Marloes Coenen is een prachtige vrouw, maar tegelijkertijd een beest! Ze maakte namelijk bijna alle vrouwen af in de kooi. Ze was een MAMA-vechtster. Ze maakte haar debuut op 19-jarige leeftijd. Ze sloot haar carrière af op 35-jarige leeftijd en was al drievoudig wereldkampioen! Ze heeft een prachtige documentaire gemaakt over haar MMA-carriere ‘The last fight’, een echte mustsee!! Marloes verruilde hierna de harde MMA-wereld voor momlife. En wij mochten deze beauty interviewen. Lees je hieronder mee?!
Hoe komt het dat jij als vrouw voor MMA hebt gekozen?
Dat was een lange weg van zelfverdediging naar echt vechten. Langzaamaan ontdekte ik dat ik als meisje veel sterker was dan ik dacht. Je krijgt steeds meer zelfvertrouwen en daardoor ga je jouw eigen grenzen verleggen. MMA is voor mij de mooiste sport om alles te trainen lichaam en geest.
Ben je wel eens KO geslagen? Wat was de ergste schade / breuken die je hebt opgelopen in een gevecht?
Nee nooit. In de partij heb ik nooit veel schade opgelopen. Het zijn de zware trainingskampen die voor blessures zorgen.
Wat kies je’ (je moet kiezen): het laatste gevecht gewonnen hebben en een lopende MMA carriere of gestopt zijn met MMA en een kind.
Een onmogelijke keuze. Ik dacht dat mijn lichaam uitgeteerd was door al die jaren van onbewust overtraind zijn in de zwaarste sport die er is, trainend met mannen. Ik was al bezig met het verwerken van de mogelijkheid dat ik nooit moeder zou worden door de keuzes die ik gemaakt had. En toen kwam Ava binnen no time.
Hoe reageerde je toen je een positieve zwangerschapstest in je handen had?
Zal ik eerlijk zeggen dat ik dat niet meer weet? Ik heb de test wel bewaard en alle foto’s ervan ook!
Hoe vond je de bevalling?
Ik ben hier bezig met het verzamelen van bevallingsverhalen. Mijn verhaal staat daar ook, maar ik zal het ook hier delen:
Black ‘n Blue
Na de bevalling was ik bezaaid met kleine blauwe vlekjes die doorlopen tot en met mijn schouders. Ook was er in mijn oog een ader gesprongen en had ik er een blauw oog bij geperst. Dertien dagen na de uitgerekende datum op de avond voordat ik ‘s ochtends om 08:00 uur zou worden ingeleid, startte mijn bevalling. Mijn vriend timede de weeën en die kwamen wel heel snel achter elkaar. Niet bepaald één minuut op en drie minuten af. Hij belde de verloskundige die mij wat vragen stelde. ‘Voel je het in je hele buik of alleen onderin?’ Ik bleek waarschijnlijk voorweeën te hebben omdat ik het alleen onderin voelde… Maar omdat ik één minuut op ging en één minuut af, wilde mijn vriend even later toch weer bellen. ‘Roemer, dat doe je niet! Ik ga me niet aanstellen.’ Dus Roemer belde niet maar appte de verloskundige de tijden door. Even later stond ze voor de deur. Na onderzoek bleek ik één centimeter ontsluiting te hebben en schaamde mij dood. Veel tijd om door de grond te zakken had ik niet, want er kwam weer een wee aan. De verloskundige bleef en 30 tot 45 minuten later zat ik op vijf centimeter. Ik zat midden in een weeënstorm! Op naar het ziekenhuis naar het bevalhotel; of hoe het ook heet. In zo’n storm in een auto zitten, is geen pretje kan ik je vertellen. Bij de eerste hulp werd ik in een rolstoel gezet, ik zei nog stoer dat ik prima kon lopen, maar ik vond het toch wel fijn toen de verpleegkundige mij door de gangen van het ziekenhuis racete terwijl ik hevige pijn in mijn buik had. En ik had nog meer geluk want ik mocht bevallen in de jacuzzi van het ziekenhuis! De weeën knalden door terwijl ik in het water zat en uiteindelijk had ik binnen twee uur tien centimeter ontsluiting.
