Ik heb niet echt een romantische man. Niet structureel althans en eerlijk gezegd is dat helemaal prima. Ik ben nogal een nuchtere, eentje die niet graag verrast hoeft te worden of in de watten gelegd. Ik kan daar juist alleen maar heel ongemakkelijk van worden, dus geen polonaise voor mij. Lekker normaal, dan zijn we al leuk genoeg. Maar ten aanzien van een huwelijksaanzoek had ik natuurlijk wel verwachtingen. Gewoon één keertje uberromantisch doen en dan heb ik voorlopig mijn portie romantiek wel weer gehad.
Ik maakte al een poosje grapjes dat we al 11 jaar samen waren maar nog steeds niet getrouwd en of het niet eens tijd werd. Aan de andere kant wilde ik ook niet trouwen als mijn man dat niet net zo graag wilde. Je moet er immers samen volledig achter staan of het anders niet doen. Hij leek er wel over na te denken, maar ik kreeg niet de indruk dat het heel erg leefde bij hem. Ik hoopte nog een paar keer dat jaar dat het zou gebeuren (hij had echt kansen zat) maar er kwam niks, dus ik liet het idee ook weer varen.
In november ’15 hadden we een weekend Lille gepland in ons favoriete appartementje in het oude centrum. Heerlijk toeven, lekker struinen door de stad, koffie, taart, wijn en kaas. Een heerlijk vooruitzicht, maar het was onrustig in Frankrijk en Belgie rondom terreur. Een aanslag in Belgie kort voor ons weekend maakte me bang en ik begon na te denken over het annuleren van onze trip een paar dagen voor we zouden gaan. Mijn man snapte me en liet aan mij de keus of ik wilde annuleren. Hij liet me contact opnemen met de bij ons bekende verhuurder om me te laten geruststellen en liet me de ruimte te doen wat goed voelde maar probeerde wel wat angst weg te nemen. Uiteindelijk gingen we dan toch. Niet wetende dat ik met een annulering een heel plan in het water had kunnen laten vallen.
We kwamen op zaterdag aan en doken de levendigheid van de stad in, bij de wijnbar naar binnen voor een wijntje met hapjes en genoten van het Franse stadse leven. Er ging nog steeds geen belletje rinkelen. Ook niet toen mijn ouders mij appten waar we zaten en wat we na ons wijntje gingen doen. Braaf reageerde ik met hoelaat en waar we wilden gaan eten. De wijn was op en de alchohol steeg me al een beetje naar het hoofd. Op een relatief lege maag het duurste zwaarste wijntje bestellen was geen goed idee. Ik werd jolig en doodmoe. Slenterend naar ons restaurant een paar straten verder leek onze reservering niet gelukt want onze achternamen waren niet bekend. Verder was het volgeboekt, zoals altijd dus ik droop af. Maar mijn man bleef aandringen, had ik niet op de naam van mijn moeder gereserveerd? Die is immers Francaise dus soms communiceert dat net wat makkelijker en dat doe ik wel eens vaker. We liepen terug, maar ik schaamde me eigenlijk dat ik weer moest ‘leuren’ om een tafeltje. Gek genoeg klopte het vermoeden, het stond op mijn moeders naam. We waren als één van de eersten. Niet gebruikelijk om in Frankrijk aan te schuiven voor een uur of 8 ’s avonds, maar het zou niet lang duren voor alle tafeltjes om ons heen bezet zouden zijn. We bestelden nog meer wijn terwijl het vorige wijntje nog redelijk feestvierde in mijn lijf. We werden joliger en spraken over wat we de volgende dag gingen doen. Ik grapte nog dat we in het kerstreuzenrad op het plein konden maar dan zou ik mijn handschoenen wel uitlaten want anders schoof die ring zo moeilijk om mijn vinger. Mijn man lachte en schoof het plan snel van tafel want zijn hoogtevrees zou hem nooit in dat reuzenrad krijgen. Dat pikte ik snel want hij zou er inderdaad nooit in gaan. Wel ging ik door het het hele ring-verhaal en vroeg of hij nou echt nooit eens nadacht over een concreet plan mij ten huwelijk te vragen. Hij lachtte luchtig en zei dat dat voor hem een weet was en voor mij een vraag zou blijven en we wisselden weer snel van onderwerp.
Na het eten sloeg de vermoeidheid toe en toen het restaurant net rammetje vol zat, besloten wij dat het genoeg geweest was. We konden in de kou nog 15 minuutjes wandelen en uitbuiken. Of ontnuchteren… Bij het afrekenen maakte ik nog de opmerking dat wanneer wij Hollanders naar bed gaan, de Fransen net aan tafel kruipen voor een lang diner. De dame die afrekende kon er om lachen en haar collega’s aan de bar lachten hartelijk mee, zij wisten namelijk al wat mij nog te wachten stond.
