Ik weet eigenlijk niet of er een handleiding of een richtlijn is voor het bespreken van de grote momenten in het leven. Moet je aan bepaalde voorwaarden voldoen die het gesprek kunnen bestempelen tot een officieel overleg met genoeg grond voor de beslissing die je erna neemt? Gaat het om het gevoel wat je er aan overhoudt of moet je een minimaal aantal aan argumenten kunnen weg strepen?
Bij ons geldt meestal dat wij dit soort gesprekken hebben wanneer we in de avond op bed liggen. Het tijdstip maakt dan vaak niet uit en de manier waarop we op zo’n onderwerp uitkomen is voor mij ook nog altijd een raadsel. Maar uiteindelijk eindigt het vaak in een beslissing die van grote invloed is op alle dagen die na dat gesprek volgen. De tv staat dan aan op de achtergrond, maar geen van ons tweeën kijkt er nog naar. Telefoons liggen er verlaten bij, op hun rug overgelaten aan het verloop van de tijd en vaak kruipen we onder de dekens wat verder weg van elkaar zodat we elkaar goed kunnen aankijken wanneer we elkaar ergens van proberen te overtuigen.
En zo kwamen we een maand of acht geleden ineens uit op het onderwerp “een tweede kind”. Iets wat we lang hadden ontweken, misschien bij het gebrek aan behoefte hieraan of door het feit dat we genoeg aan onze eerste kleine telg hadden op dat moment. Wie zal het zeggen. Het gaat erom dat het ineens op tafel lag en we dit gesprek niet meer konden of wilden ontwijken. Uiteraard waren er al bepaalde opmerkingen geweest in de weken hiervoor van beide kanten en moet ik bekennen dat de gedachte aan een nieuw stukje geluk in ons leven mij erg aan trok. Maar waren we er klaar voor? Ja, we hadden een groter huis gekocht na de geboorte van Aaron, een grotere auto, we hadden allebei goed werk en ik denk dat we in het dagelijkse leven al best volwassen waren en dat met de komst van Aaron wij de laatste stap hebben gemaakt naar het zijn van degelijke burgerlijke ouders. Ja, we waren best trots op onszelf en tevreden met de stand van zaken op dat moment.
Maar ik weet ook nog dat de eerste jonge maanden van Aaron lastig waren voor mij. Ik was naar de buitenwereld toe een leuke spontane vader die alles voor zijn kind over had. En dat had ik ook, begrijp me niet verkeerd. Ik ben vanaf de eerste seconde dol geweest op die kleine en zou vanaf toen ook mijn hele leven voor hem hebben gegeven. Maar ik heb Nicole in de eerste maanden teveel alleen laten doen en alleen zij wist van die werkelijkheid. Ik was veel te makkelijk in de nachten, ik profiteerde van Nicole d’r ontzettende goede moeder kwaliteiten en ik leek me te verstoppen in de argumenten dat ik volgens mijzelf de rest van het huishouden op mijn schouders droeg zodat zij alle tijd had voor Aaron. Ik denk echt dat ik op belangrijke punten nog niet de juiste stappen had genomen en dat ik eigenlijk niet volwassen genoeg was. Het duurde maanden voordat ik doorhad wat er buiten het zijn van een leuke vader naar de buitenwereld toe, eigenlijk nog meer nodig was. Ik hobbelde door het vaderschap op zo’n 75% van er van mij verwacht werd. Maar na twee rampzalige dagen alleen thuis met Aaron, waarop ik in de avond Nicole in paniek heb moeten opbellen dat ik het echt niet meer wist omdat Aaron echt niet wilde slapen, kwam het besef dat ik me echt moest gaan herpakken. Nu was het tijd, ik kon niet meer doorgaan op de manier waarop ik dit de eerste zes maanden deed.
Uiteindelijk is dat gelukt gewoon door te zijn wat ik al die tijd in mij had. Het vadergevoel is niet iets waar je mee geboren wordt, het is ook niet een factor die ineens in je ontstaat op het moment dat je die kleine voor het eerst levend op de wereld ziet. Nee, het is een kwaliteit die zich elke dag ontwikkelt in je doen en laten. Uit elke dag haal ik leerpunten voor mezelf waarvan ik denk dat ik ze anders had kunnen aanpakken. Elke dag moet ik mezelf ook wijsmaken dat mijn visie op gebeurtenissen niet altijd de juiste is. Dat is iets wat ik erg lastig vind, omdat ik qua handelen altijd heel erg op mezelf vertrouw. En ja, heel eerlijk, elke dag heb ik dan ook nog mijn momenten waarin ik me afvraag of ik het allemaal echt wel goed doe.
Maar toch lagen we daar uiteindelijk samen in bed te praten over een eventueel tweede kind. En toch besloot Nicole dat gesprek over die gigantische stap met mij aan te gaan. Toch zei ze op een gegeven moment uit zichzelf, niet onder dwang of druk van mij, dat zij ons samen klaar zag voor een tweede kind. Zij sprak het vertrouwen wederom in mij uit. Ook voor dit gesprek heeft zij nooit of te nimmer aan mij laten weten dat ik geen goede vader ben voor ons kind. Bij alle twijfel die ik had was zij daar om tegen mij te zeggen dat ik het allemaal wel goed deed, terwijl de last op haar schouders soms alleen maar zwaarder leek te worden. Het feit dat de moeder van mijn eerste kind tegen mij zei dat we samen klaar waren voor project nummer twee gaf mij de kracht, de zekerheid en de overtuiging dat het meer dan tijd was voor het volgende, nieuwe hoofdstuk in ons leven.
Op het moment dat wij elkaar onze standaard slaap lekker kus gaven en we allebei onze eigen kant op draaiden van ons bed (lepeltje lepeltje liggen is niets voor mij; ik moet niets tegen me aanvoelen anders kan ik niet slapen), ontstond er een hele grote glimlach op mijn gezicht. Op dat moment wist ik het zeker. Er is niets mooiers in deze wereld dan het worden en het zijn van een vader. En deze keer ben ik er echt klaar voor.
TIM (klik hier voor zijn Instagram)
