De zegen van het mogen dragen van een nieuw leven, sjonge jonge, wat magisch. Wennend aan het idee dat ik met een zwangerschapstest in mijn hand stond waarop toch echt duidelijk twee dikke vette roze strepen te zien waren. Vijf dagen was ik overtijd. Ik belde mijn huisarts en vertelde haar hetzelfde. “Oh”, zei ze, “dat komt vast door de antibiotica.” Zij is de huisarts van ons tweeën dus echte twijfels had ik niet. Of toch wel? We kunnen er lang en kort over lullen maar waar twee mensen zijn, hebben twee mensen schuld. In dit geval dan. Blijkbaar werken antibiotica en de pil niet zo goed samen. Zoooooooo naiëf! Zelf nog wennend aan het idee brachten wij al vrij snel het magische nieuws naar buiten. Mijn vader die toen in Rotjeknor woonde kreeg natuurlijk ook een berichtje. Hij moest er ook ietsje pietsje aan wennen, maar al snel gingen onze appgesprekken over films kijken met zijn kleindochter. Pure opaliefde!
Mijn pa en ik hebben elkaar nooit echt gelegen. Er waren altijd wel wat struggles, maar als we dan even op één lijn zaten, was het ook goed. Ik heb zoveel van hem geleerd. Mooie dingen, minder mooie dingen, maar vooral wie en wat ik ben. Zijn dochter. We zagen elkaar weinig, maar bellen deden we sinds mijn zwangerschap enorm vaak. Bizar hoe fijn het contact was. Ik zat soms wel uren met hem aan de telefoon. Kletsen over alles. Beetje zeuren, beetje roddelen en natuurlijk was hij altijd weer even benieuwd naar het kleine mensje wat in mijn buik groeide. Met Kerst was ik rond de negen weken zwanger en kreeg de baby een kroelknuffeltje en een zacht beertje met knispertjes van pa. Zo kende ik hem helemaal niet. Maar wat vond ik dit leuk. Opa worden heeft dus echt een ander mens van hem gemaakt? De dag van de 20-wekenecho appte pa mij nog. ‘Succes lieverd’, stond er in zijn appje. Hij wist dat ik enorm zenuwachtig was. Het zenuwachtige gevoel wat ik had klopte met het maken van de echo. Het was niet goed. Zo kijk je naar een prachtig profieltje van je kindje en zo kijk je naar een zwart scherm en rollen de tranen over je wangen. Je kunt ze niet stoppen. Ons meisje haar darmpakket lag buiten haar buik. Ook wel gastroschisis genoemd. Een ingestorte wereld en geen grond meer onder je voeten. Iedere dag controles in het ziekenhuis. Jup, vanaf 20 weken tot mijn bevalling 36+3 weken. Maar dit is weer een ander verhaal. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Zoveel liefde en steun, onbeschrijflijk. En ook hierin speelde mijn pa weer een grote rol. Want vanaf dat moment moest ik hem iedere week op de hoogte houden hoe het ging. En dat deed ik. We belden meerdere keren en het eerste wat hij vroeg was: ‘Hoe voel je je’. Woorden die tot op de dag van vandaag meer betekenis hebben dan ik ooit had gedacht.
Weken gingen voorbij. Niks bijzonders. Alles ging allemaal goed! Tot pa mij belde en hij er doorheen zat. Op dat moment zat hij bij zijn zus. Wederom zat ik die ene dag zo een drie uur met hem aan de telefoon en maakten we de afspraak dat wij alles in werking zouden zetten om hem naar Friesland te krijgen. Twee van zijn drie kids woonden in Friesland en na de zoveelste keer te horen hebben gekregen dat hij niemand meer had en dat hij eenzaam was, was die keuze een hele simpele. We besloten hem het weekend over te laten komen vanaf Rotjeknor. Hij had zo’n twee uur reistijd en samen met Odie, zijn trouwe viervoeter, schoof hij zijn schouders onder deze reis om vervolgens een weekend bij zijn vertrouwde gezin te zijn. Mijn mama gaf hem onderdak voor dat weekend. Bijzonder hoe twee mensen die niks meer van elkaar waren, behalve exgeliefdes en ouders van drie dochters toch samen een weekend konden doorbrengen. Alle kudos hiervoor gaan natuurlijk naar mijn mama!
