Afgelopen maand was officieel gezien mijn eerste uitgerekende datum, de komende maanden komen ook de andere twee data voorbij. Ik besloot wat van me af te schrijven in een brief naar mijn ongeboren kind(eren).
Lief klein spruitje,
Zo noemden we je, ons kleine spruitje. Wat was je welkom, wat hadden we je graag alle liefde die we in ons hadden willen geven. We hebben heel veel liefde te geven, geloof me maar. Het doet me pijn als ik bedenk dat je er niet meer bent, dat mijn buik leeg is, dat ons kinderkamertje nog niet gevuld is en dat we je nooit hebben mogen leren kennen. Want weet je, lief spruitje, ik had je zo graag ontmoet, geknuffeld, kusjes gegeven, gekoesterd, beschermd en heel dicht bij me willen houden.
Ik word verdrietig als ik ouders (to be) hoor zeggen dat ze klaar met de zwangerschap zijn, dat ik blij moet zijn dat ik geen kinderen heb aangezien je leven dan echt over is, dat kinderen hebben vervelend is en dat ze zo weinig slaap hebben sinds er kinderen zijn. Want weet je, lief spruitje, ik zou er alles voor over hebben om als een walvis rond te lopen, als dat zou betekenen dat jij er nog zou zijn. Je achter het behang willen plakken, omdat je een keertje vervelend zou doen. Of slapeloze nachten hebben, omdat jij zou liggen te spoken. Maar dat gaat niet, want je bent er niet meer. En dat doet pijn, heel veel pijn. Die leegte komt op sommige dagen gewoon snoeihard binnen, want het had zo anders kunnen en moeten zijn.
Lief klein spruitje, ik fantaseer vaak over hoe je eruit had gezien. Zou je een jongen zijn geweest, of een meisje. Wij zelf hadden sterk het gevoel dat je een jongetje zou zijn, waarom kan ik je eigenlijk niet zeggen. Maar het was altijd goed geweest, we hadden evenveel van je gehouden. Welke haarkleur zou je hebben gehad, hoe zou je gezichtje eruit zien en op wie zou je lijken? Soms loop ik wel eens door je kamertje, het kamertje dat voor jou gereserveerd was. Dan fantaseer ik over hoe ik het zou hebben ingericht voor je. Hoeveel uren we hier samen zouden doorbrengen en hoeveel knuffels en kusjes ik je zou willen geven. Soms vind ik het ook te moeilijk om het kamertje in te lopen, want het doet me pijn dat het nooit jouw kamertje is mogen worden. Nu staat de kamer nog steeds leeg, met enkel jouw bedje. Dat beeld vind ik soms te lastig en confronterend, want wat had ik graag gezien dat het een gevuld kamertje zou zijn.
Ik neem het mezelf soms wel eens kwalijk dat ik er niet alles aan gedaan zou hebben om je bij me te houden. Ik kon er niks aan doen, liefje. Wat heb ik gehuild, wat heb ik me leeg gevoeld en wat ben ik boos geweest op mijn lijf, weet je dat? Je komt vaak nog terug in mijn gedachten, want je bent een deel van ons en zal dat altijd blijven. En wat hield ik al van je, vanaf het moment dat ik wist dat ik je bij me droeg. Je gaf me een warm gevoel, jij zou me mama gaan maken en dat voelde ik me stiekem al een beetje. Helaas voel ik me nu geen mama, ik heb je nooit trots kunnen laten zien aan de rest van de wereld, ik heb je nooit echt vast kunnen houden, nooit voor je kunnen zorgen, nooit een echte mama kunnen zijn. Maar ik beloof je, klein spruitje, je zal altijd in onze gedachten zijn. En mochten we ooit papa en mama worden van een broertje en/of zusje, dan zullen we daar heel goed voor zijn. We zullen er voor zorgen zo goed als we dat kunnen.
Liefs,
Jouw mama
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
