Een tijd terug heb ik, hier, een blog mogen schrijven voor Kids en Kurken over onze dochter Viënn. Zij is geboren met een heupluxatie en we hebben inmiddels al een heel traject achter de rug met haar. Nu is ze drie jaar en heeft ze pas geleden een salterosteotomie gekregen. Hierbij wordt het bekken net boven de heupkom doorgezaagd waarna een wigvormige botspaan uit de bekkenkam wordt gehaald en in het zaagvlak wordt geplaatst. Hierdoor ontstaat een beter gevormde heupkom. Met behulp van pennetjes worden de botdelen aan elkaar bevestigd. Hierna krijgt ze een gipsbroek en moet ze deze zes weken aanhouden. In eerst instantie dachten we dat ze ook zes weken plat op bed moest blijven liggen, maar later bleek dit gelukkig niet zo te zijn.
Inmiddels is het drie weken geleden dat Viënn geopereerd is.
Woensdag 9 januari om 07.00 uur moesten we ons melden in het ziekenhuis, de operatie was gepland om 08.00 uur. Mijn ouders waren bij ons thuis om onze andere twee kindjes op te vangen, de oudste moest natuurlijk gewoon naar school. Ze is altijd al een gevoelig kindje geweest, maar het moment dat we wilden gaan sloeg de paniek even toe bij haar. Tranen met tuiten huilde ze. Ze vond het zo eng en spannend voor haar kleine zusje. Mama schoot natuurlijk ook even vol, ze kunnen elkaar soms de hersens inslaan, maar om te zien hoeveel spanning ze had voor haar zusje had deed toch veel met me. Eenmaal in het ziekenhuis merkten we toch wel aan Viënn dat ze erg zenuwachtig begon te worden. Ze kreeg nog een drankje waar ze wat rustiger van zou worden. De vorige keer was het pure paniek toen ze onder narcose moest en dit probeerde we nu te voorkomen. Viënn vond het onwijs spannend, maar gelukkig konden we haar goed afleiden met alle muisjes die geschilderd waren op de muren in het ziekenhuis. Ik kreeg ook een pak aan met prachtige bijbehorende muts en ik mocht mee naar de operatiekamer. Viënn vond het maar wat grappig dat mama er zo gek bij liep. Ze mocht bij me op schoot zitten en de anesthesist maakte er echt een klein feestje van. Ze vroeg waar Viënn over wilde dromen, dat waren natuurlijk frietjes. Nu kreeg ze een kapje waar kleine muizenscheetjes uit kwamen, die stonken wel een beetje, maar dan kon ze daarna gaan dromen over de frietjes. Dit vond ze toch wel erg spannend, eenmaal het kapje op haar mond werd ze bang. Ze ging wel redelijk snel onder zeil, het viel me alles mee tegenover de vorige keer. Toen ging ze hysterisch de narcose in en kwam ze er ook zo weer uit. Ik had verwacht dat ze nu ook rustig wakker zou worden maar dat bleek helaas niet zo te zijn.
Rond 12 uur ’s middags mochten we naar de uitslaapkamer. Gelukkig allebei deze keer! Ze lag nog lekker te slapen en we mochten proberen haar rustig aan wakker te maken. We hielden haar hand vast en zachtjes praatten we tegen haar. Ineens schoot ze wakker en direct was ze in paniek. Ze was er heilig van overtuigd dat ik haar vast hield, dat ze door mij haar beentjes niet kon bewegen. Dit kwam natuurlijk door de gipsbroek, maar dat duurde even voordat ze het doorhad. Het ging door merg en been bij me, ik mocht haar niet vasthouden, niet troosten, ze sloeg me, schreeuwde naar me. Gelukkig was Johan erbij om haar te kalmeren, bij mij liepen de tranen over m’n wangen. Toen ze eenmaal doorhad dat niet ik het was, maar het gips dat haar vast hield, werd ze rustiger en mocht ik bij haar zijn. Het ging verder goed met haar en kort erna mochten we weer naar de kamer met haar. Ze leek geen pijn te hebben, alleen veel ongemak van het gips. Wel was ze erg bang om te gaan slapen, ze schrok steeds wakker als ze in slaap viel. Telkens weer dezelfde reactie als toen ze uit narcose kwam. Johan was thuis met Nyla en Jaxon dus je kunt je voorstellen hoe pijnlijk het was dat ze steeds weer boos op mij werd. Het liefst haalde ik dat gips er meteen af, maar goed dat ging natuurlijk niet.
