Jordy en ik hadden vanaf het begin al een sterke kinderwens. We wilden beiden vroeg kinderen, zodat we nog lekker jong waren en alles met ze konden doen en voor mij speelde mee dat mijn moeder de diagnose melanoomkanker had gekregen en we gewoon niet wisten hoe het ging lopen. Na een aantal negatieve testen kwam dan daar op 30 december 2017 de positieve test! Oudejaarsdag ging we naar mijn ouders en vroeg Jordy aan mijn moeder wat haar wensen zijn voor 2018. Ze antwoordde met gezond zijn en oma worden! Vol enthousiasme konden Jordy en ik vertellen dat ze daadwerkelijk oma ging worden!
De eerste maanden van mijn zwangerschap verliepen heel soepel. Geen kwaaltjes en we kregen te horen dat ik zwanger was van een gezond meisje. Ondanks dat alles met mij en de kleine goedging, was dat bij mijn moeder niet het geval. Ze kreeg een nieuwe scan en daar kwam uit dat de kanker opnieuw was uitgezaaid en dit keer naar haar hersenen. Mijn moeder bleef zelf erg positief. We hebben geen moment gedacht dat mijn moeder haar eerste kleinkind niet zou meemaken, aangezien ze alle tegenslagen daarvoor ook al had overwonnen. Mijn vader hield mij iedere dag op de hoogte hoe het met mijn moeder ging.
We gingen we zoals gewoonlijk naar de verloskundige en vroegen of het mogelijk was om de baby te halen aangezien het gewoon niet goed ging met mijn moeder. De dag erna belde mijn vader dat mijn moeder wel heel erg achteruit ging en dat hij niet wist hoe lang ze het nog zou volhouden. Ik bedacht me geen moment en ging samen met Jordy naar haar toe. Eenmaal bij mijn ouders aangekomen was de huisarts ook aanwezig die mijn moeder benadrukte dat ze niet langer hoefde te vechten (dat zeg je echt tegen de verkeerde, geloof mij) en mijn moeder antwoordde daarop dat de arts weg moest gaan en dat ze wou genieten van haar kinderen. Nou was mijn moeder nooit op haar mondje gevallen, maar dit was echt geen uitspraak voor haar. Toen Jordy en ik op het punt stonden om weg te gaan nam mijn moeder afscheid van ons en zei ze tegen Jordy dat hij op haar meisjes (ik en de baby) moest passen, en vertelde ze mij dat ze ongelofelijk veel van mij hield en dat ik dat nooit moest vergeten. Op dat moment had ik zoiets van: “Ik ga nog geen afscheid van jou nemen. Ik zie jou over een paar dagen gewoon weer en dan met baby.” Als ik had geweten dat dit de laatste keer was dat ik haar zou zien en spreken had ik haar verteld hoe ontzettend trots ik op haar was! Maandag 27 januari moesten we om 9 uur weer bij de verloskundige zijn, en terwijl ik daar was kreeg ik de mogelijkheid om mij dezelfde avond te laten inleiden. Ik twijfelde enorm… Mijn moeder was inmiddels zo slecht dat ze ieder moment kon overlijden en daar wilde ik natuurlijk bij zijn, dus kozen we er gelukkig voor om het niet te doen. We gingen nog even boodschappen doen, toen ik het appje van mijn vader kreeg… “Astrid, mama ligt al vanaf zondag half 7 in een diepe slaap en is met geen mogelijkheid wakker te krijgen. De huisarts is net langs geweest en zegt dat ze langzaam aan het overlijden is.” We zijn meteen naar hun gegaan. Toen ik de deur opendeed hoorde een roggel die door merg en been ging. Het was mijn moeder, het enige wat er nog niet mee op was gehouden was haar hart. De huisarts had al besloten het infuus stop te zetten en wij moesten met zijn allen beslissen wanneer het tijd was om de