Maandag 1 oktober 2018
Als ik ’s morgens wakker word, heb ik een futloos gevoel. De dagen er na blijft dat hetzelfde. Ik kom bijna niet van de bank af en voel me enorm moe. Zo heb ik me tijdens de zwangerschap nog niet eerder gevoeld. Zou dit dan toch het begin zijn?Op donderdag voel ik me weer fit. Ik trek mijn kleren aan en ga weer gezellige dingen doen met mijn vriendinnen en moeder. We gaan op bezoek bij m’n vader die al een paar dagen stil ligt in Rotterdam met de boot en we hebben nog een controle bij de verloskundige. Alles ziet er goed uit met die kleine. Op zaterdagavond blijven we heerlijk thuis.
Zondagmorgen 7 oktober
We worden wakker en vragen ons af wat we vandaag eens zullen gaan doen. Mijn ouders varen en liggen dat weekend te wachten in Rotterdam. We besluiten om daar langs te gaan en even gezellig bij te kletsen. Rond 15:00 uur verlies ik een klein beetje vruchtwater. We besluiten om 15:15 uur terug naar huis te gaan en verzoeken mijn zusje om nog niks tegen de rest van de familie te zeggen. Het kan tenslotte nog wel even duren. Tijdens deze rit naar huis heeft Guido meerdere keren het idee dat het weleens een snelweg bevalling zou kunnen worden (dit heeft hij mij pas later verteld godzijdank). Rond 16:00 uur zijn we thuis en heb ik echte weeën. We bellen de verloskundige en zij zegt dat je twee uur lang om de vijf minuten weeën moet hebben. Maar mocht het snel heftiger worden, dan mogen we terug bellen. Al snel kom ik erachter dat liggen op bed voor mij niet werkt om de weeën op te vangen. Ik waggel wat heen en weer tussen het toilet en de slaapkamer. Om 16:45 uur zit ik op het toilet en voel ik opeens een gek gevoel in m’n buik. Mijn vriend vertrouwt het niet en belt de verloskundige. Tussen het telefoongesprek begin ik het gevoel te krijgen dat ik ga bevallen. De verloskundige stelt Guido gerust dat het gevoel wat ik heb het indalen zal zijn.
Met wat moeite en hulp van Guido kom ik van het toilet af en waggel ik naar de slaapkamer
Ons bed staat op kratten, ik krijg mijn benen niet meer ver genoeg omhoog om nog op bed te klimmen. Ik sta aan ons bed nog steeds weeën weg te puffen. Mijn vriend heeft ondertussen nog steeds de verloskundige aan de telefoon die vertelt wat hij allemaal moet pakken en klaarleggen voor als ze er zo is. Ook loopt hij snel even naar beneden om alvast de voordeur open te zetten. Ik begin bloed te verliezen. Guido loopt naar de badkamer om handdoeken te pakken. In de tussentijd kijk ik achterom in de spiegel en zie ik opeens een hoofdje hangen. Ik roep nog dat ze komt, maar daar is het al te laat voor. Daar ligt ons kleine meisje op de grond in een grote plas bloed. In de verte hoor ik onze verloskundige nog steeds aan de telefoon. Guido komt de kamer binnen en pakt ons meisje snel van de grond. We wikkelen haar in een handdoek. De verloskundige vraagt aan mijn vriend hoe het verder gaat. Hij helpt mij tegelijkertijd op het bed. Door het vallen is de navelstreng afgescheurd.
Bij ons meisje stopt dit met bloeden alleen bij mij niet
Ik lig op bed met ons meisje op mijn borst. Guido is bezig met de navelstreng. De verloskundige vertelt hem wat hij verder moet doen en ik kijk een beetje in shock toe. Omdat de placenta niet vanzelf komt, masseert hij mijn buik tot de verloskundige binnen komt. Ze bekijkt de grond en gaat daarna snel verder met mij. Niet veel later komt onze kraamzorg binnen en die neemt ons meisje snel mee om aan te kleden. Als ze is aangekleed, wordt ze naast ons neergelegd en kunnen we haar eens goed bekijken. Wat is ze mooi, onze lieve Jet. De temperatuur van haar is zo gedaald naar onder de 36 graden dat we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis toe moeten. Dezelfde avond mag ze al uit het warmtebedje er krijgt ze een kamertje voor haar zelf waar ze ook rustig bij kan komen van wat er allemaal is gebeurd. De dag erna wordt er ook nog een echo gemaakt van haar hoofdje in verband met de val. Gelukkig is daar niks mis mee. ’s Nachts heeft Jet het nog even moeilijk. Af en toe vergeet ze adem te halen. Na twee dagen mogen we thuis heerlijk gaan genieten van haar.
De twee dagen in het ziekenhuis waren eigenlijk heerlijk
Alleen de opa’s, oma’s en tantes kwamen op bezoek. Verder hebben wij heerlijk rustig op kunnen starten en konden we snel beginnen met ons herstel. Ik wist niet wat ik moest verwachten van een bevalling, maar dit had ik zeker niet verwacht. Wat ben ik trots op Guido. Ik zou niet weten hoe ik dit zonder hem zou hebben moeten doen. Op 7 oktober 2018 om 17:18 uur werd onze Jet geboren. Ze woog 2960 gram en was 49 centimeter lang.
DENISE
