Het lijkt zomaar een hele slechte aflevering van je favoriete serie. Zo een waardoor je besluit nooit meer te kijken. Twee keer kanker in één gezin. Diagnose in dezelfde maand. Nee hoor, dat is toch echt te ongeloofwaardig? Goeie acteurs, waardeloos script. Was het maar geacteerd, was het maar gespeeld. Helaas is dit belachelijke verhaal gewoon werkelijkheid en is ons gezin begin 2019 volledig door elkaar geschud. Een jong gezin, zij 37 en hij 33, een meidentweeling van 6 en nog een minidiva van 3. Sportief, sociaal lekker druk, genietend van het leven en elkaar. Bam!
Hoe ga je iets wat je eigenlijk niet door je voordeur wil hebben toch een plekje geven in je gezin? Een vraag die de pedagoog in mij meteen op scherp zet. Na de diagnose bij Nic hebben we het woord kanker voor de kinderen nog even buiten laten staan. We gooiden het op een knipje. “Papa wordt geopereerd omdat wij heel blij zijn met drie lieve meisjes”. Zolang we nog geen duidelijk behandelplan hadden lieten we het maar even zo.
Ik check mijn borsten maandelijks. Een gewoonte, een afspraak met mezelf, controle. En zomaar, uit het niets, voel ik het. Een knobbel, een knikker, een bult. Alle alarmbellen op scherp. De doktersafspraak al gemaakt en pas de avond ervoor in bed verteld. Hij voelt hem ook.. Het zal toch niet.. Toch wel… In de dagen die volgden bereikte het nieuws steeds meer mensen. Kaartjes, korte bezoeken, knuffels op straat. Kinderen voelen feilloos aan wanneer er iets niet in de haak is. Als zuignappen zitten ze aan je geplakt en volgen je overal waar je gaat. “Nog maar even niets vertellen”, is al snel geen optie meer. Maar hoe… Hoe vertel je 3 jonge meisjes dat papa EN mama ziek zijn?
Na een weekend vol drukte en bezoek moest het gebeuren. Waarom zoveel visite, en waar hebben ze het toch steeds over, waarom krijgen papa en mama knuffels en waarom mogen we sommige dingen niet horen? Je zag het ze denken. Zondagavond zijn we er samen met een grote pot thee en een pak roze koeken voor gaan zitten. Nic deed de inleiding, en hoe! Zonder woorden luisterden we aandachtig naar zijn verhaal. Een verhaal over boze bultjes in het lijf van papa en mama. Over de dokter, het ziekenhuis en hoe zij ervoor gaan zorgen dat we weer beter worden! Op de website www.kankerspoken.nl wordt heel duidelijk en vooral visueel uitgelegd wat er gaat gebeuren. De kinderen kunnen zelf het onderwerp kiezen aan de hand van ziekenhuisramen. Kiezen… “Kies papa of mama”, hoor ik uit de Ipad galmen. De bizariteit van deze vraag besef ik me pas tot Nic me er op wijst. Voor de kinderen maakt het geen verschil. “Als jij mama kiest, kies ik papa”. Er vliegen regelmatig handjes mijn BH in. “Mama, mag ik even je boze bult voelen”. “Papa mag ik je wond zien”. Het is oké. De maximale dagelijkse schermtijd is inmiddels ietwat opgeschroeft. Vaak in de ochtend voor school vliegen ze weer even door de website. De onbevangenheid, de openheid, nieuwsgierigheid, de speelse manier waarop zij dealen met deze hele SHIT is bewonderenswaardig! Voor hen heeft het woord ‘kanker’ nog geen negatieve lading zoals wij dat ervaren. Soms even verdrietig, bang of boos, maar zolang we het samen doen komt alles goed!
MARCIA (klik hier voor haar Instagram)
