Ik heb mijn ex-partner, de vader van onze dochter Liv, in 2013 via een datingsite ontmoet. We hebben eerst zes weken gechat, gebeld en gewhatsappt, voordat we face-to-face afspraken. Voor mij leek hij al op de eerste date dé ware te zijn. Gek he? Maar zo werkt dat in ieder geval bij mij. Hij is hét of hij is het duidelijk niet. De vonk, de chemie, de kriebel, die moet er meteen zijn en dat was er allemaal. Dit was ook geheel wederzijds. Omdat hij in Gelderland woonde en ik in Brabant zagen wij elkaar alleen in de weekenden en in onze vakanties. In 2015 tekenden we voor het nog te bouwen koophuis in zijn dorp, in Gelderland. In 2016 kregen we de sleutel en konden we oververhuizen. Toen we gingen samenwonen leerde ik hem pas echt kennen. We kenden super leuke pieken, maar ook hele diepe dalen. De relatie heeft uiteindelijk tot 2017 geduurd. Dan komen de gesprekken over de regelingen, het zogenoemde ouderschapsplan. Wanneer is Liv bij haar vader en wanneer bij haar moeder, wie gaat er met haar naar de kapper, dokter of tandarts, wat is de alimentatie enzovoort, enzovoort. Aangezien Liv drie ochtenden in de week naar de dagbesteding hier in Brabant gaat en ik de overige twee dagen vrij ben voor dokters en dergelijke, is ze dus het meest bij mij. Om de week gaat ze één weekend van donderdag 19.00 uur tot zondag 19.00 uur naar haar vader. Van donderdag tot vrijdag verblijft ze bij de ouders van mijn ex, want haar vader werkt vijf dagen in de week. Haar vader komt haar altijd op donderdag bij mij ophalen en ik haal haar weer op zondag op. Die regel hebben we zo gemaakt dat degene altijd de moeite zal nemen om haar op te halen als hij of zij Liv weer wil zien. Ik ga met Liv naar alle specialisten afspraken, want uit ervaring weet ik, dat als hij alleen met Liv gaat, ik nog niks weet.
Elk jaar, in de maand oktober hebben wij overleg over de vakantieplanning van het jaar erop. De dagbesteding waar Liv heen gaat is namelijk negen weken in het jaar gesloten. Gelukkig kan ze op hetzelfde terrein naar de buitenschoolse opvang die ook heel veel dagen opvangt. Bijzonderheden worden met het ophalen mondeling besproken, via de telefoon of per email als het erg veel informatie is. Zoals je misschien in mijn vorige blog hebt kunnen lezen is onze dochter “anders”. Daarom moet de communicatie tussen ons gewoon goed zijn en moeten we zoveel mogelijk hetzelfde omgaan met haar. Gelukkig, zien we geen andere Liv dan vóór onze scheiding.
Een paar weken geleden kwam hij haar ophalen bij mijn ouders. Hij begroette haar hetzelfde als de voorgaande keren, maar Liv reageerde terughoudend. Toen ik haar na een paar minuten aan hem wilde overdragen, begon ze keihard te huilen, ze duwde zich van hem weg en draaide zich terug naar mij. Wat was dat nou? Ik heb haar bij mij op schoot genomen en dikke knuffels gegeven waar mijn ex bij was. Hij bleef mild, maar enthousiast om haar op te vrolijken. Ze leek duidelijk niet van hem gediend te zijn. Ik heb haar jas aangedaan en we zijn samen naar de auto gelopen. Ik heb haar in de autostoel gezet en vast gemaakt. Toen mijn ex in de auto ging zitten begon ze weer helemaal overstuur te huilen. Ik heb haar eruit gehaald en weer getroost. What the fuck was dit? Wat zegt Dr. Spock of dat fucking, Oei ik groei boek hierover? O nee, daar heb ik niets aan want dat gaat alleen over “gezonde kinderen”. Liv kan niet praten alleen wat brabbelen, lachen of huilen. Dé eenkennigheidsfase, het feit dat ze een moederskindje is of wat anders? Met een minuut of 10 heb ik haar terug in de autostoel gezet, haar speen in de mond gedaan, een dikke kus en knuffel gegeven. Maar dat bleek allemaal niet te helpen, Liv was boos en heel verdrietig. Zo sterk als ze kan zijn, probeerde ze zich uit haar stoel te duwen, maar dat ging natuurlijk niet. Nog één dikke kus en ik deed met een brok in mijn keel, een zwaar bonzend hart en een klotegevoel, de deur dicht. Daar ging ze ….. Gelukkig belde mijn ex mij na een minuut of 10 rijden op om te zeggen dat ze gekalmeerd was en dat ze alweer lachend in haar stoel zat. Pffff gelukkig… Mijn eigenlijke moederhart en moederinstinct had haar natuurlijk het allerliefste uit die autostoel willen trekken, naar binnen willen rennen en haar dat weekend bij mij willen houden. Maar ook ik heb tijd voor mijzelf nodig om mij op te laden, aangezien Liv een zorgintensief kind is. We hebben vanaf die avond ook meteen afgesproken dat als hij Liv komt ophalen, Liv eerst een minuut of 10 aan hem moet kunnen “wennen” en dat ze pas met hem mee gaat als zij zich veilig en vertrouwd voelt. Het afscheid gaat na, die ene keer gelukkig weer als vanouds.
