Drie jaar geleden was ik het meisje dat het hardst riep dat ik nooit van mijn leven kinderen wilde
Nu kan ik niet meer zonder ze. Het klinkt cliché maar mijn kinderen zijn werkelijk het beste wat me ooit is overkomen. Ik had niet verwacht dat ik mama zijn zo leuk zou vinden. In januari 2017 besloten mijn man en ik de stoute schoenen aan te trekken en ons gezin uit te breiden. Ik stopte met de pil en was vrijwel direct zwanger. Helaas kreeg ik binnen de eerste paar weken een miskraam. Na de miskraam gaven we niet op en bleven we positief. Wederom was het na één ongesteldheid raak. Ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik was erg van slag na de tweede miskraam en dacht dat ik nooit mama zou worden. Ik kreeg het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Mijn man steunde me heel goed en samen besloten we om maar even rustig aan te doen. We zouden ons eerst gaan focussen op onze bruiloft. Na een aantal weken besloot ik om de eisprongtesten, die ik toch nog had liggen, op te maken. De dag dat ik daarmee begon was de test meteen positief. Ik vertelde het niet aan mijn man want ik had het gevoel dat ik er nog niet aan toe was om weer zwanger te raken.
Ik bleef de tests echter wel dagelijks herhalen en vreemd genoeg waren ze na vier dagen nog steeds positief
Nou ben ik geen deskundige, maar ik weet wel dat het vrijwel onmogelijk is om vier dagen lang een eisprong te hebben. Ik pakte mijn telefoon en vroeg aan mijn beste vriend Google hoe dit mogelijk was. Al snel vond ik een website die aangaf dat eisprong testen ook positief kunnen zijn als je zwanger bent. Het zwangerschapshormoon lijkt veel op het hormoon dat tijdens een eisprong wordt aangemaakt. Ik voelde de bui al hangen en ging meteen een zwangerschapstest kopen. Eenmaal thuis aangekomen heb ik de test meteen gedaan en jawel, daar stond het, zwanger 4+ weken. Ik wist niet of ik blij of verdrietig moest zijn, want ik was bang dat ik wederom een miskraam zou krijgen. Ik deelde het nieuws met mijn man die ook niet goed wist hoe hij moest reageren. Op 30 juni zouden we gaan trouwen. De maandag die daarop volgde was de eerste echo ingepland. De verloskundige zei dat we er maar niet te veel mee bezig moesten zijn. Dat deden we dan ook niet.
30 Juni was een prachtige dag, mijn man en ik hadden het naar onze zin
s’ Avonds tijdens het feest begon ik echter weer flink te bloeden. Bij het bloed zaten proppen. Vaak is dit een teken van een miskraam. Ik was direct weer verdrietig en nam mijn man apart. We hebben samen gehuild en zijn toen weer terug naar het feest gegaan. De volgende dag belde ik de verloskundige. Ze adviseerde me om maandag toch een echo te laten maken. Die twee dagen duurden erg lang. Mijn man en ik hadden het voorgevoel dat we slecht nieuws zouden krijgen. Maandag onderweg naar het ziekenhuis stelden we ons ook in op slecht nieuws. We werden naar binnen geroepen, ik mocht direct plaats nemen op het bed. De verloskundige zette het echo apparaat op mijn buik en tot onze grote verbazing zagen we daar een klein rondje met een kloppend hartje! Mijn man en ik waren door het dolle heen en mijn schoonmoeder die mee was gegaan voor morale steun zat met tranen in haar ogen. Volgens de verloskundige zag alles er prima uit en hoefden we ons nergens zorgen over te maken. De bloeding had geen gevolgen voor ons kleintje gehad. De zwangerschap verliep niet vlekkeloos. Ik was negen maanden lang misselijk en moest dagelijks overgeven.
Daarnaast had ik al vanaf 20 weken zwangerschap regelmatig last van harde buiken
Toch wilde ik dolgraag thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving. Precies op de dag dat ik 37 weken zwanger was braken mijn vliezen. De verloskundige vertelde mij dat ik rustig de komende drie dagen af kon wachten tot ik weeën kreeg. Ik moest wel dagelijks naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje en een echo. Helaas had ik na drie dagen nog geen weeën en moest ik worden ingeleid. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en begon meteen op 2 centimeter ontsluiting. Na twee uur was dat verdubbeld naar 4 centimeter. Ik begon me echter steeds beroerder te voelen. Ik moest veel overgeven. Weer twee uur later was de ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Op dat moment vroeg ik om een ruggenprik tegen de pijn. Helaas voor mij werd de ruggenprik twee keer verkeerd gezet. Het was toen niet meer mogelijk om de ruggenprik te krijgen tegen de pijn. Ik heb toen een morfinepompje gekregen. Dit heb ik persoonlijk niet als fijn ervaren. Ik werd er enorm duf van maar ik voelde de pijn nog even sterk als voorheen. Ik kon alleen niet reageren op de pijn, omdat ik helemaal van de wereld was. Volgens mijn man kraamde ik ook veel onzin uit. Het hartslagje van mijn baby daalde bij elke wee. Hierdoor begon nu ook de verloskundige zich iets meer zorgen te maken. Na acht uur weeënopwekkers was mijn ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Inmiddels was ik uitgeput van de weeën en het overgeven. Mijn gevoel zei me dat het met de baby ook niet lang meer goed zou blijven gaan.
