Ik sta voor de spiegel en ik kijk extra goed om te controleren of het echt wel klopt. Jup, een klein bierbuikje kan ik wel onderscheiden maar niets wat lijkt op een groeiende baby daar binnen. Kijk, dat is mooi. Die kogel heb ik ontweken!
“Waarom begin je met die opening van je blog?” Ik weet zeker dat die vraag nu door jouw hoofd heen gaat terwijl je dit leest. Eigenlijk een vrij simpel antwoord: ik hoorde laatst iemand het volgende zeggen: ”Mijn man en ik zijn samen zwanger; wij zijn zwanger”. Euh, nee? De vrouw is zwanger, de man helpt de vrouw bij het zwanger zijn en de man zorgt ervoor dat wanneer zijn vrouw zwanger is dat haar niets te kort komt, maar een man en een vrouw zijn zeker niet samen zwanger.
Wij mannen hebben geen kind in onze buik, onze hormonen vermenigvuldigen zich niet waardoor wij ineens mood swings krijgen die we uiten op onze partner en we ervaren ook zeker niet de ongemakken die erbij horen wanneer er een levend mens in je buik groeit die het op sommige fronten zwaarder maakt om je door het dagelijkse leven heen te wurmen. Kijk naar mijn vrouw bijvoorbeeld, bij haar is halverwege de zwangerschap heftige bekkeninstabiliteit geconstateerd. Ik heb hier geen last van hoor, sterker nog, ik heb zojuist op Google moeten opzoeken of mannen überhaupt bekken hebben. Nee, ik heb gekeken maar ik heb van geen van de bekende ongemakken last eigenlijk.
En last heb ik ook zeker niet van Nicole. Ik moet toegeven dat haar zwangerschap eigenlijk vanaf het begin al niet liep zoals bij de eerste. Daarin was alles zo rooskleurig en liep ze stralend door het leven, waar in deze de zwangerschap kenbaar werd gemaakt door een rampzalige nacht waarbij we haast op de huisartsenpost zaten omdat ik me echt zorgen om haar maakte. Toen we in de ochtend de opmerking maakten of het niet handig was om voor de zekerheid een zwangerschapstestje te doen moesten we allebei hard lachen. De eerste keer duurde het 18 maanden en zaten we al in het begin van een ziekenhuistraject. Het kon voor ons dan ook zeker niet zo zijn dat een maand na het beslissen dat we graag een tweede kind wilden, dit nu ook al daadwerkelijk het geval kon zijn.
Ik kan jullie verzekeren, toen Nicole nog bleker dan ze die nacht eruit had gezien terug kwam lopen uit de badkamer, het testje in haar hand en met ongeloof in haar ogen mij aankeek, ben ik daadwerkelijk bijna het bed uitgelazerd. Ik wist niet van verbazing hoe ik moest reageren en het kwam niet eens bij me op om blij of uitbundig te reageren. We waren gewoon twee mensen in een slaapkamer die er helemaal niets van begrepen, die elkaar stom stonden aan te staren alsof ze het verkeerde pak koffie hadden meegenomen bij de supermarkt. Ik denk serieus dat we echt een paar dagen nodig hebben gehad voordat we echt het besef hadden wat er stond te gebeuren.
Misschien dat het daarom voor mij ook allemaal anders is dan bij haar eerste zwangerschap (ook mede omdat ik gewoon een nuchtere Rotterdamse man ben trouwens). Bij Aaron was na 15 weken geloof ik al de hele babykamer klaar, hadden we drie kledingkasten vol aan kleding en stond zijn badje al klaar in de badkamer. Maar nu vecht ik tegen Nicole d’r nestelingsdrang en ben ik super laks. Althans laks, alles is klaar voor eind maart dus er is tijd zat. Ik ben daar zo veel relaxter in geworden. Ik voelde bij Aaron echt de druk van alles, was super impulsief en kocht veel te veel. Nu maak ik gewoon constant geld over naar Nicole haar rekening en wens ik haar veel succes.
Ik moet wel veel meer doen thuis. Begrijp me niet verkeerd, ik ben al een redelijk bijzondere fulltime werkende vader. Ik hou van poetsen. Ik kan om half 11 in de avond besluiten om alle keukenkastjes leeg te halen, ze schoon te maken en opnieuw in te richten en vind dit dan therapeutisch. Ik kook vrijwel elke avond (behalve wanneer Nic burrito’s maakt, dan zit ik braaf aan tafel te wachten) en zorg er samen altijd met haar voor dat ons huis op orde is.
Maar nu wordt er de volledige week nog meer van me verwacht thuis en tel daarbij op dat ik minimaal rond de 50 uur per week werk, te veel heb meegemaakt en te snel volwassen heb moeten worden en die optelsom maakt dat ik geestelijk niet helemaal in orde meer ben. Nu beleef ik helaas de laatste tijd van de zwangerschap anders. Ik mis momenteel de eigenschap om dingen intens te voelen en ben soms niet te genieten thuis. Ik werk nu aan mijzelf, maar het lukt me bij lange na niet om uit de cirkel te kruipen waarin ik rondloop. Aangezien ik zelf ook nog op zoek ben naar wat nou precies de oorzaak is, kan ik hier nog niet over uitweiden. Misschien wel iets voor een volgende blog. Feit staat dat ik op zoek ben naar mezelf en naar wie ik ben. Dat maakt onze situatie thuis lastiger, ook zeker voor Nicole die naar de laatste weken van haar zwangerschap toe waggelt en het nu moet doen zonder de volledige steun van haar man gezien ik op ongeveer 70% van wie ik ben leef. Ik doe echt mijn best, ik werk er hard voor en voor mij staat vast dat ik zo ontzettend toeleef naar de geboorte van mijn dochter. Dat gevoel staat vast, dat gevoel is er en ik heb weer dezelfde, heerlijke onderbuikkriebels als ik me voorstel dat ze heerlijk op mijn borstkas lig te slapen.
Oh en de babykamer, die is klaar hoor. Althans, ik vind hem af maar ik weet zeker dat Nicole er nog wel wat voor kan vinden.
TIM (klik hier voor zijn Instagram)