Als je eenmaal gescheiden bent en je hebt één kind of meerdere kinderen dan zie je vaak verschillen tussen het verblijf en omgang bij vader of moeder. Zo ook hier. Niets is slecht en voor elk probleem is een oplossing, ALS je ervoor open staat om feedback te krijgen…. Zo heb ik Liv expres wel eens met wat langere nagels naar hem laten gaan in de hoop dat hij het ziet en hij er wat aan doet. Maar dan krijg je ergens dat weekend een telefoontje, dat hij haar nagels wil knippen, maar hij het gewoonweg niet voor elkaar krijgt, want ze zet ‘m zo hard op een gillen en daar kan hij niet tegen. Dit tafereel verloopt ook zo als haar tanden gepoetst moeten worden, alleen met nog meer geduw, getrek en gestamp van Liv. Ik heb daar mijn niet-pedagogische methode voor, maar persoonlijke hygiëne staat bovenaan en buiten dat, Liv kan het niet zelf en je kunt het haar ook niet uitleggen. Wel op haar manier, maar of ze dat begrijpt is een tweede. Maar omdat het altijd gepaard gaat met huilen, poetst mijn ex de tanden van Liv niet. Hoe ik daarbij kom? Ik kan zo de tandplak van haar tanden schrapen en ze ruikt uit haar mond. Of ik dat erg vind? Jazeker! Als Liv een weekend bij haar vader is geweest, is ze ook veel stijver, krommer en vermoeider. Bij hem is ze ’s ochtends veel vroeger wakker en slaapt ze ’s middags korter. En hij gaat vaak met haar op pad om leuke dingen met haar te doen. Wat juist averechts kan werken gezien Liv op een andere manier haar ervaringen verwerkt dan een gezond kindje. Maar hij moet waarschijnlijk de tijd compenseren voor de dagen dat hij haar niet ziet?
De afstand van mij naar hem is ongeveer 35 a 40 minuten en dan komt het wel eens voor dat ik bij hem naar de wc moet. Liever doe ik dat niet, want je wordt dan meteen herinnerd aan het feit dat daar een man woont. En dan spoken er zoveel dingen door mijn hoofd zoals hoe lang heeft ze die kleren aan, hoelang ligt ze al onder dat dekbed en wanneer heb je haar rietjes beker voor het laatst schoon gemaakt. In het begin dacht ik daar vaak aan en zei ik er iets van. Maar het heeft werkelijk geen zin om je daar ongerust over te maken. Let it go! Met de tijd maak ik steeds nieuwe afspraken met hem. Zoals de kleren die ze aan heeft als ze naar hem gaat en dat hij die in de tas moet stoppen zodat ik die zondags weer mee terug kan nemen. Zo behoud ik mijn kleren die ik aanschaf en ben ik er zeker van dat ik ze dan wel terug krijg.
Dan komen we nu bij het puntje alimentatie. Wist je dat er bij alimentatieberekeningen nooit hetzelfde eindbedrag uitkomt, hoeveel berekeningen je ook laat maken? Zo hebben we een berekening laten maken door het LBIO en door een soort van maatschappelijk werker van mijn ex zijn werk. En dan scheelt het geen tientjes naar soms wel ±200 euro. Verschil tussen een “gezond” kind of een kind dat “anders” ontwikkelt wordt er niet gemaakt, ook niet als je hier nadrukkelijk om vraagt. En dan heb ik ook niet dé ex die aan mij vraagt of ik een lijstje wil maken met de kosten zodat we die afhankelijk van salaris kunnen betalen. In het begin toen wij uit elkaar waren, wilde mijn ex niet eens alimentatie betalen, zelfs geen 50 euro waar ik toen om vroeg, want “ik kreeg genoeg kinderbijslag” en daar heb ik het tot half februari 2018 mee kunnen doen. Pas toen zijn leidinggevende een gesprek met ons wilde hebben (omdat hij zich in een korte tijd twee keer had ziek gemeld door onze privesituatie) moest hij van zijn leidinggevende onder andere alimentatie gaan betalen. Dat gebeurde vanaf half februari 2018, maar dat was dan de alimentatie voor januari 2018. Dus hij betaalde achteraf terwijl alimentatie vóóraf betaald moet worden voor de komende maand. Dat heeft uiteindelijk zeven maanden geduurd om hem dát duidelijk te maken. Al met al een hoop gedoe maar in ons geval was het echt beter om uit elkaar te gaan.
Liefs,
SOPHIE
