“Misschien zit er niks in en denk ik alleen maar dat ik zwanger ben.”, zei ik nog tegen Matthijs in de wachtkamer. Het moment waar ik altijd zo naar verlangde. Hoe zou het zijn om je baby voor het eerst op een echo te zien? Wat ontzettend mooi begon, eindigde met mij in tranen en in volledige paniek. “Het zijn er twee”, vertelde de medewerker op de echoscopie afdeling. Naast me hoor ik op fluistertoon: “Ik wist het wel”. Ik raakte ondertussen in paniek en Matthijs was naast me nog net niet feest aan het vieren. Vervolgens begon hij: “Ja, je HCG was ook wel erg hoog”. “Oh en was het al verder getest?”, vroeg de echoscopie medewerker. “Nee, maar de test wees meteen op zwanger” , vertelde hij trots. Ze vertelde er nog bij dat ze geen derde kon zien. “GELUKKIG”, dacht ik nog. Vervolgens begon ik van alles te ratelen: “Ik wil er geen twee, ik kan er geen twee dragen, ik ben klein, we moeten verhuizen, we hebben geen plek voor twee baby’s, ik wil dit niet”. HELP!
Nadat ze mij een beetje had gekalmeerd vroeg ze of we wisten wat een verdikte nekplooi is. “Ja”, begon ik, en de tranen sprongen in mijn ogen. Matthijs wist het niet en ze begint het aan hem uit te leggen. Dit is niet hoe ik het had gewild, gedroomd of gehoopt. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Het LUMC werd gebeld en we konden er vijf dagen later heen voor een afspraak. Vijf dagen in onzekerheid zitten, wat een ellende. We liepen naar buiten en ik belde mijn moeder. Huilend vertelde ik dat het mis was. “Het zijn er twee en eentje is ziek, of kan ziek zijn.” In mijn hoofd had het babytje al het Syndroom van Down. Alle alarmbellen gingen af en ik wilde dit niet meer. Ik wilde niet meer zwanger zijn, ik wilde geen twee baby’s.
Mijn zusje probeerde mij te laten inzien hoe bijzonder een tweeling was en hoe blij ik moest zijn. Mijn tantes uit Azerbeidzjan belden mij om te vertellen hoe graag zij een tweeling wilden, hoe mooi zwanger zijn van een tweeling was en dat ze niks mankeerden. Dat ik het eerst moest afwachten en dat ik niet teveel moest stressen. Ik wilde één baby, geen twee. Ik wilde een gezonde baby. Onderweg naar werk in de trein liet ik het twee vriendinnen weten en mijn beste vriendin belde mij huilend op. Ze wilde naar me toe komen en mij steunen maar ik was onderweg naar werk. Matthijs kon het nog geen plekje geven en ik was in shock. We hadden direct de automatische piloot aangezet en waren gewoon naar werk gegaan alsof er niks was gebeurd.
Lees HIER het vervolg
AJGUL
