Op het moment dat ik deze blog aan het typen ben lig jij boven op bed. Je bent moe en op, je lichaam doet je zeer en je ogen kunnen niet meer open blijven, omdat je wederom het mooiste hebt gedaan wat je kan doen. Want als ik nu namelijk naar mijn linkerkant kijk zie ik onze dochter liggen. Onze dochter van nog geen 12 uur oud die nu voor het eerst alleen in haar box ligt terwijl ik haar met arendsogen in de gaten houdt. Jij hebt in een ongelooflijk tempo vannacht haar op de wereld gezet en als ik vannacht afspeel in mijn hoofd als een film dan vind ik mijn rol in het creëren van onze perfecte dochter marginaal. Voor negen maanden lang was jij mijn tijger, heb jij geluk ervaren van de prachtige groei van leven in je buik, maar ook de keerzijde hiervan heb jij helaas moet meemaken.
Ondanks dat ik nog steeds vind dat je te laat ben gestopt met werken, zal jij tot op de dag van vandaag roepen dat het te vroeg was. Ik herinner mij nog dat jij mij in de ochtend opbelde. Je kon niet uit je woorden komen van verdriet, omdat je naar huis was gestuurd door je collega’s. Daar in de kantine werd jouw de toegang tot je klaslokaal afgenomen en werd je duidelijk gemaakt dat het tijd was om thuis op je zelf te gaan letten. Hoe konden ze je dit aandoen blafte je door de telefoon terwijl je hard je best deed om niet aan mij te laten horen dat je huilde. Je werk is je passie en je had zo gehoopt hier nog wat langer mee door te kunnen gaan, maar helaas was het jouw lichaam die tegen jou zei dat het klaar was en dat je niet langer door het schoolgebouw heen kon slenteren en daarmee de situatie elke dag erger voor je zelf makend. Het was net alsof ik het fluisterde door mijn kant van de lijn, maar ik vertelde je dat het goed was en dat je er aan toe mocht geven. Even hoorde ik niets, maar ineens was daar jouw stortvloed aan tranen die zelfs mij raakte tot aan het diepste van mijn kern. Ineens was daar acceptatie, ineens was daar het besef dat jij schoonheid, dat ook jij een grens had en dat die nu bereikt was.
Enige minpunt hieraan is dat je jezelf nog door minimaal vier maanden zwangerschap moest heen ploegen en dat met een actief kind van nog geen twee thuis en met mij als man die vijf dagen in de week werkte en er niet altijd kon zijn. Maar even leek de balans goed te zijn. Even leek het alsof wij de wijzers van de tijd konden weerstaan en ik dagen van 15 uur kon maken zodat jij rust had. Je had het hier moeilijk mee, vond dat er te veel op mijn schouders terecht kwam en het bleek dat je gelijk had. Ik zakte voor mijzelf keihard door het ijs en in plaats van dat ik er voor jou kon zijn, moest jij er voor mij zijn en besloot je uit liefde mij hier door heen te gaan trekken. Dit heeft voor spanningen gezorgd en voor een groot schuldgevoel vanuit mij naar jou toe omdat ik er niet voor jou ben geweest als man in de laatste maanden en dat spijt mij. Maar jij zette door, je had het niet elke dag makkelijk en gelukkig konden we zeker in de laatste maand ontzettend rekenen op steun van onze geweldige familie die er elke dag voor ons waren als wij dit nodig hadden. Je wisselde dagen van pijn en ergernissen af met momenten van pure passie. Wat heb je mooie dingen gedaan met Mayra haar kamer en wat heb je als een baas lopen werken met je moeder om alles af te krijgen voor de dag dat onze dochter zou besluiten om op deze wereld te verschijnen.
En toen was daar vandaag, vandaag was die dag en terwijl ik nog eens stralend van geluk naar mijn linkerkant kijk besef ik mijzelf hoe trots ik op jou ben. Besef ik wat jij gedaan hebt en ben ik meer dan onder de indruk van jouw talent om perfecte kinderen te maken. Ben ik trots op jou hoe je zelf tentoonstelt aan de wereld, ben ik trots omdat jij vannacht hebt laten zien uit welk hout je gesneden bent. Geloof me, je zult het zelf niet allemaal meer kunnen herinneren, maar ondanks dat je binnen drie uur Mayra op de wereld hebt gezet, heb je het echt zwaar gehad. Je hebt je kiezen en kaken kapot moeten bijten van pijn, je wilde graag pijnstilling maar daar ging alles veel te snel voor. En laten we eerlijk zijn, you nailed it. Wat was vannacht intens en wat ben ik blij dat ik er voor jou kon zijn op de manier die jij het meest nodig had. Niet van jouw zijde afwijkend en je door deze situatie heen trekkend. Maar ik deed niets prinses, jij hebt dit gedaan en ik ben trots op jou hoe jij moeder bent, ik ben trots op jou als vrouw en ik ben trots op alles wat jij bent.
En nog gooide je er vannacht, na een half uur gelegen te hebben met de mooiste meid van de wereld op je borst, eruit dat je dankbaar was voor mijn hulp. Ik kan dit niet accepteren. Ik ben jou dankbaar Nicole voor wat jij gedaan hebt. Dankbaar voor onze kinderen en dankbaar voor jou!
Deze laatste regel verdient zijn eigen alinea, ook omdat ik het veel te weinig tegen je zeg, maar ik hou van jou. Bedankt dat ik de vader van jouw kinderen mag zijn.
TIM (klik hier voor zijn Instagram)
