Vrijdag 4 januari 2019
We zaten aan tafel, want het was etenstijd. Nola trapte normaal gesproken altijd tegen de tafel aan, maar die avond niet. “Goh” , dacht ik, “die is vast lekker aan het slapen in mijn buik.” We gingen ’s avonds nog even met z’n drietjes de deur uit. In de auto zei ik tegen Harm: “Ik heb Nola al eventjes niet meer gevoeld”. We dachten allebei: “Ze laat zo wel wat van zich horen”. Toen we weer thuis kwamen ging ik meteen op de bank liggen en proberen wat beweging in mijn buik te krijgen. Ik vroeg aan Harm en Milo: “Willen jullie het misschien eens even proberen?”. Milo vond het altijd leuk om aan mijn buik te zitten en het getrappel van zijn zusje te voelen. Maar ook deze keer kwam er geen beweging in mijn buik. Toen Milo op bed lag ben ik na een tijdje ook naar bed gegaan. Ik dacht: “Als ik nou echt in een stille donkere kamer lig dan laat ze zo wel wat van zich horen.”
Zaterdag 5 januari 2019
Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen met de gedachte dat ik om half één ‘s nachts wel wakker zou worden. Dit was altijd een vast momentje waarop ik uitgebreid kon genieten van haar bewegingen in mijn buik. Uiteindelijk maakte ik Harm wakker. Ik was erg bezorgd, aangezien er niks was gebeurd in mijn buik. Nola had zich niet stiekem verplaatst en ik had nog steeds geen beweging gevoeld. Harm zei: “We gaan nu de verloskundige bellen”. Zij schrok enorm van ons belletje, omdat ik vertelde dat Nola altijd lekker beweeglijk is. We hadden om acht uur ’s ochtends afgesproken op de praktijk en maakten Milo wakker. Voordat we de deur uit gingen zei ik tegen Harm: “Het kan goed zijn dat we een crematie moeten gaan regelen”. Zijn ogen werden groot, hij schrok enorm. Vol spanning liepen we de deur uit, in de auto bleef het muisstil… We kwamen tegelijkertijd met de verloskundige aan bij de praktijk. De verloskundige ging gelijk met het echoapparaat kijken, en ja hoor. Het hartje van ons lieve kleine meisje was gestopt… Tranen rolden over onze wangen en onze wereld stond stil. Milo begreep er niet veel van. Tranen bij papa en mama, waarom? Na een tijdje belden we huilend onze ouders op om het slechte nieuws te vertellen. Milo werd opgehaald door opa. Het arme manneke snapte er helemaal niks van. Mijn buik voelde niet fijn en was net een harde basketbal. Waarschijnlijk door de spanning en emoties. We gingen vervolgens met de verloskundige mee naar het ziekenhuis. Onderweg kwamen we een rouwstoet tegen en lag er een schaap op zijn rug. Erg toevallig, vind je niet?
Toen we aankwamen in het ziekenhuis maakte de gynaecoloog een echo en werd opnieuw bevestigd dat Nola overleden was. Terwijl ik stiekem nog hoopte dat de verloskundige zich vergist had, maar ik wist goed dat er niks gebeurd was in mijn buik. De gynaecoloog vertelde dat er niks geks te zien was bij de echo wat eventueel de oorzaak kon zijn van het overlijden van onze Nola. En dat alles er mooi uit zag. Er ging ondertussen alleen maar in mijn hoofd om “waarom”? Waarom ons meisje…
Er volgde een gesprek over wat ons nog te wachten stond en dat was veel informatie. De bevalling die er aan zat te komen en beslissen of we Nola lieten onderzoeken (dat heet obductie). Wat voor een uitvaart Nola zou krijgen… Nadenken over dingen waar je niet over na hoort te denken, waar je nooit eerder stil bij hebt gestaan. Onze mooie roze wolk was weg en daarvoor in de plaats kwam zoveel verdriet. Maar we zeiden tegen elkaar: “We gaan er een mooi afscheid van maken, want dat is wat ze verdiend heeft!” We spraken af dat ik eventueel maandag ingeleid zou worden, maar dat we eerst naar huis zouden gaan om alles te regelen voor een mooi afscheid. Vanuit het ziekenhuis zijn we doorgereden naar mijn ouders en hebben daar het één en ander besproken. Vervolgens reden we terug naar huis en daar lag op de deurmat een poster voor de babykamer. Dat was het laatste wat nog moest komen voor de babykamer. De tranen liepen weer over mijn wangen. We zijn daarna op internet gaan zoeken naar een uitvaartondernemer. Harm en ik kozen iemand uit, belden haar op en maakten een afspraak. We baalden, want ze was pas beschikbaar aan het einde van de middag. We besloten om samen vast wat wensen op papier te zetten. Met tranen in onze ogen keken we samen naar mandjes en rouwbloemen. Voordat we het wisten hadden we al best snel het één en ander besloten.
De deurbel ging en daar was de uitvaartondernemer. We vertelden haar wat we bedacht hadden en ze kwam zelf nog met advies. Het was een fijn gesprek waarin alles grotendeels werd doorgesproken. Nu was het belangrijkste een mooi mandje en kleertjes voor ons lieve, kleine meisje. We haalden bij mijn schoonouders Milo op en aten met z’n allen, ook al kregen we amper wat door onze keel.
De verloskundige kwam langs met de pil die ik in moest nemen als we maandag wilden gaan bevallen. Het was een pijnlijk moment om de pil definitief te slikken. Want dit was het begin om langzaamaan echt afscheid te gaan nemen van ons meisje. We gingen na het avondeten naar huis, knuffelden extra lang met Milo en legden hem op bed. Oh, wat hebben we veel gehuild ’s avonds met z’n tweetjes.
