“Zwanger worden zal heel lastig worden”, waren de woorden van de arts ongeveer acht jaar geleden. Een optie die ze ons konden bieden was IVF. Na een lange medische achtbaan, met emoties als; angst, hoop, verwondering, verdriet, verlies, maar ook blijdschap hebben wij inmiddels twee prachtige meisjes mogen krijgen, Phileine (5) Milou (bijna 2). Dankbaar, rijk en vooral opgelucht.
Januari 2018. Ons tweede meisje werd bijna 1 jaar, bizar hoe snel de tijd voorbij gevlogen is. Mijn man en ik hadden het nog wel eens over een derde kindje. Zouden we dat willen, stiekem wel, maar tegelijkertijd ook veel onzekerheid; dat ziekenhuistraject, willen we dat nog wel. Ben ik niet te oud (37)? Kunnen we de teleurstellingen aan? We wisten het nog niet. Voorlopig maar eens heerlijk genieten van onze twee meiden, wat al druk genoeg is.
Ik voelde me vreemd, in mijn hoofd was het erg onrustig, ik was snel emotioneel, zenuwachtig en had soms lichte paniekaanvallen. Er speelden wat heftige dingen in onze families, dus ik dacht dat het daar wellicht door kwam. Vreemd, eindelijk is er rust, is je gezin compleet, ben je intens gelukkig en is er dus blijkbaar ruimte voor onrust in je hoofd. Ook lichamelijk begon ik me minder goed te voelen; moe, snel duizelig en na een tijdje merkte ik ook een buik. Het klinkt oerstom, maar zwanger zijn, was toch niet het eerste wat direct in mijn hoofd opkwam, dat kon toch ook helemaal niet? Niet bij ons. Ik besloot een test te doen en vol verwondering heb ik naar de uitslag zitten kijken: positief. Ik moest huilen van geluk, maar was ook boos, verwonderd, ik geloofde het niet. Hoe kon dit, als zwanger worden eigenlijk niet mogelijk was? Diezelfde middag mochten we nog langs bij de verloskundige. Ergens durfde ik het niet te geloven, maar toen we op het scherm keken, zagen we al een heel mensje. We bleken 11,5 week zwanger! Verbaasd, maar vooral heel veel blijdschap en opluchting. Daarom voelde ik mijzelf dus al weken zo onrustig, we krijgen gewoon een derde kindje!
De zwangerschap verliep goed, al vond ik het wel zwaarder dan bij de andere zwangerschappen. Je bent drukker, vooral met een peuter die nog niet echt zelf liep. Rond de 15 weken zwangerschap verloor ik op een avond plotseling veel bloed. Diezelfde avond mochten we nog een echo laten maken, maar alles bleek goed en rustig. Waarschijnlijk een bloedvaatje geknapt. Woensdag 4 juli. Ik was bijna 29 weken zwanger. Het was een heerlijke zomer en ook deze ochtend bracht ik mijn oudste dochter op de fiets naar school. Zij zelf op de fiets en mijn andere dochter voorop. Ik voelde zo’n gevoel van enorme trots en rijkdom, ik stuurde nog een filmpje naar mijn man, van onze dochter die zo goed zelf naar school fietste. Op de terugweg nog even een boodschap doen en in de supermarkt verloor ik opeens heel veel vocht. Ik dacht dat ik in mijn broek plaste, maar het bleef lopen. Snel terug naar huis. Eenmaal thuis belde ik de gynaecoloog, hij gaf aan om voor de zekerheid direct te komen. “Oké Kim” , dacht ik, “even rustig nadenken.” Ik belde uiteraard mijn man, hij was aan het werk en was niet de snelste optie om mij naar het ziekenhuis te brengen. Ik belde daarna mijn beste vriendin en probeerde zo rustig en kalm mogelijk te vertellen wat er aan de hand was en of zij mij naar het ziekenhuis kon brengen.
Eenmaal in de auto werd mijn lijf onrustig en kreeg ik ook krampen in mijn buik. Ik weet nog dat ik dacht: “Oh jee, als ik nou maar niet al die weken ‘plat’ moet.” In het ziekenhuis direct een echo en aan het CTG, daar bleek dat ons meisje (ja, ook dit werd weer een meisje) in foetale nood was. Haar hartslag zakte steeds omlaag. De artsen gingen overleggen. “Overleggen over wat?”, dacht ik. Ik werd zenuwachtig en voelde dat dit niet goed ging. De krampen werden ook steeds heviger. Na een tijdje kwam de gynaecoloog terug. “We gaan weeënremmers en longrijping toedienen. En eigenlijk willen we je nu overplaatsen naar het LUMC. Want als de baby komt is ze voor in dit ziekenhuis veelste klein.” Ik herhaalde voor mezelf: “Want, als ze komt… ” Alle alarmbellen in mijn lijf gingen af en moest ook enorm huilen. Ik wil nog helemaal niet dat ze komt, ik voelde een vreselijke angst. Onze gynaecoloog bleef heel lief en kalm en zei: “Kim, we gaan er alles aan doen zidat ze blijft zitten, maar we gaan vooral doen wat goed voor haar is.” Er werd een ambulance besteld en toen ging alles heel snel. Mijn vriend werd verzocht alvast vooruit te rijden naar het LUMC, omdat de ambulance hem toch wel in zou halen (hoe naar is dat eigenlijk). Een kus en” tot straks lieverd”. De ambulance kwam en met sirenes aan gingen we op weg naar Leiden. In die ambulance leek alles zo onwerkelijk. Ik dacht nog aan mijn oudste meisje, die niks vermoedend in de klas zat en straks van oma moest horen dat mama in het ziekenhuis lag. Ik werd er verdrietig van. Ik had dit ook voor haar graag zo anders gewild.
