Daar lig je dan, in een veel te grote couveuse. Je lijkt er nog kleiner in dan je al bent. Veel te klein, maar oh zo sterk. Ik ben er voor je denk ik, maar deze woorden maken me onzeker. Ik ben er voor je bij de onderzoeken. Maar stiekem heb ik ook iemand nodig tijdens de hersenscans of de hartecho’s. Waar de tijd stil lijkt te staan als de artsen je aan het onderzoeken zijn. Wat waren deze momenten spannend. Ik ben er voor je als je bang bent. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat alles op dit moment beangstigend voor je is. Dat is het voor mij namelijk ook. Ik ben er voor je als je pijn hebt. Maar ik moet zelf vijf dagen na je geboorte naar huis, dus ik kan niet iedere minuut meer bij je zijn. Wat als je pijn hebt als ik er net niet ben? Inmiddels is voor mij de couveusetijd iets langer terug. Het gaat zeer goed (gelukkig!). Ja, ik ben er voor je. Op de momenten dat ik in het ziekenhuis ben. Ik vertel je wat ik weet over wat je die dag gaat meemaken. Dag voor dag, dat is genoeg voor dat moment.
Ja, ik ben er voor je. Als ik zie dat je onrustig bent, dan stem ik alles goed af met de verpleging of de arts. Ook al is het midden in de nacht dan spring ik in de auto en sta ik naast je couveuse. Ja, ik ben er voor je. Tijdens het buidelen praat ik zachtjes heel veel tegen je. Dat ik zo trots op je ben. Wat we allemaal gaan doen als je thuis bent. Dat alles goed komt, ook al hebben we nog niet alle puzzelstukjes op tafel liggen. Hoop, vertrouwen en liefde dat geef ik je mee. Ja, ik ben er voor je, ook als je mij niet ziet. Een geurdoekje, een knuffel, zachte kleertjes die met liefde zijn uitgekozen en alles wat ik je maar kan geven op dat moment.
Een traan liep over mijn wangen toen. Ik ben er voor je, maar voor mijn gevoel doe ik nog steeds te weinig. Een traan loopt over mijn wang, nu, want ik kon er niet altijd letterlijk voor je zijn. Besef is er achteraf wel, dat dit hoort bij een couveuseperiode, dat dit ‘normaal’ is.
SIGI
