Ik schreef het al eens eerder op Instagram afgelopen zomer, met een slapend jongetje op mijn borst. Dat alles anders is. Niets is meer zoals het was. In meerdere opzichten niet overigens. Dat wil niet zeggen dat alles daarmee minder goed is, zeer zeker niet. Het is anders en zelfs beter, completer en puur. Maar wat is er dan precies ‘anders’?
Logisch natuurlijk dat de komst van je kindje je leven veranderd heeft of misschien wel gewoon op z’n kop heeft gezet zoals bij ons. Het is een life event, a massive one! Ik ben moeder geworden en mijn man vader. Ouders geworden. Ook heel logisch, maar het is nogal wat, ouders worden. Van de ene op de andere dag heb je een enorme verantwoordelijkheid te dragen over een kindje, een kindje dat volledig afhankelijk is van jouw zorgen en liefde. Jij bent alles voor hem of haar. Wij zijn alles voor Liam. Dat is groots en zelfs meeslepend. Het is intens en niet uit te leggen. Dag en nacht zijn wij er voor hem, zetten we ineens alles aan de kant wat er niet toe doet. Zijn we drukker dan ooit. Waar waren we vroeger eigenlijk druk mee? Met op de bank hangen na een stevige work-out en de hele dag Discovery Channel kijken met thee en een deken op de bank. Heel druk dus met niks.
Nu begint de dag om 05.30 uur en zitten we alleen even stil als Liam slaapt. ALS hij slaapt. Maar zelfs als hij slaapt, zie je nog genoeg andere dingen om jezelf mee bezig te houden. Het huishouden gaat door, ons sociale leven ook, ons werk, onze verplichtingen, ons huwelijk en de qualitytime samen. Maar we willen ook sporten, fit blijven en gezond leven. We willen slapen, veel slapen. Slaap inhalen, maar zijn er ook ’s nachts voor Liam die het woordje ‘doorslapen’ nog niet in zijn woordenboekje heeft staan. Het is geen hollen of stilstaan, het is hollen. Altijd. En zelfs dat maakt niet uit, het doel is immers duidelijk. Liam staat bovenaan alles wat ooit bovenaan heeft gestaan.
Dan hebben we het nog niet gehad over wat er bij mij anders is dan voorheen. Fysiek heb ik werkelijk op m’n kop gestaan. Hormonaal was ik bezeten door de duivel om het maar even zo te zeggen. Tijdens de zwangerschap was ik eigenlijk vrij normaal, maar gewoon tonnetje rond. Die hormonen hebben zich na de bevalling dubbel en dwars aangediend en daar was mijn omgeving echt niet blij mee. Dan de hitte-aanvallen die me letterlijk onwel maakten, klaar om flauw te vallen. Ik heb ze nog, maar lang niet zo vaak en ik kan ’s nachts met een pyjama de nacht door. Ik heb haren verloren waar je menig putje mee kon laten verstoppen. Ik ben aangekomen maar niet dramatisch. Ik werk nog aan de laatste lovehandles, maar voel me weer fitter en sterker. Ik ben fysiek moe, maar dat is ook wennen aan de nieuwe situatie. Het lijntje is wel erg dun. Een slechte nacht en ik heb gelijk een paar dagen nodig. Wallen kun je, met de juiste middelen, goed wegpoetsen. Zoals trouwens bh’s wonderen kunnen doen voor de petietjes. Van de bevalling heb ik weinig klachten meer behalve af en toe wat gevoelige zitbotjes en schaambeen, vooral na een tochtje op de racefiets of na lang staan, maar daar geven ze een jaar voor.
Het grote ontzwangeren lijkt gelukkig begonnen! Halleluja. In dat opzicht ben ik dus weer bijna ‘mezelf’. Maar helemaal mezelf zal ik nooit meer worden. Klinkt dramatisch, maar ik zal nooit meer de Floor zijn die ik voor de zwangerschap en geboorte van Liam was. Ik zou ook niet anders meer willen. De fysieke verandering is er, maar uiteindelijk is het de emotionele verandering die pas écht impact heeft. Mijn hart is een stukje groter geworden. Ik wist niet dat liefde zo kon voelen. Het doet vaak pijn, zo veel liefde voel ik voor die kleine grote jongen. Mijn zoon. Joehoe, mijn zoon! Soms zou ik het over straat willen schreeuwen. Zo trots, zo belachelijk trots. Maar ik ben ook harder geworden. De lat moet hoger en hoger, maar ik weet ook dat ik dat niet ga redden. De rode draad in mijn bewuste leven en de grootste valkuil die er is, maar ik kan niet de perfecte moeder zijn want die bestaat niet. Aan de andere kant ben ik wel de beste moeder. Althans, voor míjn kind. Ik kan tegenwoordig blind varen op mijn gevoel want dat klopt. Ik kan prioriteiten stellen en me daar minder schuldig over voelen. Ik weet namelijk nu eens en te meer wat belangrijk is en wat voor gaat. Wie er voor gaat.
Genieten heeft een nieuwe betekenis gekregen. Alles is intenser, diepgaander, met een doel. Genieten van de kleine dingen, want die zijn zoveel meer waard. En niet meer 99% zoals vroeger, maar 100% en zelfs meer. Huilen van geluk, dat is echt genieten. Emotioneel gezien is dus het meest anders. Beter. Ik kan concluderen dat ik meer mens ben geworden. Een rijk mens. Ik ben nog steeds Floor, maar nu wel Mama Floor en dat woordje van onschatbare waarde, maakt in alle opzichten énorm veel verschil.
FLOOR (klik hier voor haar Instagram)
