De laatste dag zit erop, onderweg naar huis ben ik blij dat het nog licht is. Het is zeven uur en ik warm mijn eten op. Voor de gezelligheid eet mijn vrouw nog een hapje mee, want zo is zij. Liefde gaat door de maag zeggen ze. De meiden zitten op de bank en kijken naar die uitslover van een Peter Pan. Af en toe gaan de mondhoeken omhoog, maar er waren geen reacties op het moment dat ik binnenkwam. Precies hier had ik tegenop gezien. Het moment van thuis komen, met de sporen van de dag nog uitgestrekt over de woonkamervloer. Wat heb ik gemist? Is er nog iets tofs gebeurd? Spreken ze al Grieks en hoe gaat het met de stelling van Pythagoras?
Ik schreef al eerder hoe dankbaar ik ben voor de tijd die ik met ze heb kunnen vertoeven. Het is een eer. Ik geloof dat er weinig mannen zijn die zoveel uren met hun kinderen hebben besteed. Het liefst mis ik geen enkele seconde. Wanneer ik met ze ben is het alsof tijd maar een vage droom is, iets wat ooit zo helder was, maar ik dan niet voor de geest kan halen. Minuten, uren en zelfs al de eerste jaren vliegen voorbij.
Voor mij was het dan ook afzien toen ik hoorde dat ik maar twee dagen verlof kreeg toen de jongste geboren was. (S is in de zomervakantie jarig). In Zweden doen ze het beter, daar heeft de man recht op een paar maanden verlof. Zelfs dat vind ik nog te weinig.
Alles gaat al zo snel. Nog een paar keer knipperen en ze zijn uit huis, nog een paar momenten en ik ben degene die de luiers draagt.
Wij hebben gekozen voor kinderen om zoveel mogelijk tijd met ze te spenderen, niet om ze weg te brengen en weer op te halen. Maar ook om ze alles te leren dat we weten en niet weten, om ze te laten voelen hoe het is om te voelen en om er voor ze te zijn wanneer ze vergissingen maken.
In drie dagen tijd zag ik: twintig groepen zwetende kinderen, honderden namen, legio speeltoestellen, handenvol enthousiaste leerkrachten en twee gymzalen voorbij komen. Ik vertelde steeds over mijn dochters, vrouw, hobby’s en dat ik vaak voor Ryan Gosling wordt aangezien. Aan het einde van één de gymlessen kwamen er twee blonde meiden op mij af rennen. Ze droegen voetbaltenue’s van Ajax en Barcalona. “Worden mijn dochters later ook zo sportief?”, vroeg ik mij af.
”Het was tof meester!”
“Ja meiden, en ik vind jullie tof. Tot de volgende keer. Nu ga ik snel naar huis.”
JOSSE (klik hier voor zijn Instagram en hier voor zijn website)
