De bass van de muziek dreunt door mijn lichaam terwijl de knipogende barman mijn zoveelste drankje van die avond inschenkt. “Dank je wel!”, blèr ik in een poging boven de luide muziek uit te komen, de barman blijft mij grijnzend met zijn (veel te) witte tanden aanstaren.
Mijn ogen glijden door de zaal, er zijn zo veel mensen vanavond. Gelukkig duurt het niet lang voordat ik diegene vind waar ik naar zoek: Daar staat hij, naar mijn mening de allerknapste man in deze discotheek – wat zeg ik – van de hele wereld. En ik heb het geluk dat deze man bij mij hoort.
Het is 2014: We hebben alle tijd van de wereld en nul verantwoordelijkheid. In het weekend gaan we alle feestjes af, we gaan vaker uit eten dan dat we koken en maken de reizen waar we zin in hebben.
Terwijl ik op hem afloop, in die drukke discotheek, ontmoet mijn blik de zijne – “Jeetje, probeer een beetje cool te blijven”, spreek ik mijzelf streng toe. Ik doe nog snel een poging mijn haren goed te krijgen door mijn vingers er doorheen te halen: Een mislukte poging. Maar dat maakt niet uit, want zodra ik bij hem ben trekt hij mij naar zich toe, zegt glimlachend: “Dag mooie vrouw” en zoent me – ik proef een mengeling van drank en sigaretten.
Hier in al deze drukte met zijn armen om mij heen kan ik mij niet voorstellen dat er iemand bestaat die gelukkiger is dan ik op dat moment ben.
Fast forward 5 years later:
Het gehuil dreunt door in mijn hoofd terwijl mijn baby luid en duidelijk aangeeft voor de zoveelste keer behoefte te hebben om aan de (mijn) melkbar te hangen. In het schemer van de ochtend zie ik twee oogjes naar mij opkijken. “Goedemorgen, allerknapste jongen van de hele wereld” fluister ik – ik word direct begroet met een grote tandenloze grijns.
Terwijl mijn baby zich langzaam weer in slaap drinkt laat ik mijn ogen door de slaapkamer glijden, sinds wanneer hebben we hier een speelgoedwinkel geopend? Ik hoef niet lang te zoeken om degene die deze ravage aan heeft gericht te vinden. Daar ligt ze, met haar armen om de nek van haar vader: Ons meisje. Naar mijn mening het allerleukste meisje van de hele wereld.
Het is 2019 (WTF, mag ik weer even het cliché erin gooien van dat de tijd vliegt?). Ons leven bestaat inmiddels uit peuterperikelen, babymijlpalen en de uren uitrekenen tot het kinderbedtijd is (grapje hè – soms) ondertussen acteren we – net als alle andere ouders – dat we echt wel weten wat waar we mee bezig zijn.
De baby slaapt weer. Ik stap uit bed, tijd om aan de dag te beginnen. Wanneer ik langs de spiegel loop kijk ik nog even moedeloos naar mijn haar: Ik ga niet eens meer een poging doen, verloren zaak. Dat vermoeide hoofd ook trouwens.
Beneden pak ik het brood, de eieren en melk uit de koelkast en maak een begin aan het ontbijt. Na een paar minuten hoor ik blote voetjes op de trap: “Mamaaaaaaa!” Zo snel als ze kan loopt ze naar beneden om vervolgens enthousiast op mij af te rennen, zich om mijn nek te klemmen en haar kletssessie te starten die tot kinderbedtijd gaat duren. In de tussentijd zie ik haar vader met haar broertje de trap aflopen. Ik hoor dat ook haar broertje inmiddels zijn brabbelsessie is gestart op de arm van zijn vader.
Terwijl hun vader op mij afloopt voel ik weer precies hetzelfde wat ik voelde daar, in die discotheek vijf jaar geleden – “Doe verdorie nou eens een keer cool.” Mijn blik ontmoet de zijne en ik ben mij er opeens pijnlijk van bewust dat ik hier sta in mijn knalroze badjas, met een knot van anderhalve dag oud op mijn kop en een gezicht dat er uitziet alsof het 80 jaar slaap heeft gemist.
Maar dat maakt niet uit want hun vader – mijn man – trekt mij met zijn vrije arm naar zich toe en zegt glimlachend: “Dag mooie vrouw.” En daar, in alle ochtendrukte, kan ik mij niet voorstellen dat er iemand bestaat die gelukkiger is dan ik op dat moment ben.
Mocht je nu denken: “Wat een zoetsappig verhaal” heb ik speciaal voor jou nog een alternatief einde, wat wellicht ook op waarheid – *kuch* afgelopen weekend *kuch* -gebaseerd is: “En daar, in alle ochtendrukte, kan ik mij niet voorstellen dat er iemand bestaat die gelukkiger is dan ik op dat moment ben. Waarop vervolgens onze peuter a.k.a. ‘rondlopende middelvinger’ haar volle beker sinaasappelsap door de woonkamer smijt met de woorden: ‘Eefje wil andere kleur beker – NU!” En mijn man bedenkelijk naar mijn hoofd kijkt terwijl hij vraagt: “Zit er nu babykots in je haar?”
THE END
RENEE (klik hier voor haar Instagram)