Ik moet je nog wat vertellen…
17 Jaar lang heb ik professioneel in kooien gevochten. Dus ik kan wel wat hebben. Toen ik aan het dubben was of ik wel of niet een zwangerschapscursus ging doen en las dat je daar leerde met pijn om te gaan, was dat nogal een dooddoener voor mij. Ook het controleren van de ademhaling was iets wat deze bikkel al jaren kon. Ga maar na, de sport die ik deed houdt in dat je mag trappen, stoten, ellebogen, knieën, werpen en ook op de grond gaat het hard door. Daarvoor moet je jouw ademhaling wel de baas zijn. Het derde cursusargument was dat je er andere zwangeren leerde kennen. Nou, die had ik in mijn omgeving al genoeg. Dus ik ging niet naar zo’n cursus toe, had het druk zat. Dat was mooi stom, want dan had ik geleerd dat je niet met je hoofd maar met je vagina moet persen. En had ik dus geen gezicht vol blauwe plekken gehad. Tip twee, houd je ogen open tijdens het persen want anders kan je postpartum twee weken scheel kijken.
Anyway, terug naar de jacuzzi. Ik mocht persen en was blij dat het er al bijna op zat. Dat bleek niet het geval, ik ging uit de jacuzzi en op het bed liggen zodat de verloskundige kon kijken, voor wat ben ik vergeten want liggen deed pijn. Vervolgens kwam de baarkruk er aan te pas, stond ik tegen de muur te persen en mocht ik weer gaan liggen voor een check. Toen de verloskundige vroeg of ik het idee had dat ik het voor mijn gevoel alleen moest doen, dacht ik verbaasd ‘Hoe weet ze dat?!’ en beaamde dat dit het geval was. Ze wist genoeg en mijn bevalling werd geïndiceerd als ‘medisch’. Weer werd ik door de gangen van het ziekenhuis geracet, op naar een nieuwe locatie. Daar aangekomen mompelde ik dat ik zo moe was en wilde slapen. De verpleegkundige antwoordde streng: ‘Nou nee, jij gaat een kind krijgen.’
Adieu zwangerschapsplan
Maar ik was op! Echt op! Gedurende mijn sportcarrière ben ik meer dan tien jaar overtraind geweest. Om een lang verhaal kort te maken, ik had epileptisch aandoende aanvallen die ik kreeg als ik uitgeput was. Dit had ik voor de zekerheid wel gemeld bij de verloskundige maar zoiets had ik al jaren niet meer meegemaakt. Je voelt ‘m aankomen, niet?Nadat ik oxytocine kreeg toegediend voor het opwekken van de persweeën, knalde de aanval erin. Schuddend, met armen en benen wild slaand lag ik op het operatiebed. Er werd mij gevraagd of ik nog bij was, maar ik was zo moe dat ik nauwelijks kon antwoorden. Ondertussen wist ik uit ervaring dat dit gebeurde als ik uitgeput was en ook hoeveel energie mij dit zou kosten en die was al op! Roemer snapte hoe laat het was en zijn stem klonk boos. Vaag hoorde ik hem zeggen dat ik sterk was en nooit klaagde maar dat dit een teken was dat er wat gedaan moest worden.
Hulp kwam
In mijn zwangerschapsplan had ik opgenomen dat ik pertinent geen medicatie wilde. Ik had bedacht dat ik de pijn wilde ervaren zodat ik dat kon vergelijken met de pijn in de kooi. Ja. Echt. De oxytocine werd dichtgedraaid en er kwam een morfinevariant voor in de plaats. Uitgeput lag ik op mijn rechterzijde met dat pompje in mijn hand geklemd. Iedere keer dat het lampje op groen ging, kon ik drukken voor een shot rust en sloot ik mijn ogen. Af en toe keek ik door mijn wimpers heen of ik alweer een groen lichtje zag branden. Zo heb ik 30 tot 45 minuten gelegen om op adem te komen. En toen ging het oxytocine-infuus weer open en het persen door. Ondertussen werd er een draadje op Ava’s hoofd geplaatst om haar te monitoren. Later werd er nog een druppeltje bloed afgenomen om te kijken of ze niet verzuurde. Ik heb overigens nooit persweeën gevoeld. Van te voren had ik verwacht dat ik haar in het laatste stadium zou voelen zakken. Stukje voor stukje, beetje bij beetje. Ik voelde echter niets. En toen er wat haar te zien