Twee jaar geleden ben ik bevallen van een meisje genaamd Semmy. Het was een enorm zware bevalling, maar waar ik toch niet verkeerd op terug kijk.
Na 41 weken en 2 dagen moesten mijn man en ik ons melden in het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Natuurlijk had ik niet veel geslapen, want ik was super nerveus. Eten ging ook moeizaam, terwijl ik wist dat het wel handig was als je een inspanning moest leveren. Maar tevergeefs. Om 08:00 ’s ochtends hebben wij ons gemeld in het ziekenhuis. Even aan de monitor en toen werd ik gehaald. Ze gingen een ballonnetje plaatsen. Alles behalve prettig vond ik dit. Wat een vervelend gevoel zeg, ik vond het een soort pijn doen. Wellicht kwam dat omdat ik die vrouw niet zo vriendelijk vond, dus kon ik mij niet ontspannen. Na het plaatsten van het ballonnetje kregen we de vraag of we wilden blijven wachten of dat we naar huis wilden, want het kon zomaar nog lang duren voor het ballonnetje eruit zou vallen. Nou huphup, wij gingen lekker naar huis. Maar ehm, wat voel ik nou? Wat doet m’n buik? Is het nou begonnen? O wauw, het is echt al begonnen. We waren net drie straten van het ziekenhuis vandaan!!! Hoe is het mogelijk! Toch hadden we ervoor gekozen de reis verder naar huis te vervolgen, want dat ballonnetje moest er natuurlijk nog uit en dat kon nog wel duren. Tijdens de autorit werden m’n weeën echt al wel heftig. We stopten nog even om een croissantje te kopen, maar ik kon niet eens meer door de winkel lopen, dus bleef ik in de auto wachten.
Thuis het croissantje gegeten. En toen maar in bad. Dat zou verzachtend werken. Dus niet! Inmiddels toch maar weer naar het ziekenhuis gebeld, want m’n weeën waren al bezig vanaf 09:30 en het was inmiddels 11:00. Ik wilde absoluut niet thuis bevallen, dus wij gingen maar weer terug naar het ziekenhuis. Maar man o man, wat een weeën al. In het ziekenhuis aan de monitor en ze zeiden: “Goh, je hebt echt al weeën, dat is snel.” Applaus, dat voelde ik al lang. We gingen naar een kamertje toe. Daar lag nog een zwangere dame en haar man zat erbij. Zij lag er vanwege haar bloeddruk en niet omdat ze al ging bevallen. Mijn weeën werden steeds heftiger en heftiger en m’n telefoon moest ik weg leggen. Geen zin meer om te antwoorden, want die weeën moesten weggepuft worden. Maar hoe moet dat? Ik raakte een beetje in paniek. Het deed zo’n zeer.
Gelukkig kwam de verpleging bij die andere zwangere dame kijken en zij hoorde mij kreunen en piepen waardoor ze daarna bij mij kwam kijken. Zij heeft met mij eventjes gepuft, waardoor ik snapte hoe ik het moest doen. Gelijk een inwendig onderzoek en wat bleek nog steeds 2-3 centimeter. Pffff, wat gaat dit traag zeg. Ik word gek. Ik heb al 9 uur weeën en het schiet niet op. Wat wel fijn is dat de verpleging m’n vliezen had gebroken en ik daarna naar de verloskamer mocht. Ze bood me een bal aan voor onder de douche. Je weet wel zo’n soort skippybal. Vreselijk leek mij dat, maar toch was het zó fijn. Het enige waar ik van baalde op dat moment was dat ik het koud had. Waarom kon die douche nou niet warmer?! Rond 20:45 kwam de verpleging om weer een inwendig onderzoek te doen. Jippie!! Maar helaas nog steeds 2-3 centimeter. Ze vroeg me of ik heb gedacht aan pijnstilling, omdat het al zo lang duurde. Al bijna 12 uur vol in de weeën en nog steeds maar zo weinig ontsluiting. Ik schreeuwde nog net niet: “Geef mij die ruggenprik!!!!” Zo gezegd zo gedaan, de ruggenprik gekregen en alles werd rustig. Hoe chill was dat. Ik kon de wereld weer aan. Nou dus niet! Met de baby ging het niet goed in m’n buik. Bij elke wee zakte haar hartslag enorm. Wat betekende dat ik niet op m’n rug mocht liggen, maar steeds van m’n linker op rechterzij moest. Makkelijk gezegd, maar door m’n ruggenprik werkten m’n benen niet dus moest ik steeds geholpen worden. Best geinig hoor.
Op een gegeven moment ging het zo slecht met Semmy in m’n buik dat ze bloed uit haar hoofdje moesten tappen. Ja, je begrijpt het goed. Ze zat ondertussen nog in m’n buik… Wat een bloederige bende werd dat zeg. Vanuit dat monstertje met bloed konden ze haar zuurstof testen en er was nog geen reden tot paniek. Rond 02:00 in de nacht, raakte m’n ruggenprik uitgewerkt en ging ik weer kapot van de pijn. Eigenlijk mocht ik niks meer krijgen voor de pijn in verband met baby Semmy. Maar ze zagen ook wel dat dit niet werkte, dus ik kreeg een klein beetje. Om 04:15 kreeg ik de verlossende woorden: “Je hebt tien centimeter ontsluiting.” Ik was in de Gloria!! Yes eindelijk!!! Maar helaas zei ze ook: “Ze is nog niet genoeg ingedaald, dus je moet nog zeker een uurtje wachten.” Nee, super chill dit. Mij eerst blij maken en vervolgens met persdrang zeggen dat ik nog een uurtje moet wachten. Oké dat uurtje kon er eigenlijk ook nog wel bij, want inmiddels was ik dus al 18,5 uur bezig. Rond 05:15 kwamen de gynaecologen, verpleegkundigen en weet ik veel wie nog meer. Het laatste stukje was begonnen. Nog één sneetje op Semmy haar hoofd om te kijken hoeveel zuurstof ze nog had en hoe lang ik eventueel mocht persen.
Het spande erom, dus alles was ook al gereed voor een spoedkeizersnede. En het enige dat ik dacht was: “Zolang ze er maar veilig uit komt, alles voor haar!” Ik kreeg te horen dat alles goed was, dus de kamer werd gereed gemaakt. Ik voelde mij ineens zo misselijk worden, dus ik kreeg een kotsbakje. Na twee tellen, kwam er toch een lading, hahaha. De verpleging vertelde dat je lijf dit doet omdat het is klaar om te bevallen. “Go, go, go!!! Pers haar eruit.” “Ai, dit durf ik niet”, was m’n eerste gedachte. “Nee, dit kan ik niet.” Maar algauw volgde mijn interne peptalk: “Maar Liz jij hebt het nu in de hand, jij kan er voor zorgen dat het klaar is. Zet alles op alles.” Lekkere peptalk voor mezelf in m’n hoofd en daar ging ik. Na twee persweeën stond haar hoofdje al. En na de laatste pers was ze daar. Het was een fantastisch emotioneel moment. Wat was ze mooi! Wat was ze klein! 2790 gram, kleine uk. En op het moment dat ik heerlijk naar haar lig te kijken op m’n borst, poept ze me helemaal onder. Dat geeft niet lieve kleine Semmy. Je hebt mij mama gemaakt. Mijn dag kan niet meer stuk (En douchen moest ik toch wel haha)!
LIZETTE
