Beste mama,
Ja, ik weet het. Misschien was het makkelijker geweest als ik deze reactie direct aan een bepaald persoon had geschreven. Echter geloof ik niet dat het alleen haar aangaat. Wanneer je er voor kiest om publieke platformen te gebruiken als middel om je eigen theorieën, etiquette of je zelfverzonnen richtlijnen te delen, dan is het ook zorg dat alle lezers hiervan een andere kant van het verhaal te zien krijgen en hiermee hun eigen richtlijnen kunnen maken.
Nee, ik geef zelf uiteraard geen borstvoeding en dat houdt dus ook in dat ik niet weet hoe het voelt als er van die starende ogen om je heen zitten die je prangend aankijken om te zien welke handelingen je nu aan het verrichten bent. Maar ik weet wel uit eigen ervaring dat ik nog nooit zelf dat stel ogen ben geweest. Ik heb nog nooit vreemd gekeken naar een moeder die doet wat ze hoort te doen. Ze reageert op de roep van haar kind om voeding, zoals mijn vrouw op mij reageert in de vroege ochtenden als ik mijn ogen net open doe, iets onverstaanbaars brabbel en drie keer diep zucht. Dan weet zij dat het tijd is voor koffie. Uiteraard weet ik dat mensen nooit gek naar mij zullen kijken als ik een slok van dat zwarte koffiemengsel neem, omdat er simpelweg niets, maar dan ook niets seksueels geassocieerd kan worden met koffie. Behalve de mensen die daar een zwak voor hebben; die zijn in mijn ogen welkom om naast mij in een café te komen zitten terwijl ze naar mij staren hoe ik mijn cappuccino drink. Want dat is de essentie van dit verhaal. Als mensen er niets of niemand kwaad mee doen dan is het ook niet nodig dat er mensen zijn die hun mening hierover opdringen aan anderen.
Weet je waar mijn rugharen ook van overeind gaan staan of waar ik kriebels van krijg? Als mensen gaan praten voor andere mensen. Als openbare personen in hun teksten woorden gaan gebruiken zoals dat “iets aanstootgevend is” of “een probleem is” voor andere mensen. Er wordt simpelweg eigenlijk van je verwacht dat wanneer je een blog of artikel schrijft, je dit doet vanuit je eigen standpunt, visie of eigen verzonnen etiquette. Je probeert namelijk te pas – of te onpas – je eigen standpunt over iets te verkopen en een deel van de bedoeling is dat je na het schrijven dus voor of tegenstanders van iets creëert. Je hebt deze dus niet al op het moment dat je een verhaal aan het verzinnen bent.
Of de zon nou schijnt en je logischerwijs kiest voor een heerlijk buitenterras of dat het met bakken uit de hemel valt, terwijl jij een warm café binnen schiet, het is allemaal om het even. Bestel bij de bediening je koffie met je stuk gebak of een uitsmijter met kaas, omdat je hier simpelweg trek in hebt. En als jouw kind dan besluit dat hij of zij ook trek heeft en dit aan je laat merken, dan trek je simpelweg uit of opzij wat er nodig is zodat die kleine bij jouw borst kan komen. Waar of wanneer dit is, dat maakt niet uit. Er zou niemand moeten zijn die hier op let behalve de verdwaalde tiener die nog nooit een borst heeft gezien. Maar goed, die lach je dan weg met je trotste en zelfverzekerde lach en voelt je daarbij ook nog een beetje blij omdat er nog mensen positief naar je kijken. Want face it: je bent een moeder en je doet eigenlijk alleen maar wat er van je verwacht wordt; je zorgt voor je kind en doet er alles aan zodat hij of zij niets tekort komt.
Ik zal hier vast niet alleen maar vrienden mee maken, maar volwassen mensen die hier aanstoot aannemen kan ik alleen maar aanraden om net zo lang binnen te blijven zitten tot ze oud geworden zijn en hun zicht afneemt. Of hun eigen café op te richten voor zichzelf en de paar vrienden die zij hebben, waar je dan zelf kunt bepalen dat borstvoeding verboden is. Want kritiek leveren op moeders die borstvoeding geven is wat mij betreft not done!
TIM (klik hier voor zijn Instagram)
