Over de welbekende discussie of werkende moeders het zwaarder hebben dan thuis blijvende moeders, kan, wil en durf ik geen oordeel te vellen. Ik vind het enorm zwaar om dag in, dag uit omringd te zijn door mijn eigen nageslacht. Maar de zorg voor de kinderen, en het huishouden, naast een voltijd of deeltijd baan lijkt me ook moordend. Wat ik wel kan, is vertellen hoe mijn dag als thuisblijf moeder er uit ziet.
Het eerste waarmee ik geconfronteerd word als ik wakker word, is poep. Vin, de oudste, is zinde. Dus bijna zindelijk, maar nog niet helemaal. Alle plasjes belanden netjes in het toilet. Maar zijn drollen belanden vooralsnog telkens in zijn onderbroek. ’s Nachts is hij droog, maar zijn oogleden en kringspier staan zo met elkaar in verbinding dat zo gauw hij ze opent, er aan de onderkant ook iets opent, zeg maar. Meestal gebeurt dit wanneer ik zijn negen maanden oude zusje net haar ochtend flesje aan het geven ben. Ik moet dus meteen de onmogelijke keuze maken tussen een driftig krijsende baby of een slaapkamer die de rest van de dag naar poep ruikt. Meestal ga ik voor de eerste optie en trek Vin snel zijn pyjama- en onderbroek naar beneden, veeg ik snel zijn billen en terwijl ik met de ene hand zijn schone onderbroek en jeans bij hem aan trek, prop ik met mijn andere hand de fles snel terug in het rood aangelopen smoeltje van Lilly. Ik vraag Vin zijn onderbroek leeg te gooien in het toilet en zijn vieze onderbroek in de douche te gooien. ‘Mama ik ben zo moe’, zegt hij dan. EN NU ALS DE SODEMIETER! Nouja, je weet wel hoe dat gaat.
Rond 7.50 uur stappen we alle drie, gevoerd (behalve ik dan), aangekleed en bloedchagrijnig in de auto. In februari verhuizen we naar een nieuwe wijk, maar Vin is vast begonnen op de school daar, dus terwijl we 20 minuten onderweg zijn voer ik een discussie met hem over het woord ’truc’ , dat je niet uitspreekt als Turk. ‘Ik ken een goede Turk’, is niet helemaal de bedoeling. Vin houdt, eigenwijs als hij is, voet bij stuk en ik hoor nog eens zachtjes: ‘Het is gewoon Turk hoor!’, vanaf de achterbank. Eenmaal aangekomen op school verwisselen we snel zijn buitenschoenen voor zijn binnenschoenen, doen we ienemienemutte met zijn foto op het planbord en gooien we zijn lunch in de daarvoor bestemde bakken. Snel nog een kusje van zijn protesterende zusje en dan is nummer één onder de pannen. Thank god!
Thuis aangekomen is het tijd voor de terror baby. Je hebt baby’s die zichzelf prima kunnen vermaken, zodat je rustig het huishouden kunt doen terwijl hij of zij lief aan het spelen is. Zo één heb ik dus niet. Ik heb een lief, klein meisje dat lacht en vrolijk is. Tot je enige vorm van lichamelijk contact verbreekt. Ik heb het huishouden doen met een baby in mijn armen inmiddels volledig onder de knie. Na het huishouden is het tijd voor haar fruit en mijn ontbijt. Waarop de strijd om het slaapje kan beginnen, ik leg haar in bed, haal haar uit bed, leg haar weer terug, enzovoorts. Na ongeveer 1.5 uur geef ik de strijd op en beland ik met haar tevreden snoet in m’n armen op de bank. Na een slaapje van welja, 30 minuten opent ze haar ogen en is het tijd om de terror kleuter weer op te halen.
50 Minuten later stappen we de deur weer binnen en plant ik de koters in de woonkamer op de grond met een koekje. Inmiddels is het rond drieën en begint mijn dagelijkse mental breakdown. Ik duik de voorraadkast in en als volleerd moeke, peuzel ik zonder enig geluid te maken alles op waar suiker in zit. Ik huil een keer, haal diep adem en stap terug in de speelgoed jungle. Na wat gepuzzel en een aantal blokkentorens verder, besluit ik dat het tijd is om wat avondeten bij elkaar te schrapen. En terwijl ik de pannen op het vuur zet, hoor ik de twee bengels op hun eigen manier communiceren. Ik glimlach en neem me voor dat ze na het eten wat langer op mogen blijven.
Tussen 5 en 6 uur stapt papa Beer de deur binnen, geeft ons alle drie een kus. En op dat moment lijkt het universum te kantelen. De kinderen duiken braaf met hem op de bank en binnen een aantal minuten ligt Lilly bij d’r ‘bphabpha’ te slapen. Vin is ineens niet meer te moe om mee te helpen, en ik besluit uit wraak, dat dat langer-op-blijven-feestje mooi niet doorgaat.
WHITLY (klik hier voor haar Instagram)
