Als ouder heb je meestal wel een doel voor ogen wat je jouw kinderen mee wil geven om op latere leeftijd sterker en liefdevoller in het leven te kunnen staan. Maar wat nou, als je als ouder zijnde zelf die handvatten nooit hebt meegekregen in je kindertijd of jeugd?
In verband met mijn bekkeninstabiliteit, heb ik tot vorige maand een multidisciplinair traject gevolgd om beter om te kunnen gaan met de pijn en hoe ik het mijzelf makkelijker kan maken in het dagelijks leven. Hierbij kwam ik ook eens per week bij een psycholoog. We gingen soms best diep, we groeven naar het verleden en wat voor gevoel ik daarbij kreeg. Meerdere malen is het onderwerp geaccepteerd en geliefd worden door mijn ouders naar boven gekomen.
Mijn vader is een schilder, hij werkte vroeger (toen ik nog thuis woonde) voor een baas en daarnaast ook voor zichzelf. Hij was dus 6 of 7 dagen in de week weg, alleen met het avondeten was hij thuis. Als hij een dagje vrij had, dan sprong hij op zijn wielrenfiets en zag je hem uren niet. De vakanties waren geweldig, we gingen ieder jaar naar Italië, twee weken lang, dan kreeg ik alle aandacht!
De scheiding
Toen mijn ouders gingen scheiden, (ik was toen 16 of 17 jaar, middenin mijn pubertijd) bleef ik noodgedwongen bij mijn vader wonen. Dit was in verband met school de beste oplossing. Mijn vader was dus hele dagen weg en ik kreeg een heel andere rol als kind. Ik moest de was gaan doen, koken, poetsen, boodschappen. Alles wat een puber van die leeftijd echt niet graag doet. We kregen onenigheid, ik deed voortaan alleen mijn eigen was en mijn vader was het er absoluut allemaal niet mee eens. Afijn, om een lang verhaal kort te maken, het was geen gezonde situatie en de vader-dochterband was ver te zoeken. Ik ging bij mijn moeder wonen.
In het begin was het fijn om weer “kind” te kunnen zijn, maar ook mijn moeder (die ondertussen was gaan werken) verlangde van mij dat ik mijn steentje zou bijdragen in het huishouden. Dat is natuurlijk heel normaal, maar alles wat ik deed, was nooit goed genoeg. Ik hing de was verkeerd op, de wc was niet schoon genoeg, ik had de sperziebonen niet zo lang moeten laten koken en ga zo maar door. Alles wat ik deed, al was het voor school of had ik weer eens nieuwe kleren gekocht, was nooit leuk, mooi of goed genoeg. En nog steeds niet, overal is commentaar op en niets is meteen leuk of geweldig. Ook de opvoeding van onze kinderen, onze hond en het huishouden. Overal is wel iets over te zeggen of te corrigeren.
Soms kwam ik wel eens bij vriendinnen thuis, zij kropen bij hun moeder op schoot, gaven elkaar een kus bij het afscheid of hielden elkaar soms even vast. Dat was voor mij een heel apart gezicht, zoiets heb ik nooit gehad. Als mijn vader of moeder mij een kus gaven, dan was dat omdat ik jarig was, om elkaar gelukkig Nieuwjaar te wensen, of omdat ze op vakantie gingen. Een lekkere dikke knuffel, ik kan het mij niet herinneren. Dit is natuurlijk nog maar een kleine greep uit een 29-jarig verhaal. Ik ben er mij bewust van dat het anders moet en zeker dat het anders kan. Ik hou zo zielsveel van mijn twee jongens, ik knuffel en kus ze iedere dag. Ik wens ze altijd welterusten met; ‘I love you’ of ‘ik hou van jou’. Ik kan het mij ook niet voorstellen dat ik er ooit mee zou stoppen, zelfs al zouden ze het zelf niet meer willen, ik zal het altijd blijven doen en proberen. Iedere dag vertel ik hoe trots ik op ze ben, al hebben ze maar één streep op een leeg vel papier gezet, al gooien ze een plasticje bij het gft-afval, al duurt het nog drie jaar voordat ze kunnen fietsen zonder zijwieltjes. Het maakt mij niet uit, ze zijn voor mij perfect. De bedoelingen zijn goed en oprecht, dus waarom zou ik ze afbreken? Ik kan ze hooguit positieve feedback geven, of een keer op ze mopperen, omdat ze sommige dingen dondersgoed weten. En natuurlijk halen ze soms het bloed onder mijn nagels vandaan en plak ik ze het liefst achter twintig rollen behang, welke ouder heeft dat niet?
