Als je DEEL I nog niet hebt gelezen, klik hier.
Temperamentvolle kinderen
Tijdens het huilbaby jaar van Morris riepen meerdere mensen, zowel met als zonder ervaring: ‘Je zal zien dat hij een heel makkelijk kind wordt’. Ik heb altijd zo mijn twijfels gehad. Er is geen medische oorzaak gevonden voor zijn huilen, dus het was karakter. Dat rode haar werkt ook niet mee. Roodharige mensen zijn vaak pittig en kunnen heel vurig zijn. Ik weet het, mijn moeder is er één van.
Ik kreeg gelijk. Morris sliep na een jaar eindelijk door in zijn eigen bed en kreeg drie maanden later weer een terugval. Nog steeds niet bijgekomen van een jaar zo goed als niet slapen, wilden we niet weer toegeven aan het bij ons in bed nemen. Dus sliepen Michael en ik om en om op een matras naast Morris. Ik heb de gekste dingen gedaan. Zijn bedje verschillende plekken gegeven in zijn kamer. Spullen weg gehaald, lampjes aangeschaft. De grootste verandering kwam toen we hem een groot bed gaven. In eens sliep hij weer door en zelfs uit. Tot zijn broertje werd geboren. Alsof hij het voelde, een paar weken voor zijn broer te wereld kwam merkte je al wat onrust. Hij werd weer wakker in de nacht. Was erg aanhankelijk en zocht grenzen op. Toen Mex er was, ging hij los. Compleet de weg kwijt werd hij hysterisch wakker zodra hij maar een kick hoorde van de nieuwe bewoner in ons midden. Hij wilde niet meer alleen in slaap vallen en is een ster in vechten tegen zijn slaap. Wat resulteerde in dat Michael en ik soms uren bij hem op zijn bed zaten. Compleet vermoeid van de gebroken nachten was mijn man er klaar mee en heeft het camping bedje bij ons op de kamer gezet. Maar dat gaf nog meer drama. Als wij met de baby bezig waren die natuurlijk in de nacht wakker werd voor voeding, werd Morris wakker en wilde niet meer slapen. Zo gingen we heerlijk in een vicieuze cirkel rond.
Ken je het gedicht Karakter van Lentezoet?
Zoveel pit in je kleine pink
Zoveel felheid in je donder
Dat zo’n klein lijf
Vuur kan spuwen
Vind ik eigenlijk een wonder
Je zoekt naar woorden
Maar je worstelt
Want emoties zijn te krachtig
En ik wil je heus wel helpen
Maar mijn god wat ben je prachtig
Je felle ogen zijn van een vechter
En ik kan alleen maar hopen
Dat je vuur altijd blijft smeulen
Karakter kun je nergens kopen
Ouders zeggen snel dat hun kinderen pittig zijn, ouders met temperamentvolle kinderen zullen dit gedicht voelen van hun kruin tot in hun tenen. Temperamentvolle kinderen zijn prachtig, zijn eigen, zijn standvastig en kunnen je tot op het bot leegzuigen. Je energie opslokken, je tot wanhoop drijven. Zij zorgen ervoor dat je bij jezelf de meest heftige emoties gaat voelen. Maar zijn ook de kinderen waar je heel veel van kan leren. Temperamentvolle kinderen zijn vaak hele gevoelige kinderen, die empathisch zijn, prikkelgevoelig. Maar het zijn ook hele intelligente kinderen, soms sociaal wat verstoord.
Morris kan bij het openen van zijn ogen al in mijn irritatie zitten in de ochtend. Met een onwijs vermoeid ochtendhumeur toch zijn bed uit komen om bij zijn veel te vroeg wakkere broertje beneden op de bank te ploffen, terwijl hij de avond ervoor ook al veel te laat sliep. Uiteindelijk met zijn nog geen vier jaar oud heeft hij dus maar 9 uur slaap op de teller. Iets wat te weinig is voor zijn leeftijd. Dus bloedchagrijnig en om half zes in de ochtend al standvastig de meest onzinnige dingen eisen. Onzinnig voor mij dus, voor hem is het noodzaak dat we een duplotrein gaan bouwen of dat hij paaseieren wil eten in plaats van zijn ontbijt. Morris is een kat uit de boom kijker, zodra hij mensen niet kent, draait hij ze gewoon de rug toe en negeert je. Als hij ziet dat het ok is, dan zoekt hij je op. Morris wil zeker weten dat hij iets echt kan, is onzeker en roept heel snel: ‘ik kan het niet’. Heeft vaak een duwtje nodig van zijn zus die het voordoet of zijn ouders die het met hem doen. Hij doet ook vooral alles op zijn manier. Pushen heeft weinig zin. Al ruim een jaar zijn we aan het oefenen met zindelijk worden en van de één op de andere dag heeft hij besloten dat hij zindelijk is en dan is het ook zo. Heeft heel lang weinig tot niet gepraat en maakt nu de meest nette grammaticaal perfecte zinnen. Weliswaar met een behoorlijke slis omdat zijn speen afbouwen echt een NO GO is. Zijn eerste jaar kon ik geen enkele sprong herkennen, het was een grote sprong. Nu hij groter is, zichzelf beter kan uiten, gaat het in fases. Hele goede fases en hele slechte fases. Dan noemen we hem ‘high sensitive Morris’. Soms vragen we ons wel eens af of hij misschien ongesteld gaat worden, zo labielig kan hij dan zijn. Dan gaat echt elk contact met hem gepaard met hysterisch onbegrijpelijk huilen. Hoewel hij dan dus echt in je irritatiezone zit, helpt het dan vooral om te bedenken dat hoe meer hij je irriteert, hoe meer hij je echt nodig heeft in het reguleren van zijn gevoel er woorden aan te geven. Soms hoop ik dat door streng te zijn het stopt, maar eigenlijk werkt dit echt nooit. Wat wel helpt is om aan te moedigen dat het verdriet er uit moet: ‘je bent verdrietig en je vind het niet leuk, huil maar even goed’. Klinkt heel suf maar werkt als een trein. Anderzijds weet je dat hij in deze fase juist liefde nodig heeft en veel knuffels. Dat is het enige wat werkt om de fase de goede kant op te krijgen. Zols het gedicht al zegt, hij is een geweldig en overweldigend kind die prachtig is met zijn karakter die nergens te koop is. Toch maak ik stiekem mijn borst al nat voor zijn puberteit.
Als jullie dit stuk lezen en je wellicht meer weet van verschillende labeltjes, kan je er zo een stuk of wat op hem plakken. Als pedagoog heb ik echt een afkeer voor labels. Hierover zou ik de volgende keer schrijven in deel drie van de huilbaby.
MELANY (klik hier voor haar Instagram)
