Het is allemaal begonnen toen mijn zus zwanger was. Tijdens het maken van haar gipsbuik kreeg zij ineens blauwe lippen kreeg en viel flauw, ik vond het zo eng, dat ik het er spontaan heel benauwd van kreeg en dit ook niet meer verdween. Ik heb al sinds 2011 last van chronische hyperventilatie en paniekaanvallen dus een angststoornis. Dit was toen mijn man en ik elkaar leerde kennen gelukkig goed onder controle. 1 Juli 2014 gingen we samenwonen in een super mooi en groot appartement in het centrum van Tilburg. Toen ik besloot om een spiraaltje te laten zetten, kwamen door de hormonen de paniekaanvallen weer terug. Ik durfde heel veel niet meer, zelf auto rijden, ver weg gaan, alleen thuis zijn, het werd steeds erger. Ik werd bang voor mezelf, bang dat ik mezelf iets aan zou doen. Niet omdat ik dit graag wilde, in tegendeel. Maar angst voor de angst en dan de controle te verliezen. Hierdoor kon Gio ook niet veel meer doen, en hadden we vaak woorden. Ik ging er weer voor in therapie en heel langzaam aan werd het weer wat beter.
Februari 2015 Ik had net mijn spiraaltje laten verwijderen in verband met de angststoornis en voelde me binnen een week weer echt mezelf! Weg met die rothormonen! We besloten voor ons eerste kindje te gaan! Mega spannend voor mij, want dat was juist mijn grootste angst! Zwanger worden, zwanger zijn, iets in je hebben zitten waar je geen controle over hebt. 25 Augustus hadden wij na een half jaar onze eerste positieve test in handen. Die dag ging Gio ook naar Suriname, alleen, want ik durf(de) het vliegtuig nog steeds niet in te stappen, ook weer door de angststoornis. Twee dagen voor Gio thuis zou komen was ik lekker aan het shoppen en kreeg ik een klein beetje bloedverlies, kon geen kwaad zei de verloskundige en komt wel vaker voor! 11 September onze eerste echo, en daarop niet één maar tweeruchtzakjes te zien. Helaas waren ze beide leeg. Het kon nog te vroeg zijn, maar het kon ook een miskraam worden. We mochten na 11 dagen terug komen voor een nieuwe echo. Daarop was er nog maar één te zien, maar nog steeds leeg. We maakten de afspraak om weer een weekje af te wachten of de miskraam spontaan zou komen, maar die bleef uit. 1 Oktober weer een echo, wederom weer niks te zien en ik wilde weer wachten op een spontane miskraam. Geen pillen, geen curretage want stel dat het gewoon achterliep, of ze het gewoon niet goed zagen… Maar 5 oktober begon het bloeden toch en 11 oktober verloor ik het zakje met 12 weken zwangerschap! Super verdrietig natuurlijk maar toch proberen om positief te zijn en er weer voor te gaan.
30 Januari 2016 hadden we weer een positieve test in handen, eindelijk! Bijna een jaar na het verwijderen van het spiraaltje! Na een super zwangerschap, bijna geen kwaaltjes, geen last van paniekaanvallen en vooral ECHT genoten van het speciale gevoel van een mini mensje in mijn buik, werd onze eerste mini op 28 September 2016 geboren. Hazel Indie-Rose, een super mooi, perfect klein meisje!
Een bevalling die heel goed ging ondanks een placenta previa, maar uiteindelijk toch een keizersnede werd in verband met haar hartslag die per wee naar beneden ging. Maar ook daar kon ik me niet druk om maken, ik wilde haar gewoon zo snel mogelijk bewonderen! Al mijn angsten waren dus duidelijk voor niks geweest. Ik heb vanaf dag één van de zwangerschap genoten, zelfs de bevalling wilde ik zo overdoen, ook al duurde die vanaf de eerste wee tot aan de geboorte bijna 23 uur. En van Hazel haar eerste jaar nog veel meer! Beste gevoel ever om mama te mogen zijn van zo’n klein mini mensje!
Augustus 2017 besloten we om voor een tweede te gaan. Deze keer ook rekening gehouden met het feit dat het weer lang kon gaan duren. 4 September hadden we een positieve test! De eerste echo planden we de dag na Hazel’s eerste verjaardag, want dan zouden we een heel feest weekend hebben! We gingen vrolijk naar het ziekenhuis en verdrietig weer naar buiten. Helaas hadden we weer de pech dat het vruchtje gestopt was met groeien en had ik weer een leeg vruchtzakje. We brachten Hazel in de avond naar oma, en gingen samen uiteten. Even bijkomen en bespreken hoe we het deze keer gingen doen. Ik durfde het weer niet aan om met medicijnen of een curretage het weg te halen en wilde het gewoon weer afwachten. We hebben dat weekend gewoon Hazeltje haar verjaardag gevierd. We probeerden maar weer positief te blijven. Wel moeilijk, vooral als mensen juist dan vragen: “Wanneer komt de tweede want nu mag het weer?!”