”Ze kunnen altijd bij mij terecht”
Zolang ze maar weten, dat deze mama, zielsveel van ze houdt, ze altijd heeft gesteund, ze nooit zal pushen en dat ze altijd met hun problemen bij mij terecht kunnen, hoe gek en absurd ze ook zullen zijn. En natuurlijk hebben mijn ouders het beste met mij en mijn gezin voor. Mijn vader staat meteen met zijn verfkwasten voor de deur als ik een andere kleur op de muur wil. Hij komt braaf iedere woensdagavond langs om de jongens te kunnen zien en neemt ook de tijd om dingen met ze te ondernemen. Mijn moeder is vaste oppas als ik moet werken of ik met mijn man een avondje op date ga. Ik weet dat ze enorm veel van mij houden, maar ik had zo graag gewild dat ze mij van kleins af aan hadden laten ”voelen” hoeveel ze van mij houden en dat ze zichtbaar trots op mij zijn. Mijn moeder heeft altijd verteld dat zij ook nooit die liefde heeft gekregen van haar ouders en dat dus ook niet aan mij kan overbrengen. Ik ben het daar absoluut niet mee eens, ik weet juist wat ik gemist heb en wil dat mijn kinderen dat allemaal wel gaan ervaren en meekrijgen! Voor mij staat dat dus voorop als het aankomt op wat ik mijn kinderen wil meegeven.
Af en toe ben ik wel eens bang voor mijzelf, dan hoor ik ineens mijn moeder praten als ik boos ben op Javaj of James. Of de trekjes van mijn vader, ik heb ze ook. Maar dat kan natuurlijk ook niet anders, zij hebben mij grootgebracht. Het enige wat ik kan doen is erbij stilstaan en mijzelf corrigeren. Ik hoop oprecht dan mijn kinderen een fijne jeugd gaan hebben, dat ze terugkijken op een tijd waarin ze zichzelf goed hebben kunnen ontwikkelen en ze veel liefde hebben ervaren van mijn man en mij. Ook vind ik het belangrijk om ze op te laten groeien met respect voor vrouwen, dat ze als man zijnde ook mee mogen helpen in het huishouden en dat het allemaal niet vanzelfsprekend is dat een vrouw alles doet. Ik laat mijn man en ook Javaj en James zoveel mogelijk meehelpen in het huishouden, de jongens kunnen hun eigen spullen opruimen en soms ook iets van mij of van Pim. Ze mogen van mij stofzuigen, ergens met een doekje over gaan of de was meehelpen opruimen. Ik hoop zo een steentje bij te dragen aan de vrouwenemancipatie die nog steeds niet helemaal evenwijdig aan die van de mannen staat.
Mocht je willen praten over een soortgelijke situatie of gewoon een leuke reactie willen geven, dan ben je vrij om mij een bericht te sturen. Ik sta er voor open. Samen staan we sterk!
Ik ga even mijn kleine mannen kroelen…
Liefs,
SANNE (klik hier voor haar Instagram)
Heftig om te lezen! Zeker omdat je dit onwetend schreef voordat de grootste ramp zou plaats vinden. Het verlies van jullie mooie mannetje. Hij heeft zich geliefd gevoeld. Daar ben ik van overtuigd. Herken me wel in jouw verhaal. En dat is erg pittig. Maar liefde genoeg om te geven. Liefs.
Wat ontzettend lief,en wat een mooie zelfreflectie. Knuffels en warmte geven zodat het stroomt tussen ouders en kinderen. Dat wat zo gemist is,toch kunnen geven.