In mijn eerste blog, hier, schreef ik al over de impact van het misbruik in mijn jonge jeugd ten opzichte van de opvoeding van mijn dochter. Eerst wilde ik het wat betreft dit onderwerp bij één blog laten. Makkelijk was het al niet om erover te schrijven, en ik was bang voor de reacties van anderen. Tot op zekere hoogte kan ik er steeds makkelijker over praten, maar als iedereen in je omgeving dit ineens weet, is er geen weg meer terug. Toch besloot ik er nog een tweede en misschien wel derde blog over te schrijven. Vooral door de (mega!) veel positieve en liefdevolle reacties die ik erop kreeg. Door bekende en zelfs onbekende vrouwen kreek ik te horen dat ze zich zo konden vinden in mijn verhaal en het fijn vonden om herkenning te vinden. Maar vooral ook door de (gelukkig maar heel weinig) “negatieve” reacties. Negatief is een groot woord, maar vreemd waren ze wel. En op een paar opmerkingen wil ik dan ook een reactie geven, ik hoop vooral dat ik, en andere slachtoffers dit soort gemafklapper dan ook niet meer te horen krijgen.
“Dit zet je toch niet op internet?”
Mijn instinctieve reactie was vrij vijandig, kan ik je vertellen. Want waarom niet? Waarom mag alles op internet gezet worden, behalve dit? Iets wat mij kan helpen met verwerken, en hopelijk anderen ook kan helpen in het vertellen van hun verhaal. Maar nadat ik de opmerking rustig wat gerelativeerd heb, kan ik het me ook wel een beetje voorstellen dat je zo denkt. Vooral als het een ver-van-je-bedje is, of juist dichtbij. Het is natuurlijk ook een beetje gekkig. Je zit ook niet op een verjaardag doodleuk te vertellen over misbruik, terwijl je wel openlijk over je gebroken been door een aanrijding met de buurman kunt vertellen. Maar juist omdat het zo gekkig is, vind ik het wel een goed idee om er eens wat opener over te zijn. Zo lang ik niet over mijn eigen grens ga, is het toch eigenlijk simpel mijn zaak of ik het openbaar op internet knal of niet? Ik vind het dan juist een beetje gekkig dat jij mij wil beperken in het doen van wat ik denk dat juist is. Blijf je het gekkig vinden? Geen probleem, maar hou het liever voor je. Dat relativeren hou ik namelijk nooit zo heel lang vol.
“Ik had dit echt niet van jou verwacht, je bent altijd zo vrolijk!”
Maar, hoezo dan? Is er een typisch slachtoffer van misbruik? Mag je dan niet meer lachen? Ten eerste, geloof me, ik ben echt heel chagrijnig. En ten tweede je wordt niet geboren als slachtoffer van misbruik, het overkomt je. Je bent het niet. Ik ben gewoon nog dezelfde als daarvoor, hooguit wat beschadigd, maar ik ben niet “misbruik”. Ik ga niet ontkennen dat de gebeurtenissen geen impact op mijn leven hebben gehad, dat zeer zeker wel. En een grote impact ook… Vooral nu als moeder. Dus hoe kun je een beeld hebben bij iemand die zoiets overkomen is? Het kan iedereen overkomen. En hoe je ermee om gaat, is ook voor iedereen anders. Dus echt, je “verwachting” is niet relevant.
“Wat is er precies gebeurd dan?”
Wat is precies het nut van deze vraag?Niemand weet wat er exact gebeurd is, behalve ik en de dader. Zelfs mijn eigen man weet vrijwel niets van de gebeurtenis zelf. En dat zal ik ook niet vertellen. Nu niet, nooit niet. Ik deel een heleboel, maar dat stukje is van mij. Het is een soort kern, met daaroverheen een heleboel laagjes. Ik leer met de jaren steeds een laagje los te maken en erover te praten, maar die kern is keihard. Wat een onbeschofte vraag.
En dan de laatste, twee meest onbeschofte vragen die ik kreeg, ook al voor het schrijven van de eerste blog. Voordat ik de eerste blog schreef waren er maar een handjevol mensen die dit van me wisten. Na de blog, veranderde dat dus ineens naar de “hele wereld”. Deze vragen heb ik van zowel onbekende als bekende mensen gekregen, en blijkbaar zijn het voor een hoop mensen doodnormale vragen, maar echt, niet meer doen.
“Maar door wie ben je dan ontmaagd?”
“Kun je wel seks hebben nu dan?”
Ben. Je. Serieus? Meer kan ik er niet over zeggen.
Tot slot wil ik met een positieve noot afsluiten, want ECHT ik ben zo enorm dankbaar voor de vele lieve, leuke, liefdevolle reacties. Juist door de steun die ik heb ontvangen vanuit veel van jullie kon ik de rotreacties makkelijker naast me neerleggen. Ik wil niets liever dan meer bekendheid geven aan de gevolgen en impact van (kinder)misbruik, maar de stap nemen om jezelf zo open te stellen viel me enorm zwaar. Juist omdat ik niet wil dat mensen me als “anders” gaan zien, of behandelen. En eigenlijk moet dat me ook helemaal niet interesseren. Wat me is overkomen is kut, ja. Maar veel belangrijker, voor mij, is het belang van praten. Hoe meer erover gesproken wordt, hoe minder gekkig het wordt, en hoe makkelijker het dan weer wordt om erover te praten. Een vicieuze cirkel met in mijn ogen alleen maar vooruitgang. Schaam je niet. Voel je niet schuldig. Makkelijk wordt het nooit, maar minder moeilijk absoluut.
WHITLY (klik hier voor haar Instagram)
