De kraamsuite was voor mij gereed en ik mocht op het kraambed gaan liggen. De kamer had een verschrikkelijke lelijke groene muur en er stond een hoog bed met een takelmachine erboven…. en in het hoekje stond een klein babybedje. Oke here we go! Waar is die pijnpomp?! Sluit me please aan (ik had gehoord dat je dan zelf de pijnstilling kon regelen door op een knopje te duwen). Ik had al bedacht dat ik zou duwen alsof ik in het laatste level van tetris zat. Maar er gebeurde niks….. Het bleef stil en alleen Ralf ik en de stagiaire waren ik dat klotekamertje. Dat moment leek eeuwen te duren. Ondertussen hingen de dextro energies halverwege in mijn slokdarm te branden. De deur ging open…. En ik hoorde plots engelen zingen: halleluja!!!!!! Mijn moeder. Al die tijd dat ik zo stoer was geweest verdween even als sneeuw voor de zon en ik trekte mijn zieligste puppy gezicht en ik fluisterde: “Mammie help………” “Ach meisje toch??? Doet het zeer???” DOET HET ZEER???? DOET HET ZEER???? JA, HET DOET ZEER EN IK WIL DAT HET OPHOUDT MAM!!!!! WAAR BLIJVEN DIE MENSEN EN WAAR BLIJFT MIJN POMP!! Mam wist wat ik nodig had en zou het wel voor me regelen….
Papa Han kwam ook binnen en gaf me een aai over de bol en een kus. Ondertussen kwam ook de verloskundige binnen. Ze had snel een bezoekje gebracht aan de Chinese dame die ook aan het bevallen was. Die spleetoog had drie centimeter ontsluiting bleek achteraf. En daarvoor moest MIJN verloskundige weg…. Belachelijk. Ik eet uit protest een maand geen kroepoek meer. “We gaan eens kijken hoe ver je bent Letje. Doe je broek maar uit.” Terwijl ze me onderzocht vroeg ik nog maar een keer naar mijn pomp…. Alsjeblieft, wanneer is die pomp klaar? “Pomp??? Ehmmmm, Letje je hebt 10 centimeter ontsluiting. We kunnen je niks meer geven, we moeten wachten op de persweeeen nu”, zei de verloskundige. WAT?? NEE!! Ik kan zo niet persen. Geef me iets… Narcose dan? O god, het moment is bijna daar. Er moest zometeen een hoofd uit mijn utteflut. Ik raakte lichtelijk in paniek. OMG!! Geen pijnstilling voor mij. Geen zakje M&M’s tijdens het persen. De tranen sprongen in mijn ogen. This is the end……
De deur ging weer open en daar kwam mijn moeder. Haar loopje leek op een overwinningsmars dus ze had het gevoel dat ze iets geweldigs had bereikt. Achter mijn moeder kwam een vreemd schaap aangelopen met warrig haar en een brilletje en een snor. “Wie is dat dan weer?, dacht ik. “Ik heb iemand gevonden”, zei ma. Ik kreeg een slap zweterig handje en ondertussen kwam er weer een wee dus ik had haar naam niet verstaan. Laten we haar voor het gemak maar Trees noemen. Daar had ze wel wat van weg. Trees was van het ziekenhuis en ze kwam vertellen dat ze zou assisteren bij de bevalling mocht het nodig zijn. Trees was een trut want ook die vertelde dat ik geen prik en geen pomp meer zou krijgen. Ze ging rustig van alles klaarmaken in de kamer. Mijn moeder vertelde me hoe goed ik het deed en dat ze trots was. Papa Han had een waaier uit mijn moeder haar tas gepakt en stond deze boven mij hoofd te wapperen (Die waaier gebruikt ma als ze een opvliegertje heeft). Nou aangezien ik bijna opsteeg kon ik dit wel gebruiken. Ralf stond rustig te praten met de verloskundige en de stagiaire deed op de automatische piloot nog steeds de ademhalingsoefening voor met haar adem als poep. Ook mijn zusje kwam binnen gevlogen. Ze had meteen door toen ik haar belde in de auto dat het serieus was en kon niet meer slapen. Dus ze had besloten me te komen steunen. Haar haren zaten wild op haar hoofd in een knotje en ze zag lijkbleek. Letterlijk uit haar bed gerold. Ik keek naar haar kapsel en dacht nog: “Hoe doet ze dat?” Als ik een nonchalante knot wil maken lukt het nooit? Mijn zus komt zo uit bed en het zit perfect! Net zo perfect als bij al die bekende Nederlanders die de nonchalante knot dragen. Kijk naar Nikkie Plessen en Lieke van Lexmond…. Die knotten zijn prachtig en het staat sexy en stoer tegelijk. Waarom lijkt het als ik een knotje maak alsof er een chiwawa op mijn kop heeft gescheten. Een minuscuul dun wormpje dat, als ik het uitvouw en vol haarlak spray, even groot is als een diepvriessoesje van Albert Hein. Hoe zit mijn haar nu eigenlijk? Ik ga niet voor lul staan op de foto’s. “Ralf hoe zit mijn haar?” “Je lijkt op de Lion King schat”, en hij grinnikte. Rotzak.
“AAAAUUUWWWWW, AAAUUUWWW weer een wee.” Back to reality. Moet ik nou poepen? Oh, shit nee… Dit is persdrang. 03.35. Let the game begin.
LETJE (klik hier voor haar Instagram)