Uiteindelijk is ze ’s avonds goed in slaap gevallen en heeft ze de hele nacht doorgeslapen. Rond 7 uur in de ochtend werd ze vrolijk wakker. Om 9 uur zat ze al gezellig bij mij op schoot te kleuren.
Toen ik haar uit bed haalde zag ik wel een natte plek maar ik dacht in eerste instantie dat ze was doorgelekt van het plassen. Echter was mijn broek binnen paar minuten ook al behoorlijk nat toen ze bij mij op schoot zat. Wat bleek, de drain die in de wond geplaatst was om lokale verdoving af te geven was niet goed aangesloten. Deze lekte en daardoor was alles nat. Eigenlijk te belachelijk voor woorden maar hoe knap is het dat Viënn geen een keer over pijn klaagde! Kleine topper van me. Het enige waar ze over mopperde was dat haar knie pijn deed, de artsen gaven aan dat dit waarschijnlijk haar spieren waren die moesten wennen. Ik had hier mijn twijfels bij. De artsen van het pijnteam kwamen langs om te kijken wat ze konden doen. Zij bevestigden dat Viënn geen plaatselijke verdoving kreeg en waren verbaasd om te zien hoe goed ze het deed. Hierop kregen wij erg verassend nieuws! We mochten al naar huis!!!
Eigenlijk moest ze tot vrijdag of zaterdag blijven, maar omdat ze het zo goed deed en we redelijk dicht bij het ziekenhuis wonen mocht ons meisje lekker naar huis.
We kregen nog andere pijnmedicatie mee die we voor de nacht konden geven, hier zou ze ook slaperig van worden. Johan werd in de ochtend vrolijk wakker en was zo blij dat ze de nacht door had geslapen. “Nee lieve schat, JIJ hebt de nacht doorgeslapen, Viënn en ik niet…” Vanaf daar begonnen de slapeloze nachten, elke nacht vanaf ongeveer 2 uur werd ze bijna elk uur wakker. Bang, in de war, paniek en tranen. Steeds vroeg ze weer wanneer de dokters zouden komen, dat ze bang is voor ze. Zodra ik haar rustig had gekregen sliep ze weer rustig verder, om na een uur weer zo wakker te worden. Het gekke is dat Viënn zelf er niks vanaf wist in de ochtend. Dit heeft zo zeker twee weken geduurd voordat het helemaal over was. Ik was ook de enige die haar echt rustig kreeg in de nacht dus je kunt je voorstellen hoe ik erbij liep na een week. Met overdag nog de zorg van ons zoontje van zes maanden en Nyla die gewoon naar school moest liep mijn emmertje vrij snel vol. Johan had 1,5 week vrij rondom de operatie, deze heeft hij in eerste instantie verlengd met drie dagen maar het was geen doen om dit alleen te doen. Hierdoor heeft hij nog twee weken zorgverlof opgenomen om thuis mee te helpen. Viënn bleef maar klagen over haar knie, verder deed niks pijn behalve haar knie. We hadden voor de zekerheid maar een afspraak gemaakt bij de gipskamer zodat ze het konden nakijken. Bleek het gips te strak te zitten bij haar knie, arm kind. Ze hebben een mooi luikje gezaagd in het gips en daarna hebben we haar niet meer gehoord over pijn. Wel kreeg ze in het weekend een allergische reactie ergens op. Heel haar lijfje zat onder de bulten, dus ook onder het gips. Het leek wel of ze in de brandnetels was gevallen, ze krijste het uit van de frustratie. Gelukkig konden we bij de huisartsenpost een drankje ophalen dat de jeuk tegen moest gaan. Ook dat nog…
Inmiddels is het februari en tellen we af naar 25 februari, dan mag het gips eraf! En natuurlijk hopelijk we op het verlossende woord dat haar heup EIN-DE-LIJK goed is en ze niet meer geopereerd hoeft te worden. Nu ligt ons arme meisje ziek op bed met een dubbele oorontsteking, buikgriep en ontstoken ogen, is Jaxon ook ziek en staan Johan en ik op overlevingsstand. Een week voor de operatie hebben wij een oproep geplaatst via instagram en facebook dat Viënn gek op post en kaartjes is en of iemand haar een kaartje wilde sturen. Wat een reacties hebben we daarop gehad! Ik denk dat ze inmiddels wel 80 kaarten heeft ontvangen, zelfs uit Polen! Ongelooflijk, zo bijzonder. Iedereen onwijs bedankt daarvoor! Wij hopen dat de komende weken snel voorbij gaan en we straks weer fijn kunnen genieten van ons kleine meisje!
ELLEN