Op 20 Oktober begon de miskraam en bracht ik toch de tabletjes in om het wat sneller te laten verlopen. Het leek in eerste instantie niets te doen, maar na 1,5 uur kreeg ik ineens weeën en heel veel bloedverlies. We besloten de verloskundige te bellen. Ze stuurde mij direct door naar het ziekenhuis en daar moesten we blijven. Er werden elk uur nieuwe stolsels verwijderd, maar het vruchtzakje kwam niet mee. Uiteindelijk hebben ze het de 22e met een curretage weggehaald en mocht ik meteen daarna lekker naar huis, naar mijn kleine lieve Hazel!
3 April 2018 een half jaartje na de miskraam hadden we weer een positieve test! Helemaal gelukkig maar wel heel spannend of het deze keer wel goed zou zijn. 24 April kregen we een vroege echo, er was een mooi kloppend hartje te zien en ik werd op 7 weken en 4 dagen gezet! Deze keer voelde ik me iets minder goed. Door de hormonen kreeg ik weer last van de hyperventilatie en paniekaanvallen, Maar er was nog mee om te gaan. De zwangerschap verliep tot hier aan toe nog best goed, wel af en toe last van wat kleine kwaaltjes en pijn in mijn buik, ter hoogte van mijn navel en boven in mijn buik maar de paniekaanvallen vond ik nog het ergst… dat werd helaas steeds meer. De verloskundige stuurde mij door naar de pop-afdeling in het ziekenhuis. Maar door de drukte daar zou ik nog wat weken moeten wachten. Uiteindelijk kreeg ik eind juni zo’n grote paniekaanval midden in de nacht waar ik niet uit kwam. En besloten we de volgende dag meteen een afspraak bij de dokter te maken en nog eens naar het ziekenhuis te bellen of de afspraak niet vervroegd kon worden. Gelukkig kon ik dezelfde middag nog terecht! Ik zag heel de zwangerschap niet meer zitten. Ik wst echt niet hoe ik deze weken nog vol moest houden. ik was niet eens op de helft! Waar ik vanaf Hazel haar geboorte al naar uit keek, en afgelopen maanden zo over gedroomd had was in een klap weg! Ik wilde echt niet meer zwanger zijn, niet op deze manier! Niet weten wat ik met mezelf aan moet, hele dagen en nachten bang zijn voor alles! Vanaf dat moment kon ik elke week terecht op het ziekenhuis voor een gesprek met de psycholoog, cognitieve gedragstherapie en bij de haptonoom. Al die therapieën had ik al vaker gehad, maar de hormonen namen alles weer over. Chronische hyperventilatie is bij mij de grote boosdoener, hierdoor heb ik het continu benauwd. Het voelt alsof mijn ademhaling vacuüm zuigt, ik kan niet doorademen. En doordat ik het opmerk ga ik steeds meer op mijn ademhaling letten, waardoor het cirkeltje rond is, en ik het nog benauwder krijg. Daarop volgt dan een paniekaanval. Stroomschokjes vanaf mijn tenen tot in mijn hoofd, niet kunnen ontspannen, schouders zitten ongeveer tot aan mijn oren van de spanning, begin te zweten, word spierwit, een hele hoge hartslag en heb het gevoel dat ik elk moment onderuit kan gaan. Dit gevoel is echt niet te omschrijven. Vooral de benauwdheid maakt mij nog steeds elke keer bang. En met zo’n klein mannetje in mijn buik, werd het nog extra benauwd. De rest van de zwangerschap kwakkelde zo een beetje door, de ene dag ging beter dan de andere. Ik kreeg door wat ik wel en niet kon. Bijvoorbeeld: na het avondeten kon ik niet beneden blijven, maar moest ik echt plat gaan liggen anders kreeg ik het heel benauwd. Niet te veel suiker, vooral water drinken en niet veel eten. Ondertussen kwamen we er ook achter dat ik B12-tekort had. Dus daar medicijnen voor gaan slikken en daar leek ik me ook wel een stukje beter door te voelen. Deze zwangerschap had ik weer een placenta previa, “Jay-Z” lag tot aan week 35 dwars in mijn buik (Hazel noemde we Beyonce tijdens de zwangerschap, om ons niet te verspreken, dus deze man was omgedoopt tot Jay-Z). En met de paniekaanvallen erbij besloten we om deze keer gelijk een keizersnede te plannen. Deze stond gepland voor 3 december…
KELLY
