Mama Anouk leert weer alle standaard dingen zoals traplopen

Met fysiotherapie heb ik leren traplopen, fietsen, dingen oprapen, tillen en opstaan vanaf de grond (deze was zwaar!). Ik kreeg van mijn fysiotherapeut te horen dat ik het weekend naar huis mocht. “Woh, ik mag naar huis!”. Bij mijn familie zijn en in mijn eigen bed slapen en tegen Jus aankruipen. Samen met de verpleging gingen we bespreken hoe ik het makkelijkst de auto kon instappen. Na wat spullen ingepakt te hebben ging ik samen met de verpleging en Justin naar beneden richting de auto. De rit naar huis duurde een kleine 25 minuten. Op naar huis!! Abigail was met mijn schoonzus, zwager en kids de hort op. We kwamen thuis en op de fiets kwam mijn schoonzus aangereden met Abigail voorop en mijn neefje Daan op zijn fiets er naast. Dat toetje van Abi staat op mijn netvlies gegrafeerd. “MAMAAAAA”, schreeuwde ze. Mijn schoonzus vertelde dat mijn neefje er onwijs naar uitkeek mij weer te zien. Ik zat in de rolstoel op dat moment en hij smeet zijn fiets neer en rende op me af. Dit soort knuffels zijn goud waard! Wat had ik ze gemist. We gingen frietjes eten bij mijn schoonouders en na het eten gingen we naar huis. We lagen een film te kijken op bed totdat mijn telefoon afging voor een videogesprek met mijn vader.

Mijn kant van de familie zat in Amerika bij mijn broer. Zoals ik jullie had verteld in deel twee is mijn broer geëmigreerd naar Amerika voor zijn grote liefde. De bedoeling was hem te verrassen door zijn kant op te vliegen en zijn huwelijk mee te vieren. Alleen het liep eventjes allemaal anders dan gepland. Mijn vader had ons opgebeld om op deze manier er toch bij te kunnen zijn. Nadat ik iedereen kort gesproken had en we elkaar veel liefde toespraken begon de ceremonie. Het moment dat ze hun huwelijksgeloften uitspraken naar elkaar… Tranen trekkend mooi hoe de liefde naar elkaar was. De lieve en eerlijke woorden die ze naar elkaar uitspraken! Na het ja-woord kreeg ik mijn broer aan de telefoon. Vreselijk om zo ver weg van elkaar te wonen en elkaar niet even een knuffel te kunnen geven. Wel heb ik hem kunnen laten weten dat het goed met me ging en hij de beste keuze van zijn leven had gemaakt door zijn hart te volgen. Na ons telefoongesprek kwam het wel bij me binnen allemaal! Maar we pakten door.

Na dit prachtige weekend en nog vele weekenden die kwamen genoot ik heerlijk van het thuis zijn bij mijn gezin. Dit gaf me elke week weer opnieuw boordevol strijdlust. Want mijn doel is lopend dit pand te verlaten en drie keer zo sterk terug te komen. Sinterklaas zat er tenslotte aan te komen en ik wilde graag thuis zijn om dit samen te vieren. Ik begon grote stappen te maken. Na mijn fietsoefeningen op een echte fiets leek alles ineens super snel te gaan. Het vertrouwen in mijn lijf die terugkeerde. Alles ging me lopend af. Ik ging zelfs lopend naar mijn sessies zonder rollator. Alleen wanneer het lange afstanden waren gebruikte ik mijn hulptroepen. Er lag een brief op mijn bed toen ik terug kwam van de fysio. Hierin stond dat er een gesprek stond ingepland dat zal gaan over de vorderingen en misschien zelfs met een datum van ontslag. In het gesprek kwam naar voren dat ik nog een lange weg te gaan had om bepaalde doelen te bereiken. Mijn extreme oververmoeidheid zal nog lang aanhouden als ik er niet serieus aan toe zou geven. Met de neus werd ik op de feiten gedrukt, maar een einde aan het revalidatiecentrum was in zicht. Na het centrum zou ik mijn therapieën dichtbij huis moeten gaan voortzetten en logischerwijs tussendoor veel rust houden.

De laatste dagen viel me op dat ik wel degelijk de goede kant op ging en zelfs mijn mederevalidanten soms te hulp schoot waar nodig was. Drinken inschenken, iets uit de koelkast pakken of helpen met brood snijden. Waarom niet, als je daar iemand mee kan helpen. De weken die volgden kwam er steeds minder op mijn planning te staan aan therapie, omdat ik het grootste deel onder de knie had. Ik vroeg de verpleging eerder met ontslag te mogen, want wat ik hier deed kon ik ook thuis. Na wat overleg hier en daar is er besloten mij vroegtijdig met verlof te laten gaan! Het moment was eindelijk daar, nog drie nachtjes slapen.

Al mijn spullen had ik gepakt, mezelf gedoucht en aangekleed. Mijn bloemen weggegeven en mijn voorraad snoepgoed uitgedeeld! Met het liedje ‘Laten we dansen’ van Diggy Dex en Paul de Munnik heb ik de kaarten van de muur gehaald en mijn kamer opgeruimd achter gelaten. Justin haalde me op en we zijn met onze volksverhuizing richting de auto gelopen. De rollator heb ik teruggebracht op de afdeling om zo nog even goed afscheid te kunnen nemen van de verpleging, therapeuten en artsen. Ze te bedanken voor hun onwijs lieve en goede zorg!! Een hele diepe buiging voor alle mensen in de zorg, wat een pittige baan. Eentje waar je waarschijnlijk ook een hoop voldoening en liefde uithaalt. Maar toch, mijn dank is zeer groot.