Laatst werd ik ‘s nachts wakker door gegil en gehuil van Sid. Toen ik op z’n kamer kwam, bleek hij enorm hoge koorts te hebben en jammerde hij dat hij hoofdpijn had. Meteen klonken er alarmbellen in mijn hoofd: wat als er echt iets mis is? Wat als hij bijvoorbeeld hersenvliesontsteking heeft? Ik realiseerde me toen ook dat ik sinds ik moeder ben, niet meer zonder zorgen ben. Vanaf de eerste dag stel ik mezelf namelijk geregeld de vraag ‘wat als’ …
-Wat als jullie iets overkomt? Wat moet ik dan?
-Wat als ik een van jullie verlies? Hoe kan ik dan verder gaan?
-Wat als er iets met mij gebeurt? Redden jullie het dan wel?
-Wat als papa er niet meer is? Kunnen we dan met z’n drietjes door?
-Wat als jullie groot zijn? Hoe gaan jullie worden?
-Wat als jullie uit huis willen gaan? Kan ik jullie wel missen?
-Wat als jullie ziek worden? Kan ik jullie dan verzorgen?
-Wat als jullie de verkeerde mensen tegenkomen? Kan ik jullie dan waarschuwen?
-Wat als jullie verkeerde keuzes maken? Kan ik die dan uit jullie hoofd praten?
-Wat als jullie verdriet hebben? Kan ik jullie dan troosten?
-Wat als mij iets overkomt? Kunnen jullie wel zonder mij?
-Wat als we ooit ruzie krijgen? Lossen we dat dan weer op?
-Wat als jullie ergens mee zitten? Komen jullie dan met me praten?
-Wat als jullie verliefd worden? Delen jullie dat met mij?
-Wat als jullie gekwetst worden? Komen jullie dan bij mij jullie uithuilen?
Wat als ik jullie wil beschermen? Kan ik dat mijn hele leven?
-Wat als ik boos op jullie ben? Vergeven jullie me dan?
-Wat als jullie in moeilijkheden zitten? Komen jullie dan naar mij?
-Wat als jullie vragen hebben? Kan ik die allemaal beantwoorden?
-Wat als jullie hulp nodig hebben? Kan ik die jullie bieden?
Toen Sid geboren werd, was het volgens mij mijn vader die zei: “Zo, nu ben je nooit meer zonder zorgen”. En dat klopt denk ik ook wel. Want hoe goed het ook met mijn twee draken gaat, ik blijf toch altijd alert. Niet in de neurotische zin van het woord hoor, maar toch hoor ik mezelf geregeld ‘Voorzichtig!’, ‘Kijk uit!’ en meer van dat soort dingen roepen. Terwijl ik er dan vaak wel meteen achteraan denk dat ik ze gewoon hun ding moet laten doen. Ja, ze zullen vallen. Ja, ze zullen ziek worden. Ja, ze zullen tegenslagen krijgen. Ja, ze zullen op stap gaan later. En dat moet ook, that’s part of life (Maar toch, als ze hun vader en moeder achternagaan qua feestvieren, dan houd ik mijn hart vast)!
Als moeder heb je een enorme beschermingsdrang. Ik tenminste wel, en ik denk bijna iedere moeder. Geldt ook voor vaders trouwens. Ik denk dat M. niet echt reikhalzend uitkijkt naar de dag dat een of andere opgeschoten knul papa’s kleine meisje komt ophalen op zijn scooter. Want, en daar komt het weer, wat als … Of wat denk je van die situaties dat je je kind kwijt bent? Sjezus, wat een hel is dat. Toen Sid drie jaar was, liep ik met hem en Liv (die nog in de kinderwagen lag toen) door de HEMA. Bij ons in Tilburg heeft deze twee uitgangen. Je raadt het al: Sid was ineens weg. Maar ja, waar ga je dan heen? Naar de voor- of achterkant van het pand?! Ik begon al wat gehaaster te lopen en wat zwaarder te ademen toen ik hem niet meer in de winkel kon ontdekken. Bij de achteruitgang aangekomen, wist een dame mij te vertellen dat ze zojuist een jongetje op een loopfiets naar buiten had zien gaan. Richting de winkelpassage. Toen sloeg de onrust helemaal toe. Ik heb Liv in de wagen bij haar achtergelaten en ben gaan rennen. Die winkelpassage in. Waar ik dus bij binnenkomst naar links en naar rechts kon gaan. Inmiddels flink in paniek rende ik naar rechts die passage in. Telkens met die welbekende vraag die door mijn hoofd ging: “Wat als hij is meegenomen door een vreemde?”, “Wat als hij hier niet heen is gegaan?”, “Wat als ik hem niet kan vinden?!”… Totdat ik vanuit mijn ooghoek een klein blond mannetje in een winkel zag staan. Ik ben naar binnen gerend en daar stond hij: mijn driejarige peuter, tussen twee verkoopsters in die hem hadden tegengehouden omdat ze het niet vertrouwden zo’n kleintje alleen. Hij was een beetje beduusd, maar verder prima in orde. Ik ben spontaan in huilen uitgebarsten.
En zo zijn er dus nog een legio situaties op te noemen waarin de ‘Wat als-vraag’ rijst. Herkennen jullie dat? Maar ik heb iets bedacht. Want wat als ik gewoon eens niet zoveel nadenk over wat er is gebeurd en kan gaan gebeuren? Over hoe het was, hoe het is en hoe het kan zijn? Wat als ik gewoon eens geniet? Van hoe mijn kids waren, hoe ze zijn en hoe ze gaan worden. Van het feit dat ik hun mama ben. En dat ook altijd blijf. Wat er ook gebeurt. En Sid? Die had die nacht ‘gewoon’ koorts. Hij was al snel weer helemaal opgeknapt! Gelukkig maar, want wat als …
X
MANON (klik hier voor haar Instagram)