In het LUMC aangekomen, ging direct het ECG apparaat weer aan. Ik voelde dat de weeën ook heftiger werden. De gynaecologen in het LUMC waren niet gerust op de situatie. Nu de weeën toenamen, waren ze bang dat de littekens van de eerdere sectio’s dit niet aan zouden kunnen. En toen hoorde ik haar zeggen: “We gaan jullie dochter halen.” Ik keek mijn man aan en opeens besefte ik, ons lieve meisje komt vandaag! Ik was ergens enorm bang, maar ook was er een gevoel van rust. Zij heeft alles al zelf besloten en besloot ook dit. De artsen gaven aan dat ze al ruim 28 weken oud was en waarschijnlijk zwaarder dan een kilo en dat waren allemaal sterke punten. Ook het feit dat het een meisje was, maakte haar kansen nog groter. Snel werd ons nog uitgelegd dat we straks ouders werden van een prematuur kindje, een minimensje en wat er zou gebeuren zodra ze geboren was.
We werden de OK opgereden. Daar stonden twee enorme teams klaar. Een voor haar en een voor mij (dit omdat ik bij onze 1e dochter meer dan vijf liter bloed verloren had). Toen ging alles best snel. De anesthesist vroeg ons nog naar een naam. Tja, dat was ook nog zoiets, die hadden we eigenlijk nog niet echt. Uiteraard wel een top drie. Toen hoorde ik de gynaecoloog zeggen: “Daar komt ze hoor….” Ik durfde eigenlijk niet te kijken, maar uiteraard deed ik dat wel. Wat een ‘ieniemienie billetjes’, zo ongelooflijk klein. Heel even mocht ik haar een kusje geven en heel zachtjes hoorden we haar huilen. Tranen van geluk, maar ook van angst. Ons mooie derde meisje, welke de naam Yolene kreeg, maar zo intens klein en zo kwetsbaar. Papa ging direct met haar mee.
Uiteindelijk ging ik naar de uitslaapkamer en onze lieve Yolene met papa naar de Neo High Care. Die uren waren verschrikkelijk, je hebt geen idee hoe het gaat met haar, is ze stabiel, is ze er uberhaupt nog? Het duurde uiteindelijk twee uur voordat ik haar voor het eerst echt goed mocht bewonderen. Daar lag ze dan, ons kleine mooie meisje. Zo kwetsbaar en klein en aan allerlei toeters en bellen in haar couveuzehuisje. Trots, heel trots, want wat is zij dapper. Dat mama worden het meest mooie is, wist ik al, maar het gevoel je kindje te kunnen verliezen en er zelf helemaal niks aan te kunnen doen, vond ik vreselijk. Je staat erbij, kijkt ernaar en elke vezel in je lijf wil met haar meevechten. De artsen kwamen vertellen dat ze best een hele goed indruk maakte. Ze ademt zelfstandig, haar neurologische scores waren goed, ze woog 1200 gram. Stiekem toch een moment van opluchting, ze is er en ze doet het voor nu goed. Iedere dag is er een, dat maakte de kinderarts wel duidelijk. Toch benadrukte hij ook; “Wees trots en vier dat ze er is.” En die woorden ben ik nooit vergeten. Er werden beschuit met muisjes gebracht, er werd een slingertje met haar naam aan haar couveuse opgehangen, opa’s en oma’s werden gebeld. En hoe onzeker alles ook was, we waren intens trots, trots op onze Yolene, die zomaar zelf had besloten in mijn buik te groeien en nu ook zelf had besloten dat ze er klaar voor was. Met al die wisselende emoties lag ik een tijdje naast haar couveuse. Zelf ook in een bed, vanwege mijn sectio.
Het bleef zo bizar, die mooie woensdagochtend zat ik met mijn twee mooie meiden op te fiets, trots te zijn op zoveel mooie dingen en een paar uur later was daar opeens ons derde meisje. Vandaag is goed afgelopen, op naar morgen, dan is ze 29 weken, een eerste mijlpaal!
KIM
