En daar stond ze dan: “Mama, kijk ik heb blokjes als ik mijn buik aanspan.” Ik zag het eigenlijk meteen. Er onstond in haar lies een rondvormig bultje. Een liesbreuk. Maar wie ben ik als leek om dat meteen te roepen. Ik heb meteen mijn telefoon gepakt en mijn moeder gebeld: “Mam, hoe ziet een liesbreuk eruit als er een bultje uitkomt?” Ze vertelde dat ik Nevaeh eens op haar duim moest laten blazen. En ja hoor, daar kwam dat bultje. De volgende dag belde ik de huisarts. We moesten langskomen en in de tussentijd kregen wij het advies haar zo min mogelijk haar buik aan te laten spannen, ter voorkoming van een darmbeknelling. Want dat zou verschrikkelijke pijn veroorzaken. De huisarts bevestigde inderdaad dat het een liesbreuk was. En gezien de sportiviteit van Nevaeh, werd er geadviseerd dat ze beter even niet kon turnen, tot we de chirurg hadden gesproken. Met een verwijsbrief voor het WKZ zijn we weer naar huis gegaan.
Gelukkig werden we al snel gebeld door het WKZ en kon ik Nevaeh vertellen dat ze gewoon door mocht turnen, zolang ze maar geen pijn had bij de oefeningen die zij doet. Want haar allereerste Club Kampioenschappen bij hun turnschool stond die zaterdag gepland en die wilde ze kost wat kost gaan turnen. Maar ze turnde haar wedstrijd en werd in haar categorie knap tweede. Ze zeggen altijd dat de appel niet ver van de boom valt, en helaas lijkt mijn dochter een beetje teveel op mij wat betreft doorgaan met pijn.
Zo ook met turnen. Ze ging vaak gewoon door haar pijn heen. Gewoon omdat ze haar passie nog echt niet los kon laten.
De afspraak in het WKZ met de kinderchirurg was super fijn.
Ook daar werd bevestigd dat Nevaeh toch echt een liesbreuk had en dat ze binnen een tijdsbestek van drie maanden geöpereerd zou moeten worden, om de liesbreuk weer te sluiten. Nog steeds mocht ze door gaan met turnen. Zolang ze geen pijn had. De pre-op maakte het voor mij als mama ineens heel echt en ik realiseerde mij onderweg naar huis ineens dat ik haar daar straks alleen moet laten. In de handen van een team van vreemden. Omdat de wachtlijst toch best heel lang was, is Nevaeh zich op gaan maken voor haar allereerste rayon voorwedstrijd. De liesbreuk zorgde de weken voorafgaand ervoor dat zij zich niet 100% kon focussen op het turnen. De warming-up ging niet altijd zoals zij wilde, want splitjes en spagaatjes kon ze niet meer helemaal uitstrekken. Hier baalde zij dan ook enorm van en werd ze zelfs onzeker van. Ze wilde zo graag zoveel sneller geholpen worden, want dan zou alles voorbij zijn en zou ze weer normaal mee kunnen doen met haar teamgenootjes. De datum van haar wedstrijd kwam steeds dichterbij en nog steeds geen oproep. Gelukkig. Want dat betekende dat zij deze “gewoon” kon gaan turnen. Nevaeh heeft vaak geroepen dat ze het liefst “nu” geöpereerd zou worden. Helaas voor haar kreeg zij geen voorrang, want ze had nog altijd niet veel pijn. Wat wel gebeurde was, dat haar liesbreuk vaker een bultje veroorzaakte en dat zij deze zelfs op school geregeld terug moest duwen. Niet fijn!
De wedstrijd
Ondanks dat ze er zin in had, was ze meer gespannen dan ooit en speelde haar onzekerheid en haar zenuwen haar parten tijdens de eerste oefening op de balk. Ze draaide hier de verkeerde kant op en verloor hierdoor haar focus voor de rest van de oefening.
