Om te beginnen moet je weten dat mijn bevalling erg lang geduurd heeft en dat ik (zoals velen) enorm hard heb afgezien. Na 1,5 uur persen kwamen Finn zijn schouders eruit piepen, mocht ik hem vastpakken en direct op mijn borstkas leggen. Wat was mijn reactie en gevoel dat ik had toen ik mijn kindje voor het eerst in mijn armen had?… Opluchting! De vlaag van geluk en kraamtranen zijn enkele uren later pas gekomen. Ik begon niet met huilen, maar ik stopte net (ik denk dat mijn tranen op waren van het huilen tijdens het persen). Ik was opgelucht dat alles voorbij was!
Natuurlijk was het enkele minuten later tijd voor het belangrijkste: borstvoeding. Zowel ik als Finn hadden dit nog nooit gedaan en we moesten dus veel leren. Al snel bleek dat Finn geen natuurtalent was, en ik al helemaal niet. Geschrokken zat ik toe te kijken hoe de vroedvrouw bruut zijn hoofdje vast nam en hem maar probeerde die tepel in zijn mond te duwen. Te moe om er iets van te zeggen, keek ik half slapend toe. Dat beeld krijg ik niet meer uit mijn hoofd en achtervolgt me ondertussen al bijna zes maanden. Het was sowieso allemaal tevergeefs, Finn ging niet van de borst drinken. Dus ik kreeg een lepeltje in mijn handen geduwd en er werd me uitgelegd hoe ik met mijn hand de melk uit mijn borsten kon kolven. Ik was echter zo moe dat ik al kolvend in slaap begon te vallen en de vroedvrouw het over nam. Met koude handen begon ze stevig in mijn borsten te knijpen en duwen alsof ze brood aan het kneden was, man wat deed dat pijn! Daar lag ik dan half slapend en werd ik gemolken als een koe (dit is een mental picture dat mijn vriend niet snel meer gaat vergeten!).
De eerste 24u daarna heb ik in een roes beleefd. Het was zo verschrikkelijk moeilijk maar ik moest en zou doorzetten. Iedere vroedvrouw had een andere uitleg en techniek waardoor ik onzeker werd over mezelf en of borstvoeding wel iets voor mij was. Ze wisten mij te vertellen dat Finn niet goed aanhapte, daarna lag het aan mijn techniek. Er was altijd wel iets waardoor het niet goed ging. Dus uiteindelijk kreeg ik een ‘Rolls-Royce’ kolfmachine, zoals de vroedvrouw het zei. Waarmee ik de aanmaak van mijn melk kon gaan stimuleren. VERSCHRIKKELIJK! Eén uur kolven om dan 2 millimeter melk op een lepeltje te doen, dat vervolgens werd uitgespuwd. Daar lag ik dan half slapend en werd ik (weer) gemolken als een koe. Ik was het beu. Tepelkloven, kolfmachines, tepelzalf…
Huilend zei ik tegen mijn vriend dat ik gefaald heb en dat ik de energie niet heb om de borstvoeding verder te zetten. En dat we aan de volgende vroedvrouw die langs zou komen uitleg gingen vragen over flesjesvoeding. Daar zat ik dan, met een krop in mijn keel klaar om te zeggen: “Ik kan het niet meer, ik wil stoppen met de borstvoeding”, en het enige wat er uit mijn mond kwam was gesnik gevolgd door tranen. Mijn vriend heeft even tolk voor me gespeeld en deze tranen omgezet in woorden. Wonder boven wonder had ook deze vroedvrouw weer een andere manier van aanpak als het op borstvoeding aan kwam. Deze vroedvrouw gaf nooit de indruk dat ik of Finn iets fout deden. Ze stelde voor om het nog één nacht vol te houden en hielp me met Finn aan te leggen op een manier dat de kloven geen pijn meer deden en hij ook goed kon aanhappen. Dankzij haar mochten we ook een nachtje langer blijven zodat we de dag erna nog eens met haar konden samenzitten en kijken waar ze nog kon bijsturen en tips geven. Nu hadden we de smaak te pakken! We hadden nog een lange weg te gaan, maar eindelijk zag ik dat het misschien toch wel eens goed zou kunnen komen…
ELKE