Mijn wederhelft had op zaterdag een festival, dus ik besloot om de zaterdag door te brengen met mijn familie. Voor het eerst sinds weet ik hoeveel jaar was de familie compleet. Oma, zusjes, pa en ma…. meer had ik niet nodig. Ik maakte foto’s want je weet maar nooit of dit moment zich ooit nog voor zou doen. Achteraf wilde ik dat ik dit nooit had gezegd! Het was een dag uit duizenden. We hebben de BBQ aangeslingerd en buiten gegeten. Tot laat in de avond hebben we buiten gezeten, we kletsten over alles. Echt, mijn hart kon wel janken, zo gelukkig ik mijzelf op dat moment voelde. De laatste keer dat wij als familie zo hebben gezeten was tijdens een zomervakantie, voor de caravan. 1000 Jaar geleden. Ergens rond middernacht besloot ik mijn bed in te duiken. Ik keek namelijk erg uit naar de dag erna….. Mijn pa zou voor de eerste keer ons huisje komen bewonderen en mijn wederhelft zijn oude bank meenemen. Tuuuuuuuuuuuuuuuuuut, ja hoor daar waren ze! Jubelend deed ik de deur open en vol trots liet ik ons paleisje zien. Het eerste wat pa zei was: ‘Gaaf dat steigerhout in de vensterbank’. En ook deze woorden zal ik altijd met mij meedragen. Nadat de bank was ingeladen kreeg ik een onwijs mega dikke knuffel en een ‘love you’ van pa. “Ik hou ook van jou papa, niet vergeten”, vertelde ik hem. En daar verdween de witte bus met bank naar Rotjeknor. Pa is later in de avond weer teruggereden met zijn eigen auto en zijn viervoeter Odie naar huis. Hij voelde zich voor nu weer goed. En heeft zelfs nog verschillende liedjes op zijn Facebook gedeeld. Schijn bedriegt, zo bleek de dag erna.
Mijn mam stuurde mij een appje dat mijn zusje niet meer het huis in kon. Zij woonde bij hem. Hij was wel thuis, want Odie blafte en de balkon deur stond open. Vreemd. Ik kreeg een enorm naar gevoel van mijn kruin tot mijn tenen. Ik belde mijn moeder en vertelde haar dat ze desnoods de politie in moest schakelen. Misschien was pa wel knock-out gegaan, flauw gevallen, weet ik veel. Hij slikte per dag genoeg medicijnen dus zo een gekke gedachte was dat niet. Uiteindelijk is de politie gebeld… zij braken de deur open in het bijzijn van mijn zusje, dat kleine meisje die daar helemaal alleen stond. Godsamme!
Met mijn telefoon in mijn hand was ik totaal niet bij de serie die wij aan het kijken waren. Ik wachtte op een telefoontje of alles goed was. En daar ging de telefoon….. Een huilende mam had ik aan de telefoon. Ik wist genoeg. ‘Het is mis Kim’, zei ze en ik stortte in. Ik kan op geen enkele manier beschrijven wat er door je heen gaat op zo een moment. Ik zou later teruggebeld worden door mam, want ze had zusjelief aan de telefoon die compleet in shock was. Pa lag op de bank en heeft die avond zijn laatste adem uitgeblazen. Het was op, hij kon niet meer! Ergens heeft hij besloten om er een einde aan te maken. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Hij kwam het weekend om afscheid te nemen. Maar dit is achteraf. Had ik maar………. Hadden wij maar…… Wat volgde was een snelle schakeling van het regelen van de begrafenis. Ik was hoogzwanger en kon dus vanaf huis niks doen en daarover heb ik mijzelf zo enorm schuldig gevoeld. Ik deed niks. Tijdens het moment van afscheid nemen stonden zijn twee prachtige dochters naast hem. Zo, zo, zo, zo, zoooooo trots op jullie! En op mama die alles toch voor elkaar heeft gebokst om het tot een waardig afscheid te laten komen. Een aantal dagen later volgde daar dan het echte afscheid. Pa zijn dochters liepen achter hem aan en daarachter de mensen die hem lief hadden. Het is goed zo pa.
Een week na de begrafenis begonnen mijn weeën. We waren bijna vergeten dat ik ook nog even een kindje op deze wereld moest zetten tussen alle bedrijven door en alle emoties die daar bij kwamen kijken. Onzekerheid vooral. Een rollercoaster van emoties, blijdschap en verdriet tegelijk. De bevalling liep perfect en de weken erna waren vooral zenuwslopend. Ons meisje heeft twee weken op de IC gelegen en terwijl je bezig bent met het mama zijn, althans je doet je best, want je doet ook maar wat, zweeft er een gigantische rouwwolk boven je hoofd. Pas veel later heb ik dit een plekje kunnen geven en dan pas besef je je hoe belangrijk rouwen is. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Het besef dat leven en dood lijnrecht tegenover elkaar staan was groter dan ooit. Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter.
Lieve pa, ik hou van je
KIM (klik hier voor haar Instagram en hier voor haar website)
