18 Oktober 2018
Ik was net een week met zwangerschapsverlof gegaan en wat genoot ik van deze mooie herfstdag. Samen met een vriendin lekker op terras buiten lunchen in de stad en bijkletsen. Ik hoefde alleen maar te genieten. De kleine meid in mijn buik was druk aan het schoppen en bewegen. Goh, ik voelde mij zo gelukkig! Na vier jongens en één meisje zou dit weer een meisje zijn. Zo leuk weer een meisje na al de jongens! Zo welkom was ze! De naam stond al klaar: Rosa zou ze gaan heten. Het tweede kindje voor mijn vriend. Alles stond voor haar klaar inmiddels. Alles voor die lieve Rosa… De commode was gevuld met allemaal schattige meisjeskleertjes en natuurlijk de bijpassende haarbandjes. Er lag één stapeltje klaar die ik zo kon pakken voor als het toch een ziekenhuisbevalling zou worden. Kortom, echt aan alles was gedacht.
Dezelfde avond was ik erg moe. Ik had veel gelopen en ik was inmiddels toch wel wat je noemt hoogzwanger, hoort erbij. “Morgen lekker rustig aan doen”, dacht ik. Ondertussen nam ik een lekkere warme douche en ging ik op tijd samen met mijn zoontje van drie jaar slapen. Mijn meisje voelde ik nog lekker bewegen in de buik. Ik aaide over mijn buik heen. Overal zat nog creme op mijn buik van het insmeren door mijn 3-jarige zoontje. 24.00 Uur werd ik wakker door een buikkrampje. Och, die voorweeen ook! Dat was ik zo zat! Ik ging weer douchen en ik nam een paracetamol in. Het was mijn zoveelste kindje, dus ik wist wel wat de verloskundige mij zou adviseren. Mijn vriend ging ook slapen en ik kroop tegen hem aan. Ik had flinke buikpijn en dit trok niet weg. De pijn bleef gewoon! Maar ik had geen bloedverlies of vochtverlies. Langzamerhand werd mijn buik steeds harder en pijnlijker. Ik ben de hele nacht op en neer naar boven en naar beneden gegaan. In en uit bed. Ik wilde niemand wakker maken en al helemaal niet onnodig de verloskundige bellen midden in de nacht. Het is 8.30 uur wanneer ik het echt niet meer trek. Ik bel het spoednummer van de verloskundige praktijk. Mijn vriend was inmiddels toch gaan werken. Ik had hem beloofd te bellen als er daadwerkelijk nood was, maar ik dacht dat dat moment niet zou komen.
Lisa de verloskundige zou zo snel mogelijk komen. Ze hoorde aan mijn stem dat het serieus was. Na tien minuten was ze er. Ze zag aan mijn gezicht dat ik veel pijn had en ze vroeg of ik weeën had. “Pfff, geen idee, maar het doet wel enorm zeer”, zei ik. Mijn buik was niet meer in te drukken, zo hard was deze. Op bed werden de controles gedaan. Neeeeeeee, ik had 3 centimeter ontsluiting. Ik was ook wat rood slijm aan het verliezen, dus de bevalling was serieus begonnen. Hierna luisterden we naar het hartje met de doptone. Mijn buik was zo hard dat de verloskundige niet meer kon voelen hoe Rosa lag in mijn buik. Inmiddels verstreken de secondes en ik hoorde maar geen hartslag. Ik raakte in mijn hoofd in paniek. “Ze zal toch niet dood zijn?”, dacht ik nog. Ze vroeg of ik mijn tas al had klaar staan, want we gingen toch echt naar het ziekenhuis. Ik knikte. En voordat ik er erg in had zat ik in de auto van de verloskundige op weg naar de verloskamers.
Een kwartier later
De gynaecoloog en een paar verpleegkundigen stonden mij al op te wachten. “Dit is niet goed”, dacht ik, “dit is een hele foute film.” Ik werd op bed gelegd en al snel kreeg ik een echo. Ik hoorde een hele tijd niets. De gynaecoloog schudde “nee” en zei na een paar minuten: “Helaas is jullie dochter overleden, het hartje is gestopt.” Vol ongeloof! Wat nu dan?! En waar is mijn vriend?! Op dat moment moest ik dit nieuws alleen verwerken. Hoe. Dan. Ik zat vastgenageld aan mijn bed (de verpleegkundige was al het bedrijf aan het bellen waar mijn vriend werkte). Wat moest ze nou zeggen?! Ze had vreselijk nieuws. Hij zou instorten op zijn werk. Ze kon hem niet bereiken. Ik huilde, ik was boos en ik was zo aanslagen. De grond sloeg onder mijn voeten weg. Mijn hart was gebroken… Maar lang kon ik niet nadenken en verwerken. Ik had inmiddels namelijk echte weeën. Ik vroeg nog aan de verloskundige of ze bleef. Ze was op dat moment mijn enige houvast. Inmiddels had ik familie en vrienden op de hoogte gebracht, ook een vriendin van mij die tevens geboortefotograaf is. Ze zou sowieso komen om foto’s te maken, maar nu in deze situatie wilde ik helemaal dat ze er zou zijn om dit geweld vast te leggen.
