Even geen rozegeur en maneschijn, maar even een diep-in-de-putmomentje. .. Rauw, of misschien wel rouw, eerlijk en open. Ik was altijd al moe, ten minste dat dacht ik… Maar nu ik moeder ben van een dreumes weet ik pas wat ECHT moe is. Puberteit moe. Student moe. Eindelijk alles-op-één-rijtje moe. Zwanger moe. Nieuwbakken moeder moe. En nu dit weer.. HALLO, mijn kind is nu 1 jaar! Is het nu een keertje klaar? Dat mocht ik willen! Soms ben ik te moe om met mijn kind te spelen, en dan voel ik mij zo ontzettend schuldig. Ik wilde jou op de wereld hebben en nu is mama gewoon even te moe voor jou. Te moe om te spelen, te moe om je uit bed te halen. Gewoon te moe. Dan zeg ik tegen mezelf dat ik mij niet moet aanstellen, even al mijn shit bij elkaar moet rapen en moet volhouden. Maar dat is toch niet het leven? Ben ik de enige die dit zo ervaart?
Het zijn de zorgen die mij moe maken. Het doet zeer aan mijn schouders. Ik wil positief zijn, positief in het leven staan en gewoon doorgaan. Waarom word ik dan geremd? Wat remt mij? Wat is het nou in mezelf waardoor het niet lukt? NIET LUKT?! Potverdorie, ik kan niet falen. Zo ben ik gewoon niet. Ik streef naar perfectie. Ik ben een streber, een strijder, een doorzetter. Ik wil doorgaan zoals ik gewend ben, al weet ik dat het soms niet het juiste is. Zit ik soms te diep in de put? Stel ik mij aan? En soms denk ik van wel, want ik ben echt niet de enige met problemen. En het is echt kut met peren wat Day heeft, maar er zijn nog zoveel kinderen die het zwaarder hebben, dat besef ik mij altijd heel goed. Ik probeer na te denken, wat is normaal en waar kan ik aan werken. Hoe kan ik aan mij zelf werken? Er zijn nog zoveel dingen die ik moet verwerken. Soms grijpt het mij naar de keel. Dan kom ik situaties tegen op mijn werk waardoor ik elke keer weer terug moet denken aan het nieuws dat wij op dat moment hoorden. Gewoon, out of the blue, BAM, je kind is verlamd in het gezicht. Wanneer is dat moment, om er aan te werken en het te verwerken? Het traject is nog zo lang en nog zo onzeker. Het kost mij veel energie. Ik had liever een boekje gehad met feiten, dit gaat er gebeuren, dit gaat het zijn, deal with it. Ik denk verder na en besef mij dat de toekomst misschien moeilijk zal worden, maar dat ik mij niet moet leiden door die ‘angst’. En dat is iets wat ik moet leren, wat is gezond en wat kun je beter loslaten, maar het stukje leren is moeilijk, want het moet ook slijten. Het is best lastig om positief in het leven te staan, maar ook toe te geven dat je angsten heb. Soms zie ik ouders die hun kinderen betuttelen en dat wil ik echt niet! Maar aan de andere kant begrijp ik de zorgen van die ouders heel goed. Immers weten de ouders echt wat het beste is voor hun kind. Ik wil dat Day een sterk persoon gaat worden, van zich af kan bijten en zich beseft hoe geweldig ze is! Het is best grappig, want als juf zeg ik altijd dat ze niet mogen slaan en naar mij toe moeten komen. Zo wilde ik mijn kind eerst opvoeden, maar nu denk ik simpel; TERUGSLAAN, nog even wat harder, dan zullen ze het niet meer doen. Want geloof mij, dit meisje kan het ver schoppen. Wat een pit, een echte strijder!
Binnenkort gaan we weer naar het ziekenhuis. We hebben genoeg op de planning staan aankomende jaren. Snel is de oogarts aan de beurt om te kijken of haar oog nog vochtig genoeg is. Hier komen wij best vaak met alle druppels, gelletjes en zalfjes. Daarvoor nog een gehoortest om haar gehoor na te kijken. De vorige keer is er uit gekomen dat ze aan één oor minder hoort, maar hoe valide die test was, dat vraag ik mij af. Dierengeluidjes en kindergeluidjes, waar reageert ze op? Maar ik kan er niks aan doen dat ze kindermuziek toch vele malen interessanter vindt dan dierengeluiden. Dus daar ga je al. En wat de uitslag ook zal worden, we can do this! Ik kan namelijk niks met misschien hoort ze beter, misschien hoort ze slechter. Ik wil op vakantie, met het vliegtuig en dan wil ik er zeker van zijn dat haar trommelvlies niet te los zit waardoor ze veel druk krijgt op haar oortje en dat ze misschien pijn heeft. Dan ga ik liever niet vliegen en zoeken we gewoon een nieuwe bestemming.
Binnenkort komt de logopediste om te kijken naar het eten. Nou dat kan ze hoor, als een bootwerker, en als ik zie hoe, wauw! Ze heeft veel gecompenseerd. Ik word wel een beetje nieuwsgierig naar de aankomende woordjes en de klanken…
Ik zoek voorlopig mijn ladder om de put te overwinnen! Hebben jullie ook vaak die put momentjes? En wat doen jullie?
Liefs,
DESI (klik hier voor haar Instagram)
