Na een super leuk dagje daten met mijn liefde zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. De Kerst had qua energielevel nog zijn nasleep bij mij. Op Oudjaarsdag hadden we een drukke planning, dus vroeg naar bed kon sowieso geen kwaad. Het was 01:20 uur en ik moest plassen… Dacht ik… Tot er een raar straaltje langs mijn been naar beneden liep. Hmm, oké, zou het dan toch nog komen in 2018? Zoals de verloskundige mij tijdens de voorlichtingsavond had verteld: ‘Als je vliezen zijn gebroken, probeer dan wat op te vangen in een bekertje’. Zo gezegd zo gedaan, en ja… Het was doorzichtig en ietwat lichtroze (sorry voor de details). Ik vulde een klein laagje in mijn mega grote beker. Ja, het is echt niet zoals in de film, een hele plas. Snel terug naar de slaapkamer en met enige adrenaline zei ik tegen mijn vriend: “Uhmm liefje, volgens mij worden wij nog papa en mama in 2018”. Knuffelend en met tranen vroegen we ons af wat we nu moesten doen. Tja, weer slapen was de tip, wist ik nog van de voorlichtingsavond. Maar geloof me, slapen is echt ONMOGELIJK op zo’n moment. Want oh, wat had ik zin om onze kleine humpy te ontmoeten!
08:00 uur
Het begon wat te rommelen en ik herkende eigenlijk meteen het gevoel van weeën. Ik had de verloskundigepraktijk gebeld en Martine (mijn verloskundige) zou in de loop van de ochtend even langskomen.
09:00 uur
Pfff… Volgens mij moet ik die weeën gaan timen… Of lijkt het maar zo dat ze zo snel op elkaar volgen?
09:30 uur
Mijn vriend belt nogmaals naar Martine: “Goh uhmmm, de weeën komen om de 5 minuten en lijken in kracht al toe te nemen”. Binnen 15 minuten zou ze bij ons zijn. Ik dacht meteen: “Oké, ik ben niet kleinzerig en ik wil niet zeuren maar is dit de bedoeling van weeën? Of zijn alle vrouwen echt heel veel stoerder dan ik en ben ik toch maar een mietje dat ik na één uur weeën zoveel pijn heb?”
10:00 uur
Martine komt binnen en wil meteen even mijn ontsluiting checken. Eén fucking centimeter. “Serieus?! Grapje zeker. Heb je wel goed gevoeld?”, denk ik. We spreken af dat ze rond 14.00 uur weer terug komt. Wij zouden bellen als er iets zou veranderen.
10:30 uur
Ik kan mijn eigen weeën niet meer timen. Dit moet Jelmer voor mij doen. Een film kijken of taart bakken is er echt niet bij, geloof me. Leuk die tips, maar na vijf minuten film heb ik het afgezet. Dus dit bedoelen ze met wegpuffen!
11:00 uur
Ik breek in huilen uit. Hoe moet ik dit doen tot 10 centimeter?
11:30 uur
Mijn liefde belt weer met Martine. Hij vertelt haar dat ik weeën zit weg te puffen, maar dat ik ook echt heel erg veel pijn heb. De weeën duren twee minuten en de rust tussendoor is amper een minuut. Martine komt weer onze kant op en rond 12:00 uur checkt zij mijn ontsluiting. Twee centimeter. Het is echt ongelofelijk. Ze vraagt of ik naar het ziekenhuis wil? Nee, ik wil thuis blijven. In mijn eigen fijne omgeving. Misschien wil ik toch wel thuis bevallen… Martine gaat weer en belooft rond 14:00 uur nog even langs te komen.
12:30 uur
Ze is net weg en ik vraag Jelmer om een teiltje te pakken. De pijn wordt te heftig en ik spuug tot twee keer toe tussen de weeën door. Niets helpt, geen enkele houding. Ik denk dat ik gek word. Als ik mijn vriend mag geloven was ik op dat moment niet meer aanspreekbaar. Zoals hij het beschreef: “Alsof ik tien XTC-pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca.” Juist.
13:30 uur
Ik geef het op. Martine komt mijn ontsluiting checken en die is 3 centimeter. Ik wil niet meer, geef mij maar een ruggenprik (oh, en dames, ik was degene die vooraf het hardst riep: “Ik vind alles prima, behalve ruggenprik en keizersnede. Dat gaat mij niet overkomen. Mijn lichaam kan dit zelf.”). Maar die ruggenprik moest en zou er komen.
14:30 uur
Omdat ik niet meer kon aankleden (ik dacht, misschien helpt douchen, maar nee hoor!) duurde het allemaal even. Mijn vriend en Martine hebben mij aangekleed en in de auto getild. In de auto ben ik in mijn overlevingsbubbel gegaan en voelde ik haast dat het einde in zicht was.
15:00 uur
In het ziekenhuis meteen aan de monitoren en de anesthesist zou langskomen voor de uitleg van de ruggenprik. Maar wat bleek… bij iedere wee die ik had (2,5 minuut wee en nog geen 30 seconden rust) zakte de hartslag van onze kleine jongen. Zijn hartslag daalde van 144 naar 110 bpm. Om die reden hebben ze bij mij inwendig een klein sneetje in zijn hoofd gemaakt om het zuurstofgehalte in zijn bloed te meten. Deze was nog net voldoende. Maar omdat ik nog maar 5 centimeter ontsluiting had, werd het spannend. Weeënremmers daar beukte ik dwars doorheen en zijn hartslag bleef toch verder dalen.
15:58 uur
Ik moest akkoord geven voor een keizersnede.
16:16 uur
Op 31 december (met 39 weken en 6 dagen) is onze lieve Sam geboren. Sam ademde niet en moest per direct zuurstof krijgen. Godzijdank reageerde hij daar snel op. Even mocht ik hem aanraken, voelen en bewonderen door mijn tranen heen. Daarna moest ik nog dichtgenaaid worden en naar de uitslaapkamer. Het eerste uur van zijn leven heb ik daardoor moeten missen, maar toen ik na een uur terug op de kamer kwam, lag onze kleine lieve Sam op de borst van mijn vriend te slapen. Pure liefde. Wat bleek nou; Sam zat omstrengeld door de navelstreng, wat op zich geen probleem hoeft te zijn, maar doordat ik een weeënstorm had van 5,5 uur waren we beiden uitgeput.
23:59 uur
Met Bohemian Rhapsody op de achtergrond keken wij elkaar aan, met naast ons, onze kleine lieve Sam. Vuurwerk vanaf de vierde verdieping van het ziekenhuis. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als toen. Sterker nog… Nu 3,5 maand later ontroert het mij nog steeds. 2019 Kan voor ons niet meer stuk.
RENEE
