‘Shit vrouw, dit is niet goed’. Deze zin heeft ons mooie leventje veranderd in een nachtmerrie

Ik ben Carina, 29 jaar en sterrenmama van onze prachtige zoon Noah. Hij is geboren met 23 weken en 5 dagen en hij was stil. Extreem stil. Allereerst wil ik niemand bang maken met ons verhaal. Ik wil juist anderen bewust maken en een taboe doorbreken. Ik ben voor het eerst mama geworden en wil net zo graag foto’s en verhalen delen over ons kind als elke andere mama.

Op vrijdag 4 januari 2019 ben ik niets vermoedend de was aan het doen en de vaatwasser aan het uit- en inruimen tot ik een gejaagd gevoel door mijn lichaam voelde. 23 Weken en 1 dag zwanger en ik kreeg krampjes in mijn onderrug en buik. Ik zoek er niets achter, want ik heb tot nu toe een zwangerschap vol kwaaltjes. Toch schrok ik even toen ik naar de wc ging en (letterlijk) een druppeltje bloed zag bij het vegen. Ik ga eerlijk zeggen dat ik eerst nog dacht: ‘Top! M’n eerste aambei’. Ik ben m’n ontbijtje gaan klaar maken en ben op de bank gaan liggen. Ik vertel Steef over m’n opmerkelijke bevinding tijdens het vegen en hij zegt ineens: ‘Bel de verloskundige als je het niet vertrouwt’….. Uuuhh, ik ben gewend dat Steef heel nuchter is en altijd zegt dat alles goed zit. Ik keek het nog even aan, ging nog een keer naar de WC en had geen bloed meer gezien, máár de krampen werden wel steeds heftiger en kwamen vaker… Toch maar de verloskundige gebeld en die komt langs met een potje voor urine onderzoek. Ze kan duidelijk aan mijn baarmoeder voelen wat er gaande is tijdens die krampen maar ik pufte het niet weg, het was ‘dragelijk’, dus zij denkt niet aan een beginnende bevalling. Zij neemt het potje urine mee voor onderzoek en ik moet aan het einde van de middag bellen voor de uitslag. Voor het eerst hóóp ik op een blaasontsteking, maar helaas. Mijn urine is brandschoon. Ik bel mijn verloskundige met de uitslag en ondertussen zijn de krampen pijnlijk geworden, wegpuf-pijnlijk en ze komen om de 2 a 5 minuten. We moeten toch maar langs de verlosafdeling in het ziekenhuis voor verder onderzoek. 

We komen aan op de afdeling en we moeten even wachten in de wachtruimte. Een wachtruimte vól mensen die op blije berichten wachten. Wij zitten daar, met z’n tweeën, in een hoekje verfrommeld. Met één hand hou ik Steef vast, de andere op m’n onderbuik met de gedachte dat dat wel zou helpen om de krampen onder controle te houden. Gelukkig. We worden naar binnen geroepen. Ik mag wederom weer in een potje plassen en ik moet rustig op bed gaan liggen. Nadat de co-assistente mijn verhaal heeft aangehoord komt de arts binnen. Met de uitwendige echo is er niets geks te zien. Integendeel. Frummel (koosnaam van Noah) is hartstikke happy. Perfecte hartslag, lekker bewegelijk, niets aan het handje. Omdat er met de uitwendige echo niets te zien is, maar wel overduidelijk iets gaande is van binnen, werd er ook nog een inwendige echo gedaan. Ik ga ongemakkelijk zitten, had nog helemaal niet gedoucht vandaag en ik zou mij eigenlijk gaan scheren, voelde mij totaal niet op m’n gemak op deze manier. Ze brengt de inwendige echo in en meteen was het overduidelijk dat er iets mis was. ‘Shit vrouw, dit is niet goed.’ En terwijl ze dit zegt, zie ik haar in slowmotion haar hoofd schudden, bijt ze op haar onderlip van ellende en staan haar ogen op standje ‘mega zorgelijk’. Ze draait het scherm zodat ik kan meekijken en ik zie gelijk dat er iets mis is. Daar hoef je niet eens arts voor te zijn. Ik zie Noah maar ik zie ook dat hij niet meer in een veilige ronde bubbel zit. Ik zie dat de bubbel uitpuilt en ik zie dat ik ontsluiting heb. Ik kijk naar Steef die rechts naast mij zit. Ik voel de stoel onder mij wegzakken, hij zit lijkbleek naar het scherm te staren en zie zijn lippen bewegen maar ik hoor niets of niemand meer. Ik heb het gevoel alsof alles wegvalt, alsof niets meer echt is. Ik hoor heel soms een steekwoord of zin vallen zoals ‘slechte prognose’, ‘uitgezakte vruchtzakje’, ‘het is begonnen’. Er volgen drie lange dagen met veel heftige beslissingen. Beslissingen die afhangen van medische hulp OF moeder natuur haar gang laten gaan. Bij alle medische hulp zit er +-75% kans op een foute afloop en gevaren voor mij. We hebben dus besloten om moeder natuur haar werk te laten doen. Drie lange dagen met m’n benen en billen in de lucht, talloze zetpillen om m’n baarmoeder rustig te houden, paracetamol tegen de krampen, vezelzakjes voor m’n stoelgang en alleen uit m’n bed om op de po te gaan die naast m’n bed stond.

