“Zien jullie ook wat ik zie?” Mijn eerste echo vond ik rete spannend. Zou ik de verloskundige wel leuk vinden? Zou er een klik zijn? Nou die was er, maar voor erg korte duur. De dag van de echo vond ook de vader van de meisjes het spannend en zodra de verloskundige de echo startte zag ik het. Twee kleine ieniemienie mensjes groeiden daar. Ik geloof dat mijn ex-partner nog nooit zo stil gezeten heeft. Geschrokken keek ik de hele aardige en lieve verloskundige aan. Wij werden direct doorverwezen naar de gynaecoloog.
Zwangerschap
De zwangerschap was zoiets als; met twee vingers in de neus.
Ja, ik had met mijn kleine en lenige postuur al snel last van bekkeninstabiliteit en ik moest met 27 weken volledig de ziektewet in, omdat ik met mijn staande beroep teveel harde buiken kreeg. Na een halve dag werken kon ik zo negen harde buiken in een half uur krijgen. De gynaecoloog besloot dat ik niet meer mocht werken. De harde buiken hadden tot op dat moment gelukkig geen uitwerking gehad en zat alles down under nog steeds potdicht. Gelukkig. En ze bleven zitten. Wel 38 weken lang. Ja, lang. Heel erg lang vond ik het, want in de eerste folder die ik van de assistent meekreeg over tweeling zwangerschappen, zouden mijn meisje met 37 weken gehaald worden. Maar nee, mijn arts koos voor 38 weken. Ik snap het wel hoor. Hoe langer ze blijven zitten, hoe beter het voor de kleintjes is, maar die laatste week leek wel eeuwen te duren. Vooral omdat ik de laatste weken erg veel controles had. En niet alleen de echo’s, maar ook werd ik geregeld aan de CG gelegd om te zien of alles nog wel oké was. Ik had natuurlijk niet heel veel ruimte, maar bewegen konden ze als de beste. Tot er een aantal momenten waren dat de stress erin schoot, omdat ze te rustig waren voor mijn idee.
Geplande keizersnede
We wisten al met een maand of 6, dat ik een geplande keizersnede zou krijgen, omdat Nevaeh rond die tijd besloot om toch nog een keertje te gaan draaien. Er was totaal geen ruimte, maar madam had toen al een eigen willetje en moest en zou draaien. Nou, dat heb ik gevoeld. Ik baalde als een stekker, want nu kwamen er ineens twee kindjes tegelijk en zou dit mijn enige zwangerschap zijn, zonder hen zelf op de wereld te kunnen zetten. De gynaecoloog wilde namelijk het risico niet nemen, dat Nevaeh klem zou komen te zitten en we alsnog halsoverkop naar de OK zouden moeten. Ondanks de geplande keizersnede besloot ik toch een vluchtkoffertje te maken. Je weet immers maar nooit met een tweeling en dan was alles gereed. Wel pas met een week of 35. Ondanks dat de kans op vroeggeboorte heel erg groot was. Waarschijnlijk had ik alle vertrouwen in mijn lijf of zo. Iedereen verklaarde mij voor gek, want een tweeling wordt doorgaans altijd te vroeg geboren. Maar daar maakte ik mij niet zo druk over. Ik genoot volop van mijn veel te grote buik.
De dag kwam dichterbij en die hele week was ik thuis in de weer om alles gereed te hebben.
Ik heb met mijn mega dikke buik zelfs nog de ledikantjes van hun kamertje naar onze slaapkamer gesleept. En geloof mij, deze waren veel te zwaar. De avond ervoor nog erg druk geweest. Ik wilde ineens van alles doen, waar ik eerder niet aan had gedacht. Of liever gezegd niet aan wilde denken. En dat moest natuurlijk allemaal op het laatste nippertje.
02.03u
Ik werd wakker omdat ik dacht in bed te hebben geplast. What was I thinking?!
