‘Jessie, voordat we naar beneden gaan, gaan we eerst samen opruimen.’ Haar afkeer tegen dit voorstel maakte ze kenbaar door haar halve Nijntje-servies door haar kamer te gooien. De toon was gezet. Hoewel ik geen ernstig letsel had opgelopen, was dit hét moment voor mij om te shinen in de ouderlijke gezagvoering. Dit gedrag is onacceptabel en dat moest ik duidelijk maken. Dat moest ze voelen. Als er iets is, dan praten we erover en gaan we niet als labiele huisvrouwen met servies smijten, of het nou van plastic is of niet.
Straffen in haar kamer wilde ik niet. Dat wil ik zoveel mogelijk een fijne omgeving voor haar laten blijven. Dus ik besloot haar op de gang in haar kinderstoel vast te snoeren. Ik legde haar uit dat we niet met spullen gooien in dit huis en dat ik het wel zou horen als ze er klaar voor was om samen op te ruimen. Helaas had ik de hele situatie niet zo goed overdacht. In de gang hangt een gigantische spiegel dus ze vond het eigenlijk wel vermakelijk daar. De verwachte reactie – jankend smeken of ze alsjeblieft zou mogen opruimen – bleef dan ook uit. Ze zat lekker gekke bekken te trekken in de spiegel! Op een gegeven moment hoorde ik haar zelfs liedjes neuriën. Die dacht: “Ik chill ‘m hier wel tot die zooi is opgeruimd.” Parentingfail nummer zoveel in de pocket hoor…
Want dan begint de machtsstrijd. Wie houdt dit het langste vol? Is mijn opvoedkundige boodschap overgekomen aangezien ze het totaal niet vervelend vindt om daar te zitten? Waarschijnlijk niet nee.
Het doel van straffen is dat negatief gedrag afneemt. Dat een kind snapt dat de grens is bereikt, zoals die voor mij bereikt was op het moment van het vliegende servies. De ideale situatie zou dus zijn dat ze met een mega schuldgevoel op de trap gaat zitten balen en gaat nadenken over haar zonden – ‘Hoe heb ik mijn lieve moedertje dit ooooit aan kunnen doen?! -. Hierna bespreken we de zonden – wel op ooghoogte natuurlijk – uitvoerig en biedt ze haar welgemeende excuses aan. Oke serieus, zijn er kinderen bij wie dit zo werkt? Bovenstaand tafereel heb ik een aantal maanden geleden geschreven zodat ik het niet zou vergeten en sindsdien is er niets veranderd. Het straffen op de gang, op de trap of in een zogenaamde time-out-hoek werkt niet! Ze is er totaal ongevoelig voor. Als ik Jes op de trap zet, dan zit ze rustig te neuriën tot ik haar weer ophaal. Waarna ze binnen twee seconden weer hetzelfde doet als wat ze deed waardoor ze op die trap moest. Vervolgens kijkt ze mij aan en zet ze zichzelf weer op de trap. ‘Ik ga zelf wel mama.’ En dan blijft ze rustig vijf minuten chillen. ‘Olifantje in het bos’ zingen terwijl ze daar zit (of ligt of danst).
Eigenlijk is het enige prettige aan een straf op de gang, dat ik gewoon even en kwartiertje rust heb. Of is het de bedoeling dat ik haar eerder weer naar binnen haal? Hoe dan ook. Het ‘ouderwetse’ straffen werkt hier voor geen meter, dus wij hebben vorige week een taser aangeschaft. Ik kan je zeggen: werkt als een trein. Die wij hebben is ook echt ontzettend gebruiksvriendelijk. Zo gebruiksvriendelijk dat het denk ik ook door oudere broers en zussen gebruikt kan worden. Wel zo handig als je eens een avondje weg wil. Aangezien ik jullie het leven ook graag wat makkelijker wil maken heb ik er nog 10 besteld en die verloot ik onder mijn volgers op Instagram. Wil je kans maken? Klik hier voor mijn Insta. Oke, lach maar even om jezelf als je hebt gekeken. Nee joh, wij doen het best kindvriendelijk hoor. Stem verheffen, uitleggen (wel echt op ooghoogte ja) of ‘de blik’ toewerpen en negeren. Als het gedrag aanhoudt even vastpakken en nog een keer herhalen. Dit met de hoop dat ons draakie straks bepaalde dingen wel of niet doet omdat ze begrijpt dat het zo hoort. En niet dat ze het niet doet omdat ze anders een kwartier op de gang moet bivakkeren, terwijl haar moeder volledig uit haar stekker staat te gaan van wanhoop, omdat ze niet mag zingen en dansen maar stil moet zitten op de trap.
Mocht je nu denken: Die moeder snapt er echt he-le-maal niks van. Dat zou heel goed kunnen kloppen hoor. En wat bij mijn kind nu lijkt te werken hoeft niet bij alle kinderen te werken. Dus als straffen bij jullie wel werkt: top! Als niks werkt kun je die taser altijd nog zelf bestellen. Over 18 jaar kom ik er nog wel op terug om te evalueren of het een beetje gelukt is allemaal. Maar ik ben ook wel nieuwsgierig. Hoe pakken jullie het aan als je kind zich misdraagt?
Liefs,
NAOMI (klik hier voor haar Instagram)
