“Is deze vacature niks voor jou? Je wilt toch nu wel wat met je opleiding gaan doen?” Ik keek via de interne vacaturebank al een tijdje uit naar een nieuwe baan. “Het is fulltime, maar misschien lukt dat je wel nu de kinderen bijna naar school gaan.” Mijn collega’s wisten van mijn ambities en regelmatig werd ik getipt over een interessante vacature of uitgenodigd voor een kopje koffie. Aan alle kanten werd ik gestimuleerd om eindelijk een vervolgstap te zetten. Ze zagen het in mij, ik zag het in mij. En fulltime was misschien wel een mogelijkheid, nu ik meer ruimte kreeg en de kinderen uit de luiers waren. Niet voor niks had ik gestudeerd naast mijn baan en gezin.
Dementie
Moe was ik nog steeds wel. Maar dat waren toch alle moeders? Vergeetachtig was iets nieuws. “Ach ja, dat heb ik ook sinds de kinderen en is nooit meer helemaal goed gekomen,” lachte mijn oudere collega mij bemoederend toe. Maar toch voelde dit anders. Zelfs al had ik ’s ochtends de agenda doorgenomen, wist ik begin van de middag al niet meer dat we naar de tandarts moesten. Ik begon zelfs te twijfelen aan mijn geheugen. Ik kreeg angst en was bang dat er iets mis was met mijn hersenen. Had ik misschien een vroege vorm van dementie?
Slaaptekort
Na 2,5 jaar sliep onze jongste zoon eindelijk goed door. Ik had in al die maanden geen enkele week helemaal kunnen doorslapen. Er zaten nachten tussen waarbij ik ieder kwartier werd gewekt, nachten waarbij ik vóór drie uur aan de beurt was en mijn man de tweede helft van de nacht, nachten waarbij ik de enige was die hem kon troosten, nachten waarbij ik het ook niet meer wist. Bij iedere verkoudheid, ieder tandje, ieder krampje zaten we rechtop. Het was slopend. Maar nooit heb ik me er één dag voor ziekgemeld. Ondanks dat ik vaak als een geest over de afdeling zweefde kon ik toch functioneren. Jaar na jaar werd ik met ‘goed’ tot ‘zeer goed’ beoordeeld. Dus een carrière stap lag voor de hand.
De illusie van het basisschool tijdperk
Inmiddels zat één zoon op de basisschool en mijn jongste zoon nog op de kinderopvang. Dat er nu één naar school ging voelde absoluut niet als een verlichting. Integendeel, dat was een illusie. Mama’s onthoud dit goed: illusie! De race tussen de verschillende locaties en daarbij ook de activiteiten die zowel de opvang als school van mij vroegen, vond ik maar moeilijk te combineren. Ik wilde namelijk álles doen. Dus ook die oudercommissievergadering bijwonen en ook die voorleesmoeder zijn. Er komen plotseling speelafspraken, feestjes, sponsorlopen, pannenkoekendag (of er aantal ouders 20 pannekoeken willen bakken) en thuis-spaar-acties (van eierdozen tot toiletrollen). Daarbij kwam nog dat onze oudste zoon het totaal niet naar zijn zin had op de naschoolse opvang. Mijn hart brak toen hij vroeg: “Mama, waarom heb je dit voor mij gekozen?”
Ik deed het mezelf aan
Hup, andere BSO en het probleem was opgelost. Echter het probleem in mijzelf groeide met de dag. Ik staarde me blind op mijn loopbaan. Lange tijd was fulltime geen optie geweest, maar nu leek dat ineens geen drempel meer. Ik moest een offer brengen, wilde ik mijn droombaan vinden. En dat offer was: minder tijd met mijn kinderen en minder momenten van rust voor mezelf. Waarom had ik toch die drang naar meer? Waarom kon ik mezelf niet een periode van kalmte permitteren? Waarom had ik niet kunnen nagaan bij mezelf hoe ik me echt voelde?
Dat ik uit balans raakte was een kwestie van tijd. En dat deed ik mezelf aan. De hoge eisen, eisten letterlijk hun tol. En het gat waarin ik viel was diep, heel diep. Nu ik eruit gekrabbeld ben, met vallen en opstaan, mijn baan heb opgezegd om mijzelf te verdiepen in stress en moederschap, kan ik mijn ervaring omzetten in coaching aan al die andere moeders die worstelen met hun evenwicht. Ik raad alle moeders aan, of ze nu stressklachten hebben of niet, om zodra de kids naar school gaan eens GEEN extra gas bij te geven. Nee, ga eens na hoe het echt met je gaat? Ben je vaak moe en verlies je het overzicht? Of twijfel je misschien over jouw baan? Een periode van bezinning waarin jij opnieuw de balans opmaakt is erg belangrijk. Door afstand te nemen en even uit die ratrace te stappen kun je pas nieuwe inzichten opdoen. Wijsheden waar je anders geen tijd voor had om te kunnen waarnemen. Soms kan even stilstaan namelijk een hele vooruitgang betekenen.
Liefs,
BURN-OUT COACH JOLIEN (klik hier voor haar Instagram)
