor haar Instagram)