Tot er een tweede golf van vruchtwater kwam (blijkbaar verloor ik al twee dagen steeds een klein beetje vruchtwater, maar was ik nooit snel genoeg om het op te vangen. De assistente had mij dat gevraagd, maar ik was steeds te laat. Zij gooide het dan ook op zwangerschapsincontinentie). Licht aan. Oké, het is helder. Mooi. Op dat moment maak ik de vader van de kids wakker met het nieuws dat mijn vliezen zijn gebroken. Meneer springt als een ware superman het bed uit en roept dat we per direct naar het ziekenhuis moeten. For fuck sake, doe alstublieft rustig aan! Ik zeg hem dat we eerst de verloskamer bellen. Zij adviseren inderdaad om direct te komen. Bepakt en bezakt met alles wat we nodig hebben, rijden we naar het ziekenhuis. We krijgen een kamer en de dienstdoende verloskundige sluit me aan de CG en pakt een echoapparaat. Waar Jaliyah nog heerlijk aan het zwemmen was in haar eigen vruchtzak, zag je duidelijk dat Nevaeh omringd was door een vliesje. Geen zwempartijen meer voor haar. Omdat ik verder nog geen ontsluiting had en alle activiteit verder rustig was, inclusief mijn kindjes, mochten we blijven, omdat we die ochtend toch snel aan de beurt zouden zijn. Helaas kwam van slapen weinig, gezien er die nacht zowel links als rechts van onze kamer dames waren die vol gas in hun bevalling zaten en flinke oerkreten konden laten horen. Bij mij lag meneer nog geen 1,5 meter naast mij gigantisch te ronken.
06.45u
Kramp.
Niet wetende dat ik een uur en vijftien minuten later de verpleegkundige zou bellen, omdat het toch echt regelmatig om de 15 minuten kwam. De verloskundige werd gehaald en ja hoor: 2 centimeter ontsluiting. Op zich voor een normale bevalling helemaal niet erg, maar gezien ik een keizersnede zou krijgen, was dit geen goed teken en werd ik direct weer aan de CG gelegd. Nevaeh mocht geen stress ondervinden en ik mocht al helemaal niet nog meer ontsluiting krijgen dan ik al had. De vader van Nevaeh en Jaliyah heeft toen in alle haast onze pullen nog uit de auto moeten halen. Alles hadden we daarin gelaten, omdat we waarschijnlijk vannacht weer naar huis gestuurd zouden worden.
07.30u
Ik werd meegenomen naar de verkoeverkamer om mij gereed te maken voor de operatie. Daar gingen we dan. Op de OK was het druk. Naast dat er een heel team voor mij klaar stond, stonden er twee teams klaar voor de meisjes. Één team voor ieder kindje. Dat bracht rust in de drukte. Mijn gynaecoloog was zojuist ook aangeschoven.
De ruggenprik
“Mevrouw kan u uw rug nog boller maken?”, kwam van achter mij vandaan. Ik keek omhoog en vroeg mij serieus af of deze beste man serieus was. Vriend, kan je niet zien dat er een gigantische buik met twee baby’s tussen mijn benen hangt en die best wel in de weg zitten om mijn rug nog boller te maken? Dat zijn dan van die momenten dat je dat ook daadwerkelijk hardop roept en dan ineens beseft dat je hardop gedacht hebt. Ik blies mijn adem uit en probeerde nog boller te zitten. Met warme en tintelende benen werd ik goed gelegd.Ik weet ook nog dat ik lichtelijk in paniek raakte toen de anesthesist zei dat we “ready-to-go” waren. Huh? Wat. Wacht! Jullie hebben nog helemaal niet gecheckt of ik daadwerkelijk wel gevoelloos ben (Mijn grootste angst). De beste man naast mij zag dit en legde uit dat ze al lang een paar keer heel hard hadden geknepen met een pincet en ik daar niets van merkte. Het is heel raar dat je de mensen hoort praten, terwijl ze je toch echt aan het opensnijden zijn. Je lichaam beweegt, maar je voelt eigenlijk niets. Tot je hoort dat meisje nummer één er is. Mijn dokter hield haar boven het scherm en feliciteerde ons met haar. Nog geen twee minuten later was meisje nummer twee er. Ook haar kreeg ik heel vluchtig te zien. Ze werden meteen nagekeken. Terwijl ik een tweede infuus kreeg voor de placenta kwamen daar dan eindelijk mijn kleine meisjes. Zo klein. Zo kwetsbaar. Beide werden in couveuse na een minuut of vijf weer weggereden voor verdere testjes terwijl mijn placenta werd verwijderd en ik weer dichtgenaaid werd. Het is zo raar om alleen van de OK naar de verkoeverkamer gereden te worden, wetende dat je meisjes elders in het ziekenhuis verblijven. Mijn buik was leeg en plat. En ik voelde mij lichtelijk eenzaam. Ik wilde naar mijn meisjes. Ik geloof dat ik er een uur heb gelegen voor ik hen dan eindelijk mocht zien. En vooral vasthouden. Dat eerste huid op huid contact is magisch en fijn. En ergens ook heel raar. Want eindelijk kon ik hen in het echt bewonderen.
RILANA (klik hier voor haar Instagram)