Zondag 6 januari 2019
Die nacht deden we amper een oog dicht. Vandaag zouden we verder gaan kijken op internet naar verschillende mandjes en kleertjes. We zagen een mooi mandje en probeerde die online te bestellen, maar dit lukte niet. Mijn moeder belde vervolgens naar de winkel, legde de situatie uit en er werd haar verteld dat ze ook kleertjes hadden in kleine maatjes. We keken verder op de site en vonden wat moois. We belden weer of de winkel het op voorraad had. Gelukkig was dat het geval en konden we einde van de dag langskomen in Apeldoorn. Ik baalde dat we niet eerder langs konden komen, aangezien het de laatste dag was voor de bevalling dat we nog wat konden regelen. We brachten Milo naar mijn ouders om vervolgens door te gaan naar de stad. Een vriendin van me ging mee om ons te steunen. Op zoek naar kleertjes liepen we de Prénatal in. Maat 44, er was weinig keus. Alles was wit of crème-achtig, niet echt mijn smaak. Nola’s klerenkast hangt vol met roze en schattige meisjeskleertjes. We vonden gelukkig wel een setje in maat 44. Nu nog op zoek naar een wikkeldoek, de tranen rolden over mijn wangen, een mooi roze wikkeldoek. Bij het afrekenen zei de vrouw achter de kassa: “Weet u dat dit voor een klein kindje is?”. Ik antwoordde met ja. Vervolgens stelde ze de vraag: “Is het een cadeautje?”. Ik kon wel door de grond heen zakken. We liepen met z’n drieën naar de auto. Ergens was ik opgelucht dat we toch iets hadden voor het geval het in Apeldoorn niks zou zijn. We brachten m’n vriendin naar huis en reden naar ons huis. Mijn schoonouders kwamen ons ophalen om mee te gaan naar de winkel. Toen we in Apeldoorn kwamen stond alles klaar. Het mandje was nog mooier dan op de foto’s. De kleertjes waren ook erg mooi, echt meisjesachtig. Maar het was zo confronterend, de tranen vloeiden opnieuw. Ondanks dat het zo confronterend en pijnlijk was voelde het goed dat we een mooi mandje en kleertjes hadden gevonden. Nu wist ik dat ik ‘’klaar’’ was voor de bevalling, omdat alle belangrijke dingen geregeld waren!
De bevalling, maandag 7 januari 2019
Voordat we naar het ziekenhuis gingen wilden we eerst nog wat foto’s van mijn buik maken. We werden weggebracht door mijn schoonvader, mijn schoonmoeder zorgde voor Milo. We gaven hem een dikke kus en stapten de auto in. Vol spanning en in gedachten met wat ons allemaal nog te wachten stond zaten we stilletjes in de auto. Hoe zal de bevalling gaan? Wordt ons meisje vandaag geboren?
Rond negen uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en liepen we hand in hand naar binnen. Met pijn in mijn buik, want dit was de laatste dag dat Nola in mijn veilige warme buik zat. Pijn dat het zo moest eindigen. We kwamen aan op de afdeling en meldden ons. We werden begeleid naar een kamer helemaal aan het einde van de lange gang. We namen plaats op het bankje en zetten onze tassen neer. Harm en ik gaven elkaar een dikke knuffel. “Nou, hier zitten we voorlopig dan.” Al snel kwamen er twee verpleegkundigen de kamer op om uitleg te geven. Ze waren erg vriendelijk en begripvol, en deden alles voor ons wat ze konden doen. Rond elf uur begon de gynaecoloog met twee pilletjes om de bevalling op te wekken. Het wachten kon beginnen. Ondertussen werden er bloed en wat kweekjes afgenomen. Om twee uur kreeg ik weer twee pilletjes om de bevalling verder op te wekken. Na een tijdje merkte ik heel licht wat menstruatiepijn, maar dit was nog prima vol te houden. We hebben geprobeerd wat uit te rusten. Om zes uur probeerden we wat te eten. Er was weinig vooruitgang, ik zat pas op ¾ centimeter ontsluiting. Na het eten gingen we videobellen met Milo. Het was zo fijn en opbeurend om hem even te zien en te spreken. Rond de klok van half elf was er nog steeds geen vooruitgang. De arts adviseerde om twee slaappilletjes in te nemen, zodat ik wat rust kon pakken. De pilletjes die ik gekregen had om de bevalling op te wekken werkten gewoon door. De bevalling zette uiteindelijk door en de weeën werden heviger. Ik kreeg een spuit in mijn been tegen de pijn.
Dinsdag 8 januari 2019
Rond half één ‘s nachts kwam de werking van alle medicatie op zijn hoogtepunt. Hierdoor besloot de arts om een ruggenprik te geven. Dit was best wel heftig. Ik was behoorlijk van de wereld en voelde me erg slecht, ik had het gevoel dat ik elk moment kon flauwvallen. Toen de ruggenprik zijn werk deed kwam ik weer aardig bij en kon ik de weeën goed weg zuchten. De arts besloot om mijn vliezen te breken en opeens had ik 10 centimeter ontsluiting. Wat een opluchting was dat zeg! Inmiddels werd het half vier en gaf de arts aan dat ik mocht beginnen met persen. Om elf minuten over vier ‘s nachts was Nola geboren. Wat was ik trots om haar in mijn armen te hebben. En wat was de bevalling mooi en goed verlopen. Wat het achteraf extra bijzonder maakte, is dat Milo op het moment dat Nola geboren werd wakker schrok in zijn bed…
YARA