Binnen 30 minuten was ze er, mijn lieve Pauline. Huilend op de wc troostte ze mij. Ik had zoveel pijn. Hoe moest ik dit in hemelsnaam doen en dragen? Bevallen van een dood kindje. Ik mocht een ruggenprik. Het voelde als falen, maar het deed te zeer. Inmiddels had ik 5 centimeter ontsluiting en de ene na de andere wee kwam en ging. Ik werd ondertussen klaargemaakt voor de prik. Maar ik voelde Rosa naar beneden glijden. Een paar minuten later kreeg ik persdrang. Ik werd weer terug op bed gelegd en ik mocht gaan meepersen. Mijn vriend was er eindelijk! Gelukkig. Het was alsof ik en Rosa op hem hadden gewacht. Ik begon met persen. Mijn vriend wist nu pas wat er aan de hand was en werd ondertussen begeleid door de verpleegkundige. Na een aantal persweeën werd ons kleine meisje op mijn buik gelegd. Doodstil. “Kan je haar nog reanimeren?”, vroeg ik. Stiekem dacht ik: “Ze zal zo toch wel gaan huilen”. Ze was zo mooi, het huidje zo gaaf, zoveel haartjes al, die kleine handjes en voetjes. Zo compleet en helemaal af met 34 weken en 5 dagen. Ik was zo trots op mijn prachtige babymeisje!
Rosa werd gewogen en gemeten, 2850 gram en 49 centimeter. Niets prematuur aan. Gewoon normaal. Behalve dat ze niet ademde. Ze lag een paar uur op mijn borst. Mijn moeder en een paar vriendinnen waren in het ziekenhuis gekomen om Rosa ook te bewonderen. Weer een paar uur later werden er hand- en voetafdrukjes gemaakt van Rosa, mocht ik een plukje haar afknippen en in een speciaal doosje doen. Ondertussen werd de uitvaartondernemer gebeld en ook de kraamverzorgster. Mijn hemel! Dit is toch je ergste nachtmerrie. ’s Avonds mochten we Rosa meenemen in de maxicosi. Dezelfde avond stond de uitvaartondernemer voor de deur om koeling onder haar bedje te zetten. Mijn vriend en ik deden samen Rosa in bad en we kleedden haar aan. Toen iedereen in bed lag, heb ik Rosa uit haar bedje gehaald en op de bank met haar gezeten. Ik knuffelde heerlijk met haar en ik snuffelde met mijn neus in haar haartjes. Zo fijn. Toch klopte het niet. Ze was een ijsklompje. Ik legde haar gauw weer terug in haar bedje op de koeling.
Vijf dagen later was de uitvaart. Het was prachtig. De laatste dag heb ik Rosa nog om mogen kleden en lag ze als een prinsesje in haar rieten mandje. Er werden prachtige foto’s getoond van mijn zwangerschapsshoot en van Rosa zelf. Samen hebben mijn vriend en ik Rosa naar de laatste ruimte gebracht van het crematorium. Dat was zo zwaar, maar toch wilden we dit zelf doen. Zo ontroerd toen we terug kwamen. Iedereen die aanwezig was bij de uitvaart, had een ballon in de hand en zo liepen mijn vriend en ik naar buiten toe met alle dierbaren achter ons.
Nu zes maanden later krijgen we weer grip op het leven en kan ik langzaam weer genieten van het leven. Ik bleek een placentaloslating te hebben gehad. De bloeding zat tussen de buikwand en de placanta, daarom had ik geen bloedverlies. Rosa is in een steeds diepere slaap gekomen en uiteindelijk is haar hartje gestopt. De gynaecoloog zei ook dat als ik binnen 15 minuten op de OK was voor een spoedkeizersnede, dan had Rosa het waarschijnlijk nog niet gehaald, of misschien wel, maar dan was ze zwaar gehandicapt geweest. Rosa zou in één of twee minuten al zijn overleden.
Lieve Rosa, ons meisje, voor altijd in ons hart…
ANNETTE
