In de ruim drie jaar dat ik vader ben, betrap ik mezelf erop dat ik van die standaard clichés vertel. En dat terwijl ik daar vroeger zo’n hekel aan had. Wanneer je bijvoorbeeld op een werkborrel of een familiefeestje bent, hoor je te informeren naar andermans kinderen, dat is sociaal. In groepsverband is dat niet zo erg. Je praat met meerdere mensen en het onderwerp kinderen veranderd meestal snel. Ja, ik ben zo’n papa die super verliefd, trots en gek op zijn kinderen is maar wanneer ik van huis ben vind ik het ook wel lekker als het even niet over kinderen gaat. Toch vraag ik het wel eens op momenten waar ik dan meteen spijt van krijg. Voor ik het weet kijk ik een kwartier naar filmpjes en ontelbare foto’s van hun kroost en met een glimlach zoek ik naar woorden om aan de ouder te bevestigen hoe knap, lief en getalenteerd het kind in kwestie is. Wat misschien nóg erger is, zijn de standaard clichés-gesprekken. Iedereen kent ze en ik ben bang dat iedere ouder ze zelfs vaker gebruikt. Inmiddels kan ik mij ook voegen bij de club van clichés.
Het cliché; “de geboorte was de mooiste dag van mijn leven”
Oke, beginnen we meteen met een voorbeeld dat ik nooit gebruik. De mooiste dag van je leven? Wat een rottig bestaan. Als een man dat zegt, vind ik dat toch gek klinken, omdat een bevalling je partner hoogstwaarschijnlijk ontzettend veel pijn heeft gedaan. Waarschijnlijk heeft ze een tijd lang geperst en misschien is ze wel tot aan haar gaatje uitgescheurd. De mooiste dag van je leven vind ik dan minder op zijn plaats. Ik hoor het de vrouw ook wel eens zeggen, maar kan mij hier dus niets bij voorstellen. Ontzettend blij voor de mensen die dit natuurlijk oprecht wel zo ervaren. Ik begrijp de gedachte van die dag natuurlijk wel. Er is niks mooier dan je kind voor de eerste keer te ontmoeten. Daarom zeg ik altijd dat “mijn kinderen voor de eerste keer vasthouden” de mooiste momenten van mijn leven waren.
Het cliché; “Je krijgt er veel voor terug”
Wat heb ik vaak aan dit zinnetje gedacht tijdens de iniminie-babytijd. Toen ik voor de eerste keer vader was geworden, vond ik mijn nieuwe rol toch wel pittig. Je bent zelf de hele dag aan het verzorgen en ik zag dat de interactie met mijn baby minimaal was. Dat viel me tegen. Toen dacht ik bij de zoveelste verschonings-ronde je krijgt er inderdaad een hoop van die stinkende poepluiers voor terug. Of wanneer je kind net de fles heeft gehad en wacht op een boertje, maar je de halve inhoud van het flesje terugkrijgt waardoor je om vier uur in de nacht nog even een kledingsetje moet zoeken uit de overvolle wasmand. En dan iets wat je niet terug krijgt…. de uren die je niet hebt geslapen. Ik kan hier nog heel veel voorbeelden aan toevoegen.
Het cliché; “het is het mooiste wat er is”
Dat is zeker zo! Een kind is absoluut het mooiste wat er is en ik ben ontzettend dankbaar voor mijn kinderen. Op een paar momenten na, daar denk ik anders over. Bijvoorbeeld wanneer mijn kind krijsend over de winkelvloer rolt (één keer overkomen, dit wil je echt niet), in een drukke openbare toilet vraagt of papa aan het poepen is, je blouse gebruikt als snotdoek en wanneer je pamper-loos kind na drie minuten in de auto zegt te willen stoppen, omdat hij toch wel moet plassen.
Het cliché; “achter het behang willen plakken bestaat dus echt”
Wanneer ze totaal niet luisteren zou ik het soms wel kunnen, bij wijze van spreken. Maar ik vind kinderen hebben echt het mooiste wat er is. Elke fase, elke nieuwe ontwikkeling en elk nieuw “kunstje” wat ze laten zien! Spelen, stoeien, knuffelen en nu kleine gesprekken voeren geeft me veel liefde en doet me beseffen dat ik een gezegende vader ben. En ja, ik geniet van elke seconde want de tijd vliegt voorbij…..
FRANK (klik hier voor zijn Instagram)
