Als je net zwanger bent, begint het. Alle aandacht voor jou. Iedereen kijkt naar je en wil weten hoe het met je gaat. Hoe voel je je? Je collega’s, je vriendinnen, de verloskundige, iedereen houdt je in de gaten en zorgt ervoor dat je je goed voelt. Na de zwangerschap houdt het eigenlijk wel een beetje op. Vragen hoe het met jou gaat, terwijl het dan eigenlijk pas begint. Iedereen wil de nieuwe baby zien, vasthouden en knuffelen. Logisch! Wil je zelf ook! Alle appjes en telefoontjes gaan ook alleen nog maar over je kleine spruit. Zelf kun je ook niet meer ophouden met praten over het allerknapste kind op aarde. En zeg eerlijk, er zit toch niemand écht te wachten op je verhaal over spruw, lekkende memmen en het feit dat je wallen hebt tot op je knieën? Heel begrijpelijk dus. Toch is het even wennen dat iemand anders jouw center of attention heeft ingenomen. Het draait niet meer om jou. Voor jou en voor iedereen om je heen is je nieuwe baby het belangrijkste nieuws. Je werkt het zelf ook in de hand door gelukkige selfies te plaatsen, met filter. #happymommy. Door de hele dag de schattigste foto’s van je omrollende kind naar alle groepsapps te sturen. En je profielfoto is niet meer die van jezelf met een wijntje in je hand, maar van je dochtertje met geinig zonnebrilletje op.
Als je kinderen ziek zijn is het heel logisch dat iedereen daar bezorgd om is. Het is het vreselijkste wat er is en iedereen weet dat en voelt dat. De dagen, weken, soms wel maanden van ziek zijn draait om je kind. Wat het meest natuurlijke is. Wat je ook wil als moeder, dat iedereen naar je kind vraagt. Maar de periode erna, wanneer alles weer rustig is, ben jij als moeder nog steeds ziek. Maar je houdt je goed, dus iedereen denkt dat je sterk bent. Maar niemand vraagt het. Dus niemand weet het écht. En daar gaat het mis. Er moet wél naar je gevraagd worden. Er moet wel gevraagd worden of je het nog trekt na maaaaaanden slapeloze nachten. Of je het nog zo leuk hebt, al die dagen alleen met je baby aan huis gekluisterd. Of gewoon of je al eens naar de dokter bent geweest met dat nare kuchje. Dat er eens iemand belt en zegt: “Hoe gaat het met je?” En dat je dan niet over je kind mag praten.
Maar doen we het ook niet zelf? Misschien moeten we juist de foto’s plaatsen in joggingbroek en zonder de filter. #chagerijnigemoeder. #kutdag. En zelf dan niet over het grappige dansje van je zoon beginnen, maar vertellen dat je baalt dat niemand naar je luistert die dag en dat je al vijf keer op Lego bent gestapt. Dat je gek wordt van het gejengel van je dreumes en dat je soms verdrietig bent aan het eind van de dag omdat de enige volwassene met wie je hebt gesproken die dag de postbezorger was. Dat je even geen zin hebt in het hele bad-bed ritueel en het liefst nu de stad in gaat. Dat maakt niet dat je minder van je kinderen houdt. Juist niet. Het betekent dat je de waarheid spreekt. En dat je daardoor andere moeders een hart onder de riem steekt. Je bent niet de enige, iedereen vindt het wel eens stom. Het is ook de zwaarste taak die er bestaat, een kind opvoeden.
Maar we moeten het aan elkaar vragen.
Mama, hoe gaat het nu eigenlijk met jou?
X
MARLOES (klik hier voor haar Instagram)