Op maandag 7 januari 2019 worden we overgeplaatst naar het WKZ ter voorbereiding op een extreem premature geboorte van Noah, mits ik donderdag 10 januari zou halen (dan zou ik 24 weken zwanger zijn). We hebben gesprekken met een kinderarts, gynaecologen en verschillende mensen die er ‘gewoon’ bij zaten. We zijn gelijk begonnen met weeënremmers en we zouden om 00:00 uur stipt starten met longrijping injecties voor Noah. Sinds de weeënremmers zijn de krampen juist heftiger geworden. Steef ging ze timen. Uiteindelijk ging ik van de ene wee naar de volgende. 23:52 Uur komt er weer een wee opzetten terwijl ik eigenlijk nog van de vorige aan het bijkomen was en ik maak mij klaar om alles weer weg te zuchten. Ik doe namelijk al vier dagen mijn uiterste best om 0% druk en kracht te zetten op mijn buik, dus het zal mij niet gebeuren dat dat nu ineens anders gaat zijn. Maar deze wee verloopt anders dat verwacht…. Kort voelde ik de opkomende pijn en ineens voelde ik geen pijn meer. Geen kramp meer, niets. Het enige wat ik voel is warmte, in mijn broek. SHIT. M’n vliezen zijn gebroken. Ik kijk Steef aan en hij voelt aan mijn broek. Hij voelt niets, hij zegt dat het niet zo is en dat we de verpleegkundige er even bij moeten roepen. De nachtdienst is net begonnen dus ze komt zich eerst nog netjes voorstellen. Ze helpt met m’n broek uitdoen en het is overduidelijk: mijn vliezen zijn inderdaad gebroken. Ik heb ongeveer 15 minuten lang alleen maar geroepen dat het mij speet, dat het allemaal mijn schuld was, dat er geen weg meer terug is en dat ik er echt alles aan heb gedaan om dit tegen te houden. Onze Noah gaat geboren worden en ze mogen hem niet helpen om in leven te blijven, mits hij de bevalling überhaupt overleefd. Wij gaan voor het eerst ouders worden en wij moeten gelijk afscheid van hem nemen. Steef is zo lief. Hij probeert te ontkrachten dat het niet mijn schuld is, dat ik hier niets aan kon doen, maar ondertussen zie ik ook de tranen in zijn ogen, wetende dat dit het einde is. Het einde van onze Noah. Rond 00:15 uur werd er een echo gedaan om te kijken hoe het eraan toe ging bij Noah. Ik keek in het begin mee tot dat ik zag dat Noah zijn hartslag al gehalveerd was. Ik wil zijn hartslag ook niet meer horen, het doet teveel pijn. Ons kindje zou deze bevalling niet overleven. Om 03:52 uur, precies vier uur na het breken van mijn vliezen, is onze zoon Noah geboren. Onze prachtige zoon. Trotse ouders, opslag verliefd en tegelijkertijd intens verdrietig. 

We zijn nu 11 weken verder en er is zoveel gebeurd in zo een korte tijd. Afgelopen donderdag, 21 maart, zou ik eigenlijk 34 weken zwanger moeten zijn. Ik zou m’n laatste werkdag hebben en met verlof gaan. Maar nee. Die dag hebben wij iets anders gedaan. Wij zijn naar onze nieuwe gynaecoloog geweest om te bespreken van hoe en wat bij een volgende zwangerschap. Die roze wolk ga ik niet meer zien en voelen, vertrouwen in m’n lichaam krijg ik pas weer terug na een zwangerschap waar een gezond en levend kindje uit is gekomen, volledig gelukkig zal ik nooit meer zijn, want wij hebben Noah niet meer in ons leven. Ik voel mij heel fijn bij onze nieuwe gynaecoloog. Hij is gespecialiseerd in zwangerschap na stil geboorte en hij wist ons alles heel goed uit te leggen. Ik vertelde kort over mijn paniekaanvallen en de angst dat er iets met mijn baarmoeder aan de hand zou zijn. Als oplossing gaf hij de optie om een diagnostische hysteroscopie te doen. Mond vol ja. Even in Jip en Janneke taal: hij gaat met een camera van A tot Z m’n baarmoeder controleren of er geen afwijkingen of andere ‘rare’ dingen te zien zijn. Ergens ben ik blij dat hij dit gaat doen, maar mijn ‘paniekaanvallen hoofd’ is als de dóód dat hij iets vindt wat slecht is en een voldragen zwangerschap gaat tegenhouden of gevaarlijk is voor mijn gezondheid. Ik heb immers een miskraam gehad én een extreme vroeggeboorte. Er zaten ook wel degelijk positieve punten aan het gesprek. M’n PA-uitslag van de placenta is het beste wat het kon zijn, áls ik wel een verkorte baarmoedermond heb dan zal er een cerclage geplaatst worden om te voorkomen dat het kindje weer te vroeg geboren zal worden, ik zal injecties krijgen vanaf 16 tot 36 weken om mijn baarmoeder te helpen rustig te houden en ik krijg de beste hulp die er is, wanneer dan ook. Onze gynaecoloog heeft ons in principe groen licht gegeven voor een nieuwe zwangerschap maar hij adviseert wel om eerst die paniekaanvallen onder controle te krijgen en om het baarmoederonderzoek af te wachten. Voor mijn paniekaanvallen ben ik op het moment in therapie dus dikke vette fingers crossed dan maar en hopen dat Noah* op m’n schouder zit, mekijkt en zorgt dat er in de toekomst een levend en gezond ‘brusje’ (broertje/zusje) op de wereld mag komen. 

Liefs xo,

CARINA (klik hier voor haar Instagram)