was, durfde ik, de stoere kooivechter, niet goed te persen omdat ik een beeld voor ogen kreeg dat al mijn ligamenten en botten rondom mijn vagina zouden knappen als ik zou persen. De strenge verpleegkundige had het door en zei mij niet bang te zijn voor de pijn. Wat was dat begrip en advies fijn om te horen! Er werd mij verteld dat ik mij kwaad moest maken maar dat motiveerde niet zo goed. Als ik vroeger de kooi in ging, was dat soort praat ook nooit aan mij besteed. Roemer wist dat en coachte mij zoals hij in een wedstrijd zou doen. Met enthousiasme en vertrouwen en dat gaf mij de kracht om te persen. Ik schreeuwde het uit en de verpleegkundige adviseerde om te focussen op het persen beneden in plaats van te schreeuwen. Was weer een goed advies. ‘Het gaat zo branden.’ En ja, het fikte flink! Ik moest blijven drukken en ondertussen was de arts met de verpleegkundige aan het overleggen. Helemaal snapte ik het niet, maar wel dat we op het randje zaten. ‘Ach nog even, het kind is er bijna’, pikte ik op. Ik vermoed dat ik daarom zelf aan de arts om een knip heb gevraagd. Nou, zeg maar gecommandeerd. De arts antwoordde dat ze het zonde vond. Waarop ik zei, nee eiste, dat het een knip was of een keizersnede maar dat het moest! De naald kwam, de knip erin en toen was kleine Ava eruit.
Ik ben veel vergeten maar weet nog dat ik alleen maar zei ‘Mijn meisje, mijn meisje…mijn meisje!’. Ava-Azure Katharina Trompert was de nieuwste inwoner van Amsterdam. Achteraf heb ik begrepen waarom het persen niet wilde en de weeën waren weggevallen. Ava bleek haar hoofdje schuin te hebben gehad waardoor ik eigenlijk een keizersnede had moeten hebben. Ik ben heel blij dat ik alles zo heb mogen ervaren. Oxytocine, morfine en een knip, het zijn allemaal hulpmiddelen die er helemaal niet toe doen want je hebt mooi zelf een kindje gebaard. Die ervaring is heftig en ik ben er, heel cliché, dankbaar voor.
Hoe zijn jullie op de kindernaam gekomen?
Ava en Azure popten gewoon in mijn hoofd op. Toen zijn we gaan Googelen, omdat we wilden dat ze internationaal geen modderfiguur zou slaan. Er waren wat internationale afkortingen voor AVA zoals: ‘algemene vergadering van aandeelhouders’ en ‘Agri-Food and Veterinary Authority of Singapore’, maar toen lazen we wat haar naam betekende maakte dat geen bal meer uit. Ava is een Ierse/Engelse naam en betekent: ‘vogel’, ‘vrijheid’ en ‘leven’. Azure is Frans/Engels naam en staat voor ‘blauwe lucht’. Toen werd het ineens heel grappig om een streepje tussen beide namen te zetten: ‘Ava-Azure’ onze vogel in de blauwe lucht.
Wat vind je het mooiste aan motherhood? Allereerst Ava. In haar ligt alles besloten. Liefde, nieuw perspectief en relativering. Maar ik vind ook de connectie met andere vrouwen heel mooi. Het voelt verenigd. In onze maatschappij worden vrouwen te weinig actief aangeleerd om met elkaar samen te werken, we moeten vooral tegen elkaar strijden en worden op ons uiterlijk beoordeeld; dat is blijkbaar ons grootste kapitaal. Ik merk dat ik nu gemakkelijker een connectie leg door de gedeelde ervaring, dat vind ik prachtig.
Wat zou je ervan vinden als je kind aan MMA gaat doen?
Ik laat haar totaal vrij. Als ze gelukkig en een goed mens is, hebben Roemer en ik het goed gedaan. Ze hoeft geen hoogvlieger te worden, we willen dat ze intrinsiek gemotiveerd haar doelen bereikt. Natuurlijk krijgt ze wel een breed bewegingsfundament mee. Op onze R-Grip gym starten we al met Superheldenlessen vanaf 3 jaar, ik kan niet wachten om Ava mee te laten doen. Dat is zo zoet om te zien.
Wat hoop je dat je kind later nooit gaat doen?
Ava is nu zo puur dat ik mij niet kan voorstellen dat die ook slechte dingen gaat doen. Ik besef hoe naïef dat is, want van fouten moet je leren.
MARLOES COENEN