zuurstof stop te zetten. Vlak nadat wij binnen waren gekomen besloten we met zijn allen dat het goed was zo, dat ze lang genoeg had gevochten. Na pas een uur blies mijn moeder haar laatste adem uit… Op het moment was ik 39 weken en 4 dagen zwanger en zat ik tot half 2 in de nacht de crematie van mijn moeder te regelen. Ik moest en zou die avond alles regelen zoals zij het had gewild voordat de baby kwam. Dinsdag 28 augustus belden we meteen naar de verloskundige dat de baby gehaald moest worden, zodat ik bij de crematie van mijn moeder moest zijn. We konden gelukkig die avond terecht. Ik kreeg een inwendig onderzoek en daar kwam uit dat ik 2 centimeter ontsluiting had. Ze besloten om een ballon te plaatsen en die nacht moest ik in het ziekenhuis blijven. Jordy mocht niet blijven, omdat het te druk was, dus daar lag ik dan in een ziekenhuisbed met een ballon in mijn doos en mijn gedachten bij mijn moeder. Ik kreeg nog een slaappil om te zorgen dat ik nog wat zou slapen die nacht, dat is er helaas niet van gekomen. De volgende morgen werd ik wakker en werd ik naar de kamer gebracht, hier keken ze hoeveel ontsluiting ik had: 3 centimeter. Toen werd alles klaargezet, werden mijn vliezen gebroken en werd ik aan het infuus gezet met weeënopwekkers. In het begin waren de weeën prima te doen en kwamen ze om de drie minuten. Ik wou perse naar de wc, want ik moest nog poepen. Ik wilde dat namelijk echt niet tijdens de bevalling doen, haha. Dus ging ik naar de wc en toen werden de weeën heftiger en riep ik: “ik blijf hier zitten hoor. Dit is beter dan liggen!” Haha. Toen kwamen er wel acht weeën in 10 minuten en trok ik het niet meer. Ik zei: “Ik moet nu iets van pijnstilling anders houd ik dit niet vol!” Zo gezegd, zo gedaan. Ik werd naar de OK gereden en daar prikten ze 100 keer mis en deden ze zo’n 45 minuten over. .. Je snapt dat ik na dit uitstapje echt helemaal kapot was. Toen ik terug op de kamer kwam had ik 5 a 6 centimeter ontsluiting. Na twee uur kwamen ze bij mij kijken en toen zat ik op de 8 centimeter en een kwartier na dit onderzoek had ik het idee dat ik moest poepen. Ik dacht: “Huh, dit heb ik al gedaan.” Dat waren dus de persweeën. Ik zat al op 9,5 centimeter en ik mocht gaan persen. Binnen 13 minuten was kleine Ivy Mae er. Ze is geboren op 29-08-2018 om 15.34 uur. De eerste nacht moesten we in het ziekenhuis blijven. Ivy was wat aan de forse kant, bijna 4,5 kilo, dus ze wilden haar suikers in de gaten houden. De volgende dag mochten we gelukkig naar huis. Waar sommige mensen op een roze wolk zitten, zaten wij op een hele lichte roze wolk. Natuurlijk waren we blij met onze prachtige dochter, maar ook stond er nog veel op ons te wachten. Tijdens mijn kraamweek ben ik bezig geweest met de uitvaart van mijn moeder en heb ik niet kunnen genieten van mijn kraamweek en uitrusten. Op maandag 3 september was de uitvaart. Ivy en ik mochten eigenlijk nog niet naar buiten, maar de verloskundige vond dat we dit beiden niet konden missen, niet het eerste uitstapje dat ik voor ogen had…
Het zijn twee bijzondere gebeurtenissen die normaal gesproken ver van elkaar af horen te liggen. Mijn moeder is op 27 augustus om 15.09 uur overleden en op 29 augustus 15.34 uur is mijn dochter geboren. Veel tijd om mezelf erop voor te bereiden dat mijn moeder er niet bij zou zijn, was er niet… En dat is keihard.
ASTRID
