Van de wind, naar de regen en dan weer sneeuw. Van mij hoeft het niet. Laat maar zitten. Als de dagen korter worden zo rond oktober, gaat bij mij mijn innerlijke vuurtje ook uit. De kaarsjes gaan binnen aan, het lichtje in mijn hoofd gaat uit. Ik kan er niet mee omgaan. Mensen die zeggen: ‘hè gezellig, zo’n leuke tijd.’, wil ik ook met hun hoofd in de modderpoel voor mijn deur duwen. De modderpoel waar mijn 2-jarige zoon altijd in gaat liggen. Als protest. Tegen dit weer. Net z’n moeder. Dat klinkt dramatisch. En dat is het ook. Ik hou niet van regen (insert moppersmurf stem). Ik hou niet van vroeg donker en ik hou al helemaal niet van regen in het donker. Met wind. En bladeren overal. Of sneeuw. En ijs. Nou goed, je snapt het.
Hoewel, sneeuw is wel geinig, soms. Een dag. Even met die slee in de weer, even een foto voor op de socials (voor het geval je vrienden nog niet naar buiten hebben gekeken), maar dan vind ik het mooi geweest. Mijn kinderen zijn ook niet van de sneeuw. Wanneer mijn zoontje zijn skibroek ziet, gaat hij al huilen. Net als ik. Want prop maar eens een 2-jarig jongetje in een bloedhete broek, daarna zijn snowboots, jas, muts en sjaal. Dat is hetzelfde als noodles met stokjes eten. Lukt nooit, duurt superlang en halverwege denk je, waarom ben ik hier mee begonnen ook alweer? Dan moet je dus nog naar buiten. Hij gillend. Ik enthousiast de slee halen en joelend voor hem uit rennen (is nep). En dan komt zijn zus al weer terug, piepend over natte handschoenen en sneeuw in haar ogen. Zeurend dat ze er niks aan vindt en dat ze naar binnen gaat. Hup, allemaal weer naar binnen. Alwaar het proces van alles uitdoen wat net zo shit is. Alles nat, iedereen klapperend van de kou. Dus je snapt, wij zitten veel binnen. Wij hebben dat winter gevoel niet. Nee.
Maar van heel veel binnen zitten word je niet gezelliger, niemand niet. Na 230 kleurplaten, klei op het plafond en 1466 keer Brandweerman Sam kijken, ga je als vanzelf wel even naar buiten. Lekker door de modder, bladeren in je nek en met je ogen dicht voor de wind. Wanhopig waaiend met je armen om warm te blijven, biddend naar boven voor iets van zon, maar ondertussen met je hysterisch blije moederstem (nep) roepen: ‘Heeeee lekker he, zo’n frisse neus even, jongens!’ Terwijl je van binnen huilt en niks liever wil dan met een Milka chocolade op de bank Greys Anatomy kijken.
Ik hoop op nog twee maanden. Dat dan het licht weer begint te schijnen. Letterlijk en figuurlijk. Voor mij en mijn gezin. Zodat ik de deuren weer open kan doen en het donkere monster uit mij verdwijnt. Dan zie je mij weer in menig speeltuin cq pierenbad. Shinen als nooit tevoren.
Oh God. Pierenbad.
Bikini……
Zijn die donkere maanden toch nog érgens goed voor…
MARLOES (klik hier voor haar Instagram)