Ze herpakte zich en turnde een super mooie vloeroefening en scoorde hier de hoogst aantal punten, maar lukte het haar niet om haar tweede sprong te doen. Ze eindigde hierdoor helaas als achtiende. Ondanks dat, kon ze wel heel trots zijn op zichzelf. Trots omdat ze het toch maar even deed.
Tijd voor de operatie
Eindelijk was daar die oproep.
We bereidden ons voor op een spannende dag. Nevaeh zou als eerste geholpen worden en dus zaten wij om 6.30 uur in de auto onderweg naar die, oh zo, spannende operatie. Pffff. Met pijn in mijn buik gingen we met de verpleegster mee naar de afdeling. Alles werd netjes uitgelegd en Nevaeh mocht zich omkleden. Ze kreeg een oranje operatiejasje aangeboden, maar pakte hem niet aan. Ze keek de verpleegster aan alsof ze wilde zeggen: “Die ga ik echt niet aantrekken hoor.” Want ze had immers een blauwe met hondjes of beertjes zien liggen. “Ik wil die blauwe, want die vind ik mooier. Ik hou meer van blauw.” In mijzelf lachte ik om de situatie. Mijn kleine diva die in stijl haar operatie wilt ondergaan.
Gedag zeggen en loslaten…
Daar gingen we dan.
In de OK klom ze zelf op de operatietafel en werd lekker toegedekt met een warme deken. Alle plakkertjes werden bevestigd en ze kon zelfs nog wat grapjes maken over koude en kriebelende plakkertjes, waarmee ze op het scherm mooie golvende tekeningetjes kon maken. De anesthesist legde uit dat ze een kapje op zou krijgen en dat ze dan lekker mocht gaan dromen. Nevaeh wilde over sushi gaan dromen. En na 30 seconden sliep ze en moest ik haar loslaten. Loslaten en overlaten aan de arts en het hele team wat voor haar gereed stond. Ik mocht haar een knuffel en een kus geven en weggaan. Weg van mijn meisje. Je kindje die je overal voor wilt beschermen en waar je bij wilt blijven. Ook al gaan ze zo iets doen, wat je eigenlijk helemaal niet wilt of moet zien. Met een laatste blik loop ik met de zuster weg van mijn meisje. En vluchtig is daar die gedachte: “Wat als…” Een gedachte die ik snel wegdruk en ik probeer te luisteren naar de dame die mij probeert gerust te stellen. Wat een ellende. Ik krijg een buzzer. Dat had ze mij al verteld, maar wist ik veel dat het zo een zelfde buzzer is die je ook krijgt bij een indoor speeltuin als je op je eten wacht. Heel apart. Alsof je net je eten besteld hebt en wacht tot ze je bestelling klaar hebben. Ook die gedachte verdring ik en ik ga op zoek naar mijn moeder en mijn andere dochter. Een meisje die haar zus met tranen in haar ogen gedag heeft gezegd. Ze is inmiddels druk op de iPad van mijn moeder en heeft alweer lekkere luchtige praatjes die mijn gedachte weer op andere dingen zet. Fijn!
Terwijl we aan het kletsen zijn gaat die verschrikkelijke buzzer. Het eten is klaar. Oh nee, mijn dochter haar operatie is afgerond en ze gaan haar zo naar de verkoever brengen om uit te slapen.
Bij aankomst ligt daar mijn kleine meisje. Ze slaapt. Na een ontbijt van waterijs rijden we terug naar de afdeling, waar ze na een echt ontbijt van brood en wat appelsap weer mee naar huis mocht. Hoewel het maar kort was en een kleine ingreep, waar weinig risico aan zat, voelde ik mij machteloos. Als ouder doe je er alles aan om je kind te beschermen en te behoeden voor dingen die hen kwaad kunnen doen en dan ineens kan je even helemaal niets dan afwachten. En ondanks dat je altijd zo probeert mee te leven met ouders die een kindje hebben met veel meer zorgen, heb ik ineens zoveel meer respect voor hen, want zij voelen dit veel vaker en wellicht ook voor een langere periode.
Dus voor hen een hele dikke virtuele knuffel en een flink hart voor onder hun riem!
RILANA (klik hier voor haar Instagram)
