Ik heb tot 35 weken zwangerschap aan crossfit gedaan, uiteraard aangepast op mijn lichamelijke gesteldheid. Sommige momenten met frisse tegenzin, maar bewegen deed ik iedere week. Ik probeerde een ‘fitte zwangere’ te zijn. Verder als voorbereiding op de bevalling aan zwangerschapsyoga gedaan tot week 40, voor mij een uitkomst en ik raad het iedereen aan. Maar na 41 weken zwanger zijn was ik er klaar voor. Ik was 25 kilogram aangekomen, mijn voeten zaten vol met vocht en doorslapen deed ik al maanden niet meer. De reden dat mijn vent Chris en ik op 13 december bij de gynaecoloog stonden. De kleine man mocht wel komen, nu zat ik nog in mijn ‘kracht’ en ik wilde graag ook zo bevallen. Gelukkig was het rustig en konden we de volgende dag terecht, 14 december om 07:00 uur stonden wij bij de verloskamers, klaar om te gaan. Ik ben iemand die enorm positief in het leven staat, best eigenwijs is en als mensen zeggen dat lukt niet, ben ik uiteraard iemand die het tegendeel wil bewijzen. Ik had me dan ook voorgenomen om deze bevalling zonder pijnbestrijding door te komen. Mijn moeder heeft het zonder pijnbestrijding gedaan (en vele vrouwen met haar), dus dan kan ik het ook!
Om 08:00 uur kwam de verloskundige, die bracht het nieuws dat ik al 2 centimeter ontsluiting had en ging mijn vliezen breken. Ik liet een klein traantje van geluk, want nu was het dan echt begonnen. Ik kreeg een infuus en om 08:30 uur werden de weeënopwekkers toegediend. Ik reageerde hier vrijwel gelijk op met ‘krampjes’ en rond een uur of 10 kon ik wel zeggen dat het weeën waren. Chris hield me bezig met filmpjes en maakte grapjes. Toen de weeën heftiger werden vond ik het niet meer fijn om te liggen en ben ik op een yogabal gaan zitten om zo de weeën op te vangen. Iedere twee uur kwam een verloskundige kijken hoe de ontsluiting vorderde. Alles volgens het boekje, 1 centimeter per twee uur. Ik mocht dus niet klagen.
Bij 6 centimeter had ik een enorme weeënstorm, dit was overweldigend en ik raakte in paniek. Ik riep luidkeels: “Spuit mij maar plat, dit gaat hem niet worden.” Chris kon mij geruststellen, hij herinnerde mij aan het doel om zonder pijnstilling te bevallen en dat ik nu alleen maar in paniek was. ‘’Denk aan de yoga en jouw ademhaling’’, zei hij. Hij is echt mijn steun en toeverlaat geweest tijdens de hele bevalling, zonder hem had ik er anders bij gezeten. Bevallen heb ik dan ook echt samen met hem gedaan! Na 15 minuten was ik weer back in business en zou ik deze bevalling wel even doen. Ik zei op sommige momenten ook tegen mijzelf: “Vrouwen in Afrika bevallen achter een boom, dus niet klagen!” Ik had stiekem verwacht dat ik een enorme bitch zou zijn die met veel scheldwoorden en heel veel lawaai zou bevallen. Het tegenovergestelde was waar, ik had de rust over mij en samen met Chris kon ik de weeën goed aan. Ik zat op de yogabal hangend over het bed, Chris aan de andere kant en bij iedere wee hield ik zijn hand vast voor wat tegendruk. Hij hield mijn hartslag en die van onze kleine man in de gaten. Iedere keer zei hij: “Daar komt weer een wee aan”. En op dat moment was ik alweer aan het puffen. Tegen 18:00 uur had ik 9 centimeter ontsluiting en om de wee kwam ook een perswee, ik moest deze wegpuffen, dus op dat moment had ik Chris zijn handen heel hard nodig. Ik kneep zo hard dat mijn hele bovenlichaam zich aanspande (heb hier ook drie dagen spierpijn van gehad). Uiteindelijk besloot de verloskundige dat ik mocht gaan persen om 19:00 uur. Allerlei verschillende houding aangenomen, maar uiteindelijk was in het bed liggen toch het prettigst. Na drie kwartier was de kleine man nog niet voldoende ingedaald en werd zijn zuurstof gemeten, dit was gelukkig goed. Vervolgens kwam de gynaecoloog om 20:00 uur kijken hoe het ging. Ik mocht nog een half uur persen, anders kwam hij een handje