“Het leek me niet belangrijk, want het leefde niet”, zei de gynaecoloog

In januari 2016 begonnen we met onze KID-behandeling

De donor was al uitgezocht en na het testen van de eisprong mochten we dan eindelijk starten! We vinden het spannend. De inseminatie stelt niet veel voor, wel heel fijn dat mijn partner het zaad mag inbrengen. Na de inseminatie nog 10 minuten blijven liggen en dan aankleden en hop, de auto weer in.

Twee weken later mogen we testen

Nog geen minuut later, en BAM er verschijnt een knallende roze streep op de test! Zwanger!? Wauw, en dat na de eerste behandeling. Dolgelukkig zijn we! We maken een dansje door de woonkamer van vreugde, huilen en lachen samen. We bellen het ziekenhuis om een afspraak te maken voor de echo en dan begint het lange wachten tot de afspraak.

Eindelijk is daar dan de afspraak!

De gynaecoloog roept ons vol enthousiasme binnen. Ik krijg een inwendige echo. Vol spanning kijken we naar het scherm. Niks, geen beweging. Stilte… Gemopper van de gynaecoloog. Geen leven. Ons minimensje is met ongeveer acht weken gestopt met groeien. Geen kloppend hartje. Vol ongeloof staren we elkaar aan. Aankleden en plaatsnemen op de stoel. De woorden die ze toen zei, zullen we nooit meer vergeten. Gelijk roept ze: “Je hebt drie keuzes, of je wacht het af, of we gaan curetteren of je gaat het opwekken. Wat wil je?”. “Uhm, ik wil nu gewoon naar huis eigenlijk”, antwoord ik. “Dan ga ik je wel pillen voorschrijven. Dan kan je altijd nog zien wat je wilt.” Jeetje, hoe bot is dat? Met tranen over onze wangen verlaten we de kamer op weg naar de apotheek en naar huis.

Aangezien we de week erop een bruiloft hebben, lijkt het ons toch een goed idee om op te wekken

Wat staat ons te wachten? We zijn immers naar huis gegaan zonder enige uitleg. We besluiten Google te raadplegen, geloof me, ook niet de beste optie. De meest krankzinnige en enge verhalen komen naar voren. We spreken af dat ik de tabletten de volgende ochtend inbreng. En dat we wel afwachten hoe en wat er gaat gebeuren. Die nacht slaap ik erg slecht. Ik droom alleen maar over dode baby’s, helemaal gek word ik er van. 

De volgende ochtend breng ik huilend de tabletten in

Ik kruip onder de dekens. Heel ver onder de dekens, wachten op wat komen gaat. Na ongeveer vier uur krijg ik krampen, die steeds heviger worden. En na ongeveer vijf uur verlies ik ons iniminie wondertje. Huilen is het enige wat ik wil. In bed kruipen en er nooit meer uitkomen, wat is dit heftig zeg! Je voelt je leeg en verscheurd. Mijn lichaam heeft me echt in de steek gelaten.

Vier dagen later ga ik even mee een boodschap doen

We stappen de auto uit en ik voel ineens enorme krampen. Hevig bloedverlies voel ik naar beneden druipen. We besluiten om te bellen met het ziekenhuis. Ik moet direct komen. In het ziekenhuis word ik op een verloskamer gedumpt. De verpleegkundige is pissig, omdat het laken van het bed vies is geworden van mijn bloed. “Mens waar maak je je druk om”, denk ik, “ik loop leeg.” Er komt een gynaecoloog binnen en die besluit dat ze met een tang en gazen wat stolsels weg gaat halen. En dat gaat niet vriendelijk. Ik heb echt hard gehuild van de pijn, wat een ellende! Als kers op de taart mag ik even bijkomen op de kraamafdeling, hoe zwart is dat! Overal baby’s en ik lig daar leeg, zonder baby…

Aan het einde van die week moet ik op controle bij de gynaecoloog

De gynaecoloog die onze eerste echo maakte. Ik vraag haar: “Zou je de echofoto nog voor me af kunnen drukken? Dan kan ik alles een plekje gaan geven.” “Echofoto?”, zegt ze. “Die heb ik niet opgeslagen. Het leefde niet, dus het leek me niet zo belangrijk.” En daar zit je weer leeg en verscheurd. Ons eerste kindje en we hebben het niet eens fatsoenlijk mogen en kunnen afsluiten. Voor altijd zal dit wondertje een plekje hebben in ons hart, helaas zonder iets tastbaars. Maar niet minder geliefd.

RAMONA