De verloskundige gaf me twee opties
Stoppen met de weeënopwekkers en hopen dat mijn eigen weeën op gang zouden komen of een keizersnede. Ik koos voor optie twee, omdat dit op dat moment als de beste optie voor mijn baby voelde. Mijn man was het met mij eens, maar hij vond het uiteraard erg spannend. De keizersnede zelf was een beetje langs me heen gegaan. Voor mijn gevoel ging het erg snel. Wat ik me nog wel herinner was het moment dat de gynaecoloog mijn prachtige zoon uit mijn buik haalde en omhoog hield zodat ik hem kon zien. Toen ik hem hoorde huilen werd ik overmand door emoties, dit gold ook voor mijn man. Wat dat betreft is je moedergevoel echt niet anders na een keizersnede. Mijn herstel na de keizersnede vond ik erg pittig. Ik moest de eerste dag plassen door een katheter en mocht niet douchen. Ik voelde me vies en afhankelijk. Natuurlijk werd ik wel een beetje gewassen met een washandje, maar dat is toch anders. Na twee dagen wilde ik dolgraag weer gaan lopen. Dit ben ik dan ook gaan doen. De eerste keer dat je opstaat na een keizersnede voelt het alsof alles afscheurt in je baarmoeder. Het doet vreselijk zeer en je krijgt de neiging om krom te lopen. Dit moet je juist niet doen, want hoe meer je rechtop loopt en zit, des te sneller je weer op de been bent. Na vier dagen mochten mijn man en ik naar huis met onze prachtige zoon. Het moment dat je gaat afbouwen met pijnstilling merk je pas hoe erg je lichaam geleden heeft. Mijn herstel heeft best lang geduurd.
Twee weken na de bevalling kon ik pas een stukje lopen met de kinderwagen
Ik was dan de rest van de dag te vermoeid om nog iets te ondernemen. Toen ik goed was hersteld kon het genieten van mijn kleine man pas echt beginnen. Mijn hechting was wel iets waar ik flink van baalde. Hij was haastig gezet en daardoor naar buiten gaan staan. Omdat de bevalling zo heftig was geweest besloten mijn man en ik voorlopig nog geen tweede kindje te nemen. Het advies van het ziekenhuis is ook om één jaar te wachten na de keizersnede. Ze hadden me verteld dat anders mijn baarmoeder zou scheuren en dat ik het kindje kwijt zou raken. Aangezien mijn huisarts pas na drie maanden na een keizersnede een spiraaltje zette gebruikten wij condooms. Toen mijn zoontje drie maanden oud was organiseerden vrienden van ons een feest. Mijn zoontje zou naar mijn schoonouders gaan. Dit feest was de eerste gelegenheid na de zwangerschap dat ik weer alcohol dronk. Mijn man en ik kwamen dronken thuis en hadden zin in seks. Aangezien we zat waren vergaten we stomweg om een condoom te gebruiken. Je raadt het al… Na zes weken kwam ik erachter dat ik wederom zwanger was. Mijn man en ik waren flink geschrokken. Uiteraard was een tweede kindje meer dan welkom maar ze hadden me zo bang gemaakt in het ziekenhuis. Ik belde de verloskundige op en vertelde dat ik weer zwanger was. Ik vroeg of ik het kindje weg moest laten halen. Op deze vraag begon de verloskundige te lachen. Ze vertelde me dat er inderdaad risico’s zijn, maar dat deze reuze meevallen. Ik moest wel in het ziekenhuis bevallen en mocht alleen natuurlijk bevallen als ik geen weeënopwekkers nodig zou hebben, want daar kan de oude keizersnedewond door scheuren.
Mijn tweede zwangerschap was wederom pittig
Ik kampte met bekkeninstabiliteit. Dit was lastig te combineren met mijn jonge zoontje. Ik heb me ook vaak schuldig gevoeld tegenover hem omdat ik voor mijn gevoel niet de mama kon zijn die ik wilde zijn voor hem. Op de dag dat ik 38 weken zwanger was braken wederom mijn vliezen. Aangezien ik nu geen weeënopwekkers kon krijgen werd er weer een keizersnede ingepland. Deze keizersnede heb ik oprecht als heel positief ervaren. Ik had een schat van een vrouw die de operatie uitvoerde. Ze vertelde me alle handelingen die ze uitvoerde. Ook heeft ze mijn oude litteken verwijderd en een mooie nieuwe gezet. Ook tijdens deze keizersnede heb ik weer traantjes weggepinkt toen mijn dochter werd geboren. Ze werd direct op mijn borst gelegd en begon mijn tepel te zoeken. Ik heb haar aangelegd terwijl ik dicht werd gehecht, haha! Het herstel van deze keizersnede was erg vlot gegaan. Wel heb ik nog een week in het ziekenhuis moeten liggen met een borstontsteking. Gelukkig kon ik drie weken na de keizersnede weer alles. Ik kan nu volledig genieten van het moederschap. Twee kindjes in één jaar tijd is pittig, maar ik ben erg gelukkig met mijn prachtige gezin.
CHRISSY