helpen. Ik heb alle kracht verzameld in dat half uur, maar de kleine man kwam niet. De gynaecoloog was er om 20:15 uur met de vacuümpomp. Paniek in mijn hoofd (film de gelukkig huisvrouw speelde zich af). Nee, nee, niet die pomp. Maar goed, de kleine man moest eruit. De eerste tractie met de pomp was ongelofelijk pijnlijk, de weeënstorm en anderhalf uur persen waren er niets bij. Ik slaakte een noodkreet en raakte in paniek, dit kon ik niet. Ik pakte Chris stevig vast en hij stelde mij gerust door tegen mij te praten, die kleine man moest eruit. Iedereen was alert en een OK was schijnbaar al geregeld. Uiteindelijk ben ik tot ‘rust’ gekomen en bij de derde tractie werd ik geknipt (een fabel dat je dit niet voelt tijdens een wee, ha-ha). Bij de eerstvolgende perswee hoorde ik de kleine man huilen. Voordat ik het wist lag hij op mijn borst, wat een fantastisch wonderlijk moment. Om 20:29 uur zijn we ouders geworden van Miguel Senna, 49 centimeter en 3995 gram. Ik keek naar rechts en Chris was enorm geëmotioneerd van dit moment, ik kreeg een hele dikke kus van hem en we waren compleet. Op dat moment voelde ik me zo intens gelukkig, onbeschrijfelijk. Woorden schieten te kort.
Ondertussen drukte de verloskundige een paar keer op mijn buik, want de placenta moest nog loskomen. Dit gebeurde niet en van het intense gelukkige moment zag ik paniek in Chris zijn ogen ontstaan. Ik verloor veel bloed, uiteindelijk 3,5 liter. Er moest actie ondernomen worden. Van de drie mensen die in de kamer waren, stonden er in een keer zeven naast mijn bed. Ze waren allemaal bezig met mij. Ik had Miguel vast en kuste hem. Verder was ik bezig met Chris, alles zou goedkomen vertelde ik hem. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, ik zou zo weer terugkomen. Ik was in shock. Hij bleef achter met Miguel op zijn borst en ik ging met spoed onder het mes. Onderweg naar de OK zag ik mijn ouders, ik pakte een verpleegkundige vast en zei dat ze tegen mijn ouders moest zeggen dat alles goed was en ik stak mijn hand op. Mijn moeder had schijnbaar een akelig onderbuikgevoel gehad en die waren alvast naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig maar, want zo bleef Chris maar heel even alleen in die bloederige kamer. Aangekomen op de OK heb ik nog grapjes lopen maken met de anesthesist. Ondertussen werden er zakken bloed en plasma toegediend. Ik ging met een lach onder narcose en ik kwam er met een lach weer uit. Ik zei tegen de verpleegkundige dat ik mijn man en zoon wilde zien.
Rond 22.30 uur was ik weer verenigd met mijn beide mannen, dat intense geluk was niet weggeweest. Eindelijk waren we samen en niets stond ons meer tegen. Na drie dagen op moeder-kind-afdeling werden Miguel en ik ontslagen uit het ziekenhuis. Om te acclimatiseren besloten we nog vier dagen in het kraamhotel te blijven. Precies één week na de bevalling liepen Chris en ik samen met Miguel het ziekenhuis uit. Inmiddels ben ik tien weken verder en zo goed als volledig genezen. Sinds drie weken weer begonnen met sporten en dat gaat me goed af. Ik moet het crossfitten langzaam gaan opbouwen. Moeder zijn van Miguel is fantastisch, de kleine man is super tevreden en makkelijk. Na 10 jaar samen zijn met Chris kreeg ik nog steeds kriebels als ik naar hem keek. Nu ik hem als vader zie, ben ik opnieuw verliefd geworden. Hij doet het geweldig, ik vertel Miguel altijd: ‘’Ik heb de beste papa voor jou uitgekozen’’ en dat blijkt uit alles. Ik kijk super positief terug op mijn bevalling. De vacuümpomp was voor mij wat traumatisch en het heeft mij geholpen om hier veel over te praten. Het scherpe randje is er inmiddels wel vanaf en ik zou zo weer opnieuw willen bevallen. Positief en fit zijn tijdens mijn zwangerschap heeft mij enorm geholpen voor de bevalling.
MANON
Live life to the fullest and focus on the positive
