Drie jaar hard gestudeerd, vooral voor de eindexamens in 2016. Hier hing alles vanaf natuurlijk! Toen gebeurde het… EIN – DE – LIJK afgestudeerd als gegradueerd verpleegkundige! Ik had natuurlijk op veel plaatsen gesolliciteerd maar er sprong één vacature uit. Toen ik de kans kreeg om op die job te mogen gaan werken, heb ik deze met beide armen gegrepen. Let the real life begin!
Daar was mijn allereerste werkdag als verpleegkundige. Vol goede moed ben ik begonnen aan mijn werkcarrière. Verschillende gevoelens gierden door mijn lichaam! Gelukkig werd ik goed opgevangen door mijn collega’s. Bijna 10 maanden heb ik daar gewerkt op een, toch wel, zware afdeling. Hier kwamen verschillende patiënten aan bod. Zoals mensen die te weten kwamen dat ze kanker hadden en misschien een operatie moesten ondergaan tot mensen die palliatief verklaard werden omwille van een onbehandelbare ziekte. Enorm zwaar! Mijn thuissituatie leed hier soms wel onder. Mijn man en ik wilden graag aan kinderen beginnen. Mede door de stress raakte ik maar niet zwanger en kregen we telkens weer die teleurstelling te verwerken. Na een tijdje proberen, nam ik ontslag en ben ik in 2017 voor een andere baas gaan werken. Hierdoor was er een hele grote brok stress van mijn schouders gevallen en was ik wel snel zwanger.
Hoe ik merkte dat ik zwanger was? NIET! Ik had bijna alle symptomen die konden wijzen op een mogelijke zwangerschap, maar wat wist ik daar nou van? Ik voelde me constant moe, futloos en misselijk. Maar dat lag in mijn ogen aan het vele werken en de ‘stress’ van de nieuwe job. Alles kon ook te maken hebben met het feit dat de oma van mijn man in het ziekenhuis lag. Dat bracht ook veel stress mee natuurlijk. Op een gegeven moment besloot ik om 5u45 een zwangerschapstest te doen. Nadat ik enkele minuten op het toilet zat, kleurden er twee streepjes heel licht op. Ik was dolgelukkig! Mijn man zat op dat moment in zijn vrachtwagen, klaar om te vertrekken. Ik ben toen naar buiten gelopen – in mijn onderbroek en een hemdje – met die test en liet het hem zien. Hij zei me dat hij niks zag staan en vroeg me wat dit betekende. Ik schreeuwde: ‘Ik ben zwanger!!’ Hij vertrok naar zijn werk en ik ben toen weer gaan slapen. Ik heb toen vroeg in de ochtend nog een sms gestuurd naar mijn beste vriendin om te zeggen dat ik een positieve test had gehad. Natuurlijk waren wij allemaal in de wolken. Met de oma van mijn man ging het toen absoluut niet goed. Wij hebben toen in het bijzijn van de familie verteld dat we een kindje verwachtten. Het was een dubbel gevoel! Niet leuk, omdat je besefte dat leven en dood hierin enorm dicht bij elkaar lagen…
De dag erna heel vroeg in de ochtend kreeg mijn man telefoon van zijn vader met de boodschap dat ‘moeke’ er niet meer was. Ze was stilletjes ingeslapen die nacht. Wat een emoties! Mijn man was stil en emotioneel. Hij is toen naar buiten gegaan om zich af te zonderen. Toen ik buiten kwam en zag hoe hij eraan toe was, heb ik hem vastgepakt om te laten zien dat ik hem steunde! Dit was een moeilijke periode in ons leven. Wij zijn blij dat we het haar nog hebben kunnen vertellen. In onze ogen weet ze dat ze een achterkleindochter heeft en ze zou er immens trots op geweest zijn!
De zwangerschap vorderde en naarmate het einde naderde, begon het besef te komen dat ‘moeke’ haar achterkleindochter nooit zal kunnen vasthouden. Dit deed heel veel pijn in mijn hart! En ik wist dat mijn man dit ook had, maar hij gaf dit niet graag toe. Wij zijn er beiden zeker van dat ze vanuit de hemel meekijkt en waakt over ons allemaal.
Na de bevalling zat ik op die typische roze wolk. Maar dat duurde niet lang hoor! Wat is het moederschap zwaar! Had ik dat even onderschat. Ik gaf borstvoeding vanaf de geboorte. De eerste paar weken ging dit super goed, maar daarna begon Aurely te huilen en ze liet mijn tepel los. Ze had niet genoeg, maar wat wist ik daar exact van? Weinig… De vroedvrouw die aan huis kwam, zei me dat ik veel water moest drinken en genoeg groentes moest eten zodat Aurely genoeg voedingsstoffen binnenkreeg. Dit alles hielp jammer genoeg niet! Na zes weken borstvoeding heb ik het opgegeven. Ik was helemaal op! Mentaal was dit voor mij echt zwaar, want ik wilde veel langer borstvoeding geven. Het lot besliste daar nu eenmaal anders over. Overgeschakeld op flesvoeding was Aurely nog steeds niet helemaal tevreden na haar maaltijden. Krampjes, teruggeven, reflux en ga zo maar door… Tot mijn beste vriendin met het geniale idee kwam om karnemelk te proberen. Zij had al een dochter, die dronk dat ook. Zijzelf had ook van kinds af aan karnemelk gekregen als pap. Oké, waarom niet? Het is het proberen waard.
In het begin lustte Aurely het niet zo, maar na een paar keer proberen wel. EIN – DE – LIJK dé oplossing gevonden voor ons meisje! Wat een opluchting! Natuurlijk kregen wij het nodige commentaar dat karnemelk niet goed was voor een baby en bla bla bla… Tegen Kind en Gezin hebben wij dit nooit eerlijk durven zeggen, omdat we dan misschien als slechte ouders bestempeld zouden worden. Maar eigenlijk, het is ONZE opvoeding en niemand moet zich hier mee bemoeien!
Tot voor kort, toen ze een één jaar werd, zijn we overgeschakeld naar opgroeimelk. Dit drinkt zij enorm graag. De laatste keer bij Kind en Gezin is ze gewogen en gemeten en wat schrok ik toen! 78 Centimeter en 9.050 kilogram. Goed gegroeid volgens de verpleegster daar! “Naajaa, en dat dankzij de karnemelk”, dacht ik toen.
Wat ik met deze blog wil duidelijk maken is dat ieder zijn eigen opvoeding heeft en dat niemand mag zeggen wat er goed en niet goed is voor jouw baby. Raad geven mag altijd, maar je kiest nog altijd zelf wat je met die raad doet!
DANIELA