We liepen het oude appartement in en vanuit het halletje zag ik licht branden in de woonkamer. Ik maakte mijn man op een grappige manier uit voor ‘aso’ dat hij de lampen gewoon liet branden terwijl we er eigenlijk niet waren en de lieve verhuurder onnodig op kosten joeg. Eenmaal in de kamer brandde er een groot hart met lichtjes op de schouw tegen de spiegel. Stond er champagne koud en lagen er rozenblaadjes op de salontafeltjes. Er brandden ook wat kaarsen. De romantiek was compleet, maar ik had nog niks door. Daar was ik misschien ook al te aangeschoten voor. Ik begon enthousiast te roepen wie dit georganiseerd had en hoe mooi het was. Ik beschuldigde mijn man maar die ontkende stug. Het moest de verhuurder wel zijn geweest dan. Ik beschuldigde weer mijn man maar nam dat ook gelijk terug want hij sprak geen woord Frans dus hoe had hij dit allemaal geregeld kunnen hebben? Onmogelijk. Uitgesloten. Maar wel lief van de verhuurder. Uiteindelijk vroeg mijn man of ik wilde gaan zitten. Toen begon het te dagen. Mijn hart kloptte uit mijn borst en ik kreeg het benauwd. Warm vooral. De alcohol steeg me ineens naar het hoofd. HIJ had dit geregeld, maar hoe dan? Hoe vaak en hoe hard ik ‘HOE DAN!’ had geroepen weet ik niet meer, maar hij klapte een laptop open op mijn schoot en er startte een filmpje. Op het filmpje had hij zichzelf gefilmd op alle plekken die voor ons van emotionele waarde waren en vertelde hij over wat we hadden meegemaakt en dat het tijd werd voor nóg meer herinneringen samen, als getrouwd stel. Daarna volgde er een slideshow met foto’s van ons en muziek van Blof (overgave). De tranen biggelden intussen al over mijn wangen. En man! Ik had het warm…. zó warm. Hij zette de laptop aan de kant terwijl ik de muziek nog hoorde, vroeg hij me te gaan staan, haalde een doosje uit zijn broekzak, ging op zijn knieen en klapte het doosje open. Ik zag de ring, de ring die ik een paar weken terug zag bij de juwelier, maar niet voor mezelf had willen kopen. Of ik zijn vrouw wilde worden, voor nu en voor altijd. Ik hoefde niet lang na te denken.
Als verbijsterd heb ik de rest van de avond op de bank gezeten. Mijn ouders en broer gebeld. Mijn broer schrok, want ik belde op een abnormale tijd dus die dacht dat er weer iets in Frankrijk gebeurd was. Mijn ouders zaten in het complot, want mijn man had mijn vader de hand gevraagd. Mijn moeder was te nieuwsgierig geweest naar waarom mijn man mijn vader apart wilde spreken en de smoezen van mijn vader waren onvoldoende mijn moeder in toom te houden. Zij wisten dit alles dus al. Sterker nog; zij waren schuldig aan de reservering in het restaurant. Het restaurantpersoneel was op de hoogte gebracht door de verhuurder die daar bekenden had rondlopen. Het personeel moest haar bellen als wij weg gingen, dan had ze 15 minuten de tijd de kaarsen in het appartement aan te steken. Vandaar die lachjes vanachter de bar. Het kwartje viel. Zij wisten wat me nog te wachten stond. Mijn ouders hadden de verhuurder gebeld om te vragen of ze iets in het appartement kon regelen. Iedereen wist dus overal van. Behalve ik. Logisch ook, precies de bedoeling. Ik heb nog lang geroepen dat ik niks door heb gehad. En heel eerlijk was ik er ook niet meer mee bezig. Het zou gebeuren wanneer het zou gebeuren. Ik had Lille ook niet meer als mogelijkheid gezien voor een aanzoek. Hoe wilde hij die ring mee willen als ik altijd degene ben die de spullen inpakt? Ik achtte alles onmogelijk en was de naieve zelf. Mijn omgeving dacht dat bij thuiskomst duidelijk anders over.
We trouwden uiteindelijk iets minder dan een jaar later op 30 september 2016 en vierden die dag de liefde met onze geliefde familie en vrienden. Een dag, maar ook een aanziek om nóóit te vergeten…
FLOOR (klik hier voor haar Instagram